Ehren roemt zijn Panthers: ‘We kunnen nog veel beter’

De ene na de andere Belgische speelster liep met tranen in de ogen het Wagener Stadion uit. Ze waren ver, heel ver gekomen in de kwartfinalewedstrijd tegen Nederland, die vlak daarvoor met 2-1 was verloren. In de afgelopen zes jaar deed zelden een ploeg de Oranje Dames zo veel pijn.

‘Mijn speelsters waren er oprecht van overtuigd dat ze Nederland hier gingen verslaan’, vertelt bondscoach Raoul Ehren na afloop. Belgische en Nederlandse journalisten hebben zich om de Brabander heen verzameld. ‘Ik was er ook van overtuigd, wanneer Nederland net zo zou spelen als in de eerste drie wedstrijden. Ja, dan konden we hen verslaan. Maar ik weet ook dat ze een vierde, vijfde en zesde versnelling hadden. Dat zag ik in het eerste kwartier. Daarin hebben we alle hoeken van het veld gezien.’

Toen de stofwolken in de Belgische cirkel waren opgetrokken stond het – ondanks dat enorme overwicht van Oranje – slechts 1-0. ‘In het tweede kwart merkte ik al dat de wedstrijd kantelde. Het wérd ook een wedstrijd in de tweede helft.’ Vlagen van het meeslepende duel schieten aan Ehren voorbij. Als foto’s die versneld worden afgespeeld in zijn hoofd. De 1-1, een uitgekiende cornervariant – Ehren wist dat er vlak voor het doel ruimte lag. De cornerrebound die net overging. De laatste twee corners, die verkeerd werden aangegeven. ‘En de lullige winnende goal, die er via onze keeper inging.’

Ehren feliciteert Josine Koning, die vlak voor tijd de laatste Belgische corner pareerde. Foto: Koen Suyk

‘Shoot-outlijstje lag al klaar’

Ehren kijkt het perskringetje, dat in de tussenliggende minuten flink gegroeid is, even rond. ‘Het is een cliché. Maar ik ben ook trots. Hartstikke trots, als we zien waar we vandaan komen. We zijn de jongste ploeg op dit WK. Weten van tevoren dat we iedereen kunnen verslaan, behalve – normaal gesproken – Nederland. Vandaag waren we er dichtbij. Het lijstje voor de shoot-outs lag al klaar. Die had ik wel aangedurfd.’ 

‘Na de wedstrijd heb ik tegen de groep gezegd dat we dichter- en dichterbij komen bij Nederland. Maar het is nog niet dichtbij genoeg. Je ziet het hoge tempo, dat moeten we gaan leren. De volgende stap maken. Niet iedereen heeft het niveau gespeeld dat we kunnen spelen. Absoluut niet. We kunnen nog veel beter dan dit.’

En wat zegt dat over Nederland? ‘Nou, als zij de volgende wedstrijden net zo spelen als in de eerste twintig minuten van vandaag, kan de rest de borst natmaken. Ik schat Australië en Spanje zeker niet hoger in dan wij. Daar gaat Nederland geen enkel probleem mee krijgen.’

Belgische tranen na de 2-1 nederlaag. Foto: Willem Vernes

Keepers wisselen bij 36 graden

Daar stuit Ehren ook op een gevoelig punt. Juist omdat België in de poulefase van Australië verloor, kwamen de Red Panthers terecht aan de ‘Nederlandse kant’ van het schema. ‘Dat we daar verloren was pijnlijk. Al waren we ook blij dat we hier konden spelen. Het veld was hier wél bespeelbaar’, uit de Brabander nogmaals zijn onvrede over de mat in Terrassa. 

Ehren wisselde op dit WK wederom elk kwart zijn keeper. Dat is vaste prik bij de Belgen sinds het EK van vorig jaar. ‘Zeker met de warmte in Spanje is dat een groot voordeel. Ik ben benieuwd hoe Nederland daarmee omgaat als het straks 36 graden is. Al hebben ze wel het voordeel dat zij niet om 15.00 uur ’s middags spelen, zoals wij. Zelfs voor mij als coach was dat lastig.’

Het vuistje van Alix Gerniers na de verrassende 1-1. Foto: Willem Vernes

Gretig, met een vleugje bravoure

Hij krijgt nog de vraag of dit de belangrijkste wedstrijd van hem was sinds zijn entree bij België, anderhalf jaar terug. ‘Nee’, klinkt het bedachtzaam. ‘Dat was onze wedstrijd in de tussenronde tegen Chili. Als we die hadden verloren, dan hadden we voor ons gevoel gefaald.’

‘Nu is dat absoluut niet zo. We staan hier tegenover de nummer één van de wereld. Met speelsters die bijna allemaal olympisch goud hebben gewonnen. Sommigen al drie keer. Wij hebben nog nooit in een kwartfinale op zo’n groot toernooi gestaan. We hebben de afgelopen tijd een gat overbrugd naar landen als Engeland, Australië en Duitsland. Nederland is nu nog een maatje te groot.’ 

Nu nog.

Het klinkt hoopvol. Gretig, met een vleugje bravoure. Uitgeschakeld worden en met betraande, maar opgeheven hoofden de bus instappen. Dat geldt zeker voor de Red Panthers, die hun huid dinsdagavond meer dan duur hebben verkocht. Hun boodschap is duidelijk. Ze komen eraan.