Hendrickx jaagt op EHL-titel: ‘De grootste prijs die ik niet heb’

Hij won al eens olympisch goud. Werd wereldkampioen. Veroverde de EK-titel. Tilde drie kampioensschalen in de lucht in België en eentje in Nederland. Maar de Euro Hockey League, die won Pinoké-verdediger Alexander Hendrickx nog nooit. Maandag krijgt de Belg de kans om ook die prijs op zijn erelijst te zetten.

Het onderwerp hoeft in het vraaggesprekje met Hendrickx maar half te worden aangesneden. Dan weet de strafcornerspecialist al hoe laat het was. De Antwerpenaar maakt direct de zin af, als wordt gezegd dat hij al heel veel heeft gewonnen in zijn carrière. ‘Maar deze nog niet…’, reageert Hendrickx direct, bij de ingang van de spelerstunnel in het Wagener Stadion.

Het is daar chaotisch na de 4-1 zege van Pinoké op Old Georgians in de halve finale. Terwijl die teams het veld afgaan, staan de dames van Mannheimer HC en Junior juist te trappelen om hun spullen in de dug-out te leggen. ‘Ik ben hongerig. Heel hongerig. Het is iets wat nog ontbreekt. Iets wat ik nog wil hebben’, vertelt de Belg terwijl hij een keeperstas van een van de damesteams ontwijkt.

Die honger is niet zomaar ontstaan. Sinds 2016 rijgt Hendrickx de prijzen aaneen. Eerst bij zijn voormalige club Dragons, waarmee hij in België drie titels op rij won. Daarna braken de gloriejaren aan van zijn nationale ploeg, die in 2018 (WK), 2019 (EK) en 2021 (Olympische Spelen) aan de hand van zijn cornerkanon de hoofdprijzen won. Vorig seizoen voegde Hendrickx daar nog een landstitel bij Pinoké aan toe. ‘Op de EHL ben ik ooit derde geworden. Dus dat gaat dit seizoen al beter. Het betekent heel veel voor mij als ik ook deze prijs mag pakken. Dit blijft de Champions League van het hockey, hè.’

Foto: Alexander Hendrickx balt zijn vuist na weer een treffer

Een grotere prijs dan de Hoofdklasse-titel?

Is het daarmee ook een grotere prijs dan de Hoofdklasse-titel? Hij peinst en wacht even met antwoorden. ‘Goede vraag. Maar ook een moeilijke vraag. Ik weet niet of ik ‘m groter vind. Het is anders en lastig te vergelijken. Dit is een toernooivorm, de Hoofdklasse heeft ook veel sterke teams en gaat over een jaar. Het blijft wel de grootste prijs die ik niet heb. Dat ging deze week even door mijn hoofd, al ben ik er ook niet te vaak mee bezig. Ik heb al gezegd dat ik in schoonheid wil afsluiten bij Pinoké. Dan zou dit een mooie stap zijn’, zegt Hendrickx, die na dit seizoen de Amsterdammers verlaat voor een nieuw avontuur in zijn vaderland, bij Gantoise.

Die ploeg werd zaterdag uitgeschakeld in de EHL, door in de kwartfinale met 2-1 te verliezen van Kampong. Dat duel was tot het eind toe spannend. Een wereld van verschil met de halve finale van Pinoké, dat zaterdag vrij simpel afrekende met hun Britse tegenstanders. ‘Ik heb eigenlijk geen moment gedacht dat het mis zou gaan’, aldus Hendrickx, wiens ploeg al binnen de minuut op voorsprong kwam. ‘Een beetje scorebord-pressure heeft ons zeker geholpen. Ik vond het minder spannend dan in onze kwartfinale. Nu hadden we meer controle. Vandaag pakten ze veel kaarten en in ondertal was het lastig voor hen om door te drukken. In het derde en vierde kwart waren ze kapot.’

Hendrickx met Joep Troost, die hij al jeugdspeler al zag meetrainen bij Pinoké. Foto: Willem Vernes

Het heerlijke (en oneerlijke?) privilege

Hendrickx besliste in die tweede helft met twee goals de wedstrijd. Maar toen stond Pinoké al op een 2-0 voorsprong, dankzij die andere goalgetter. Inderdaad, Joep Troost. ‘Hij staat altijd op de juiste plek. Alsof hij de ballen aantrekt. Ze zomaar voor zijn voeten vallen’, lacht Hendrickx. ‘Nee serieus, hij maakt z’n kansen heel goed af. En kiest slim zijn positie. Ik heb hem in mijn eerste seizoen (2019-2020) bij Pinoké meegemaakt. Toen trainde hij als jeugdspeler met ons mee. Hij is nu veel fitter en zei toen niet echt veel.’ Weer met een grijns: ‘Nu heeft-ie een grotere bek. Vind ik wel mooi. De afgelopen seizoenen hebben hem vertrouwen gegeven.’

Over vertrouwen gesproken. Dat mag Pinoké ook wel hebben richting hun finale. Ze hebben namelijk een heerlijk privilege. Wie de tegenstander ook is, de Amsterdammers hebben een dag meer rust dan Kampong en Rot-Weiss Köln. Die komen zondag pas in actie in hun halve finale. ‘Een dag extra slapen, dat is wel lekker’, reageert Hendrickx. ‘Of ik het eerlijk vind? Je kunt onmogelijk iedereen op hetzelfde moment laten spelen. Het hoort erbij, het schema is vooraf bepaald. Op het WK van 2018 hadden we bijvoorbeeld ook meer rust dan Nederland richting de finale.’

En natuurlijk weet Hendrickx nog precies hoe die eindstrijd afliep. Precies. ’Die hebben we gewonnen.’