De wondertitel van Rotterdam MO18: ‘We komen van ver’

Wie aan het begin van het seizoen had gezegd dat Rotterdam MO18 net als in 2022 de landstitel zou veroveren, zou voor gek zijn verklaard. Dat die missie met een bijna nieuw team is geslaagd, tekent de collectieve kracht van de ploeg. ‘We zijn een vechtmachine geworden’, zegt aanvoerder Ilse Tromp (foto). 

Tromp liep na afloop van de finale met een lach van oor tot oor over het veld van haar club, werd omhelsd door vrienden en bekenden, knuffelde al haar ploeggenoten die ze onderweg tegenkwam en genoot. Voor de tweede keer op rij veroverde Rotterdam de landstitel bij de Meisjes O18, een puike prestatie.

Temeer omdat de weg naar deze tweede titel niet over strak asfalt werd afgelegd, maar over een pad vol hobbels. Van het team dat vorig jaar landskampioen werd, waren aan het begin van dit seizoen nog maar zes meiden over. Een zware knieblessure van Bobbie Dijk en een buitenlands avontuur van Juliette Schulten maakte de spoeling nog dunner. De aanvulling uit MO18-2 was dan ook broodnodig.

Kampong kon geen gaatje vinden in de hechte Rotterdamse defensie. Foto: Bart Scheulderman

Van ver gekomen

‘Niemand had dit eigenlijk verwacht’, zegt Tromp, zittend op de hoofdtribune terwijl ze voortdurend schouderklopjes krijgt van voorbijgangers. ‘We zijn als team echt van ver gekomen. Hebben moeten bouwen, omdat het fundament weg was. Het maakt me ontzettend trots dat we hier dan in de NK-finale met een 2-0 zege van het veld stappen.’

Elkaar leren kennen, dat deden de meiden van Rotterdam onder meer op een teamtrip naar Brussel, waar vooral de activiteiten die niets met hockey te maken hadden hun waarde bewezen. ‘En vergeet ook niet de wekelijkse ontbijtjes’, zegt Tromp. ‘Voor elke wedstrijd ontbijten we met zijn allen bij één van de speelsters thuis. Dat is erg gezellig en een relaxte manier om de wedstrijddag te beginnen. En op die manier leer je elkaar ook weer beter kennen. We zijn echt naar elkaar toegegroeid dit seizoen.’

Vechtmachine

Hoe hecht het Rotterdamse collectief was bleek met name in het derde kwart van de vrije vlakke finale tegen Kampong. Na rust kon de Utrechtse ploeg de druk op de Rotterdammers eindelijk opvoeren, bij een 0-1 achterstand. Dat leverde flink wat cirkeldreiging en een aantal strafcorners op, maar de Rotterdammers bleven fier overeind, mede dankzij een paar reddingen van keeper Olivia van der Knaap.

Tromp: ‘Samen met Isis van de Kooij sta ik centraal achterin, ik als voorstopper. Op de zijkanten staan meiden die uit de A2 komen. Die zijn erg gegroeid dit jaar. In het begin van het seizoen hebben we heel veel tijd gestoken in het verdedigen, hadden we bijvoorbeeld videobesprekingen met alleen de verdedigers uit het team. We zijn van nul begonnen, maar we zijn een echte vechtmachine geworden. We rennen voor elkaar en ook op het middenveld worden veel ballen afgepakt.’

Aandeel in de zege

Tromp, die volgend jaar in Amerika bij North Western in Chicago gaat spelen, leverde zelf een aardige bijdrage aan de 2-0 zege. De 1-0 van Esmee de Willigen kwam tot stand uit een cornervariant van haar: de nummer één van de Rotterdamse ploeg op kop cirkel schoof de bal met de juiste snelheid naar haar ploeggenoot die bij de tweede paal simpel kon binnentikken.

In de tweede helft was Tromp zelf nog dicht bij een doelpunt: haar lage sleeppush raakte snoeihard de paal. ‘Jammer dat die er niet inging. Dan was het nog mooier geweest. Ik heb best een aardige corner, maar niet de techniek van bijvoorbeeld een Yibbi Jansen. Maar ach…ze vliegen er soms in en dat is lekker.’

Ilse Tromp legt aan voor een strafcorner tijdens de finale tegen Kampong. Foto: Bart Scheulderman

In het slot van de finale tegen Kampong maakte Florine Rodenburg aan alle spanning een einde door bij een van de gevaarlijke uitbraken van Rotterdam de bevrijdende 2-0 binnen te flatsen. Die treffer was de genadeklap voor Kampong, dat op een felle beginfase nooit echt een vuist kon maken.

‘Weet je wat je nog best mag vermelden?’, zegt Tromp terwijl ze inmiddels een bordje pasta heeft opgeschept. ‘De rol van Bobby [Dijk] na haar zware blessure. Ze is zo’n grote hockeyliefhebber en ook nog eens heel erg goed, maar ze heeft dus alles moeten missen. Maar ondanks dat was ze het hele seizoen heel betrokken bij het team. Ze heeft zich bij de begeleiding gevoegd, deed videoanalyses en heeft ons vanuit de dug-out geweldig gesteund. Dat siert haar enorm.’

En díe woorden sieren op hun beurt dan weer Tromp, de trotse aanvoerder van de kersverse Rotterdamse landskampioen.