Marijn Veen weer zorgeloos op het veld, met glimlach op gezicht

‘Eindelijk weer, na een jaar’, zijn de trotse woorden van papa en mama Veen, waarmee ze hun dochter onthalen, vlak na het gewonnen duel met HGC. Een jaar lang kampte de aanvaller van Amsterdam met de naweeën van een hersenschudding, waardoor ze niet aan spelen toekwam. Maar Marijn Veen is terug, en laat direct weer zien wat ze kan: scoren. 

Een jaar geleden speelde ze voor het laatst een pijnvrije wedstrijd. SCHC-uit, eind september 2019. Bij het verlaten van de parkeerplaats botste ze met haar auto tegen een andere auto aan. Toen niet wetende wat de impact van die klap zou worden. Een hersenschudding zette grotendeels een streep door de rest van het seizoen het 2019/2020, met Amsterdam en met Oranje.

‘Ik ben heel blij’, zijn de eerste woorden van de aanvalster. ‘Het is voor mij zo lang geleden’, gaat ze verder. Na het ongeluk speelde Veen het resterende seizoen nog twee duels, waarin ze wat minuutjes kreeg. ‘Dat was nog met hoofdklachten en niet helemaal zorgeloos. Zo zorgeloos als ik vroeger op het veld stond. En zoals vandaag.’

Vroeger dan gepland werd de Amsterdamse spits woensdagochtend wakker. Met een kriebel in haar buik die ze al tijden niet meer had gevoeld. ‘Ik voelde me goed. Was relaxed. Maar zo’n dag is toch anders dan een andere dag.’

‘Geduld, geduld, geduld’

Eigenlijk had het duel met HGC al op zondag 6 september moeten plaatsvinden. Een dag die al lang in Veens agenda omcirkeld stond. Door coronabesmettingen binnen de Amsterdamse ploeg moest Veen nog even wachten. ‘Als ik iets geleerd heb de afgelopen tijd, is het geduld hebben. Geduld, geduld, geduld.’

Als ik iets geleerd heb de afgelopen tijd, is het geduld hebben. Geduld, geduld, geduld. Marijn Veen

Het waren hectische weken bij haar ploeg. De groep van coach Robert Tigges telde drie coronabesmettingen en drie meiden die preventief in quarantaine moesten. Een heftig gebeuren. ‘Ik ben trots hoe we er mee om zijn gegaan’, kijkt Veen terug. ‘Niemand kreeg de schuld, zoiets kan gewoon gebeuren, blijkt maar weer. We hebben ons goed aan de anderhalve meter gehouden. We hebben het als team goed gedaan. We zijn bij elkaar gebleven, ondanks dat we uit elkaar waren.’

Marijn Veen tijdens het duel met HGC. Foto: Bart Scheulderman

Bebloede elleboog en geschaafde hand

In de veertigste minuut liet Marijn Veen zien waarom ze in Oranje speelt en waarom ze zo gemist werd bij Amsterdam. Op haar knieën scoorde ze van dichtbij met haar backhand. Het verlossende tweede doelpunt (2-1), waardoor ze Amsterdam weer op voorsprong bracht. Als ze later met een bebloede elleboog en een geschaafde hand terugkijkt op dat moment, verschijnt er een brede lach. ‘Even dacht ik oh nee, want ik verdraaide mijn rug. Maar toen dacht ik: yes, ik heb gescoord. Ik wil méér. Kansen maken, teamgoals scoren. Honger naar de bal.’

En die kansen kreeg ze ook. Dus is Veen kritisch op zichzelf. Alsof ze vorige week nog een wedstrijd speelde. ‘Ik heb veel kansen gehad. Een met mijn backhand, een met mijn forehand. Die moeten er gewoon in. Maar goed, we hebben gewonnen. Ik ben tevreden. Er kan nog veel beter, maar ik ben zeker tevreden.’ Ook met haar typische ‘Marijn-Veen-goal’. ‘Zo mag je ‘m wel noemen. Het was met mijn backhand hè. Ik hoop er nog veel te mogen maken.’

Afgelopen seizoen heb ik wat minuten gespeeld. Dat was nog met hoofdklachten en niet helemaal zorgeloos. Zo zorgeloos als ik vroeger op het veld stond. En zoals vandaag. Marijn Veen