Giles Bonnet: ‘In China is het weer business as usual’

Het coronavirus heeft wereldwijd ook grote invloed op het hockey. In Nederland wordt begin september de competitie hervat. Maar hoe zit dat in andere delen van de wereld? Vandaag Giles Bonnet, assistent-coach van de nationale vrouwenploeg van China.

Begin dit jaar was het alsof de vrouwen van China bij iedere voetstap die ze zetten, werden achtervolgd door Magere Hein. Terwijl de rest van de wereld de oogkleppen nog op had, verspreidde het coronavirus zich als een olievlek over het Aziatische land en moesten de Pro League-wedstrijden van China worden geannuleerd. Half februari ontsnapte het nationale elftal aan de lockdown door op trainingskamp naar Zuid-Afrika te gaan. Maar al binnen een paar weken reisde COVID-19 de selectie achterna. Midden in een vreemd land moest de ploeg opnieuw in lockdown.

Pas in mei stapte het vrouwenteam van China in een vliegtuig dat door hun land naar het Afrikaans continent was gestuurd om hen veilig thuis te brengen. Om de verspreiding van het virus te voorkomen, zagen de speelsters er aan boord niet meer uit als hockeysters, maar als forensisch specialisten op een plaats delict: hun hele lichaam verborgen in een beschermend wit pak. Eenmaal geland was het vasteland voor hen nog altijd verboden terrein. Twee weken lang moesten ze in quarantaine op een eiland, als schild tegen het virus.

‘Tijdens de lockdown verbleven we in een gasthuis. Dat was ons geluk. Daar waren veel faciliteiten waar we gebruik van konden blijven maken. Zoals de sportschool. Er waren ook ruimtes om meetings met de speelsters te organiseren. Of om rustig te gaan zitten analyseren. Dat was allemaal mogelijk. Wat het soms wel lastig maakte, is dat we met z’n éénenveertigen waren. Een wel heel grote groep. Maar als er één volk is dat zich snel aanpast, dan zijn het de Chinezen wel’, zegt de 55-jarige Bonnet.

China op de Champions Trophy in de Chinese stad Changzhou in 2018. Foto: OrangePictures/Andre Weening

In quarantaine in Beijing

Door zijn werk in het hockey heeft Bonnet zichzelf een leven aangemeten als globetrobber. Hij heeft gewerkt op vier verschillende werelddelen. In zijn vaderland Zuid-Afrika, waar hij als speler tien jaar lang het shirt van droeg, was hij zowel van de nationale mannen- als de nationale vrouwenploeg bondscoach. Ook had hij de leiding over de vrouwen van Canada. In Europa werkte hij in Nederland als trainer van Pinoké (mannen), Amsterdam en SCHC (vrouwen) en in België als bondscoach van de Red Lions. Sinds 2019 is hij bezig aan zijn tweede periode in China, deze keer onder het bewind van bondscoach Wang Yang.

Bonnet verblijft momenteel niet bij het team, maar in Amsterdam, bij zijn gezin. Als hij geen problemen ondervindt met het regelen van zijn visum, stapt hij aanstaande dinsdag op het vliegtuig naar Beijing. Daar wordt van hem verwacht dat hij twee weken in quarantaine blijft, voordat hij zich bij de ploeg meldt. Pas over tweeënhalve week kunnen ze de verloren zoon weer in de armen sluiten, nadat eind mei hun wegen scheidden. Toen vloog Bonnet vanuit de lockdown in Zuid-Afrika met een repatriëringsvlucht terug naar Nederland.

Giles Bonnet als coach van SCHC. Foto: Koen Suyk

De speelsters van China verblijven in een soort hockeyquarantaine

‘China kent momenteel weinig nieuwe gevallen van corona. Althans, als ik de cijfers mag geloven. Ze hebben het dus redelijk onder controle. Dat is natuurlijk goed nieuws, ook voor ons’, zegt Bonnet. ‘Er zijn geen restricties waaraan we ons met trainingen of wedstrijden moeten houden. Eigenlijk is het weer business as usual.’

Het team traint momenteel in het noorden van China, in de regio Binnen-Mongolië. Oefenwedstrijden worden gespeeld tegen twee verschillende mannenteams. Met de nationale competitie hoeft geen rekening te worden gehouden, want die kent China niet. Twee of drie keer per jaar spelen op één locatie wel een aantal provinciale teams tegen elkaar, maar in een olympisch seizoen worden internationals niet aan die teams afgestaan.

Bonnet: ‘Samen met de twee mannenteams verblijft het nationale vrouwenteam nu al enige tijd in een soort quarantaine. Bij de ingang van het sportpark is een gate waar alleen atleten en trainers doorheen mogen. In feite leven ze daar. Ze komen er niet meer uit. Dat hoeft ook niet. Trainen, eten, slapen: ze kunnen daar alles. Naar huis gaan, doen die meiden dus niet. De laatste keer dat ze thuis zijn geweest, was in december. Voor Nederlanders klinkt dat misschien als lang geleden, maar hockeysters in China zijn dat wel gewend. Door de grote afstanden zijn ze zeker in een olympisch jaar wel vaker lang van huis. Dat was vóór corona al zo.’