Olympische Allstars vrouwen: onze beste elf

Wie waren de uitblinkers van deze Olympische Spelen? Welke spelers vielen op, staken (ver) boven het maaiveld uit en gaven het hockeytoernooi op een fraaie manier kleur? Hockey.nl stelde – na enige discussie – twee Allstar-teams samen, een voor de mannen en een voor de vrouwen. De mannen zijn inmiddels geweest, tijd voor de vrouwen.

Keeper
Belen Succi (Argentinië)
Natuurlijk, ze stond te boek als een keeper die tegenstander het bloed onder de nagels vandaan haalt. Maar we hadden ook wel een klein beetje te doen met Belen Succi, het monument in het doel van Argentinië. Succi (inmiddels 35 jaar) huilde tranen met tuiten na de verloren finale. Wellicht was het haar laatste kans op een gouden plak. De plek is dit team is niet uit medelijden, maar vanwege haar imponerende optreden. Een echte persoonlijkheid in het doel van Las Leonas, die bovendien maar vier veldgoals tegenkreeg. Wat ons betreft gaat deze markante sluitpost door tot de Spelen van Parijs.

De pijn bij Belen Succi na de verloren finale. Foto: FIH/Worldsportpics

Verdedigers
Gurjit Kaur (India)
Samen met keeper Savita – die we net wat minder goed vonden dan Succi – vertolkte Gurjit Kaur een hoofdrol bij dé toernooistunt van Tokio. Die magische, onvergetelijke vroeg-in-de-Nederlandse-ochtend-wedstrijd tegen Australië. Kaur pushte India op een voorsprong, die de ploeg van Sjoerd Marijne niet meer uit handen gaf. In de halve finale deed de verdediger dit nog eens dunnetjes over tegen Argentinië. Toen was haar doelpunt niet genoeg voor een nieuwe stunt. Het maakte eigenlijk al niet meer zoveel uit. Haar naam is gevestigd door te pieken op het juiste moment.

Agustina Gorzelany (Argentinië)
Ze maakte de finale weer wat spannender, deze cornerspecialiste van Argentinië. Beschikt over een snoeiharde sleep, die in de eindstrijd dwars door de benen van Josine Koning vloog. Gorzelany is een prima verdediger, die bovendien nog jaren mee kan. Ze is pas 25 jaar en kan – zeker als ze haar corner blijft verbeteren – een heuse kwelgeest worden voor Oranje. Argentinië had de corners overigens ook hard nodig: die waren stukken gevaarlijker dan de veldkansen die de ploeg van Carlos Retegui kreeg.

Noël Barrionuevo (Argentinië)
Was eigenlijk na Rio al aan de kant geschoven bij de Argentijnen, maar beleefde onder Retegui een rasechte revival. De sleper uit de tijden van Luciana Aymar en Carla Rebecchi mocht haar oude wapen uit de kast halen toen Gorzelany tegen India geblesseerd langs de lijn stond. Haar sleeppush bleek allerminst roestig: met twee goals knalde ze Argentinië naar de finale. Ondertussen staat de opvolging al klaar: de pas achttienjarige Valentina Raposo maakte ook een prima indruk en kan – indien de 37-jarige Barrionuevo afzwaait – de nieuwe leider worden in de defensie van Las Leonas.

Caia van Maasakker (Nederland)
Over pieken op het juiste moment gesproken. Daar weet dit boegbeeld van SCHC alles vanaf. Eerlijk is eerlijk: haar corner liep verre van gesmeerd voor de finale. Ze maakten er maar eentje van de 25 pogingen die ze ondernam. Maar toen werd het vrijdag, finaledag. Het allerlaatste duel van de loopbaan van Van Maasakker. Het werd háár dag. Eerst dat waarschuwingsschot op de lat en daarna twee rake corners. Ze bewaarde het allerbest tot het allerlaatst. Dat is knap. Heel knap.

De ultieme vreugde bij Caia van Maasakker. Foto: Koen Suyk

Middenvelders
Xan de Waard (Nederland)
Haar weg naar Tokio was bezaaid met hobbels en kuilen. Al voor de play-offs kreeg ze last van een bovenbeenblessure die haar niet alleen de belangrijkste duels in de Hoofdklasse, maar ook het EK kostten. Het grote doel waren de Spelen. En daar presteerde De Waard als nooit tevoren. Ze was overal. Als balafpakker op het middenveld, maar ook als stuwende kracht richting de aanval. De Waard had de bal aan een touwtje en speelde een fenomenaal toernooi.

Hannah Martin (Groot-Brittannië)
Daar gaat Hurley komend seizoen een hoop plezier aan beleven, aan deze Hannah Martin. Denderde vanaf het middenveld door de cirkel in en pakte meer dan geregeld een goaltje mee. Waar de Britse spitsen geregeld teleurstelden, gaf Martin altijd thuis. Ze maakte bijna de helft van de veldgoals van GB en is daarnaast niet te beroerd om hard te werken. Kan ze nog beter worden? Dat zullen we komend jaar in de Hoofdklasse meemaken.

Eva de Goede (Nederland)
Ze is en blijft van de buitencategorie, zei oud-international Floris Jan Bovelander in aanloop naar de Spelen. ‘Flop’ had het helemaal bij het juiste eind. De Goede was een echte leider in de hockeymachine die Oranje was. Leidde met haar stick, maar straalde ook constant gezag en autoriteit uit. Niet door hard te schreeuwen of rariteiten uit te halen. Nee, ‘gewoon’ door zichzelf te zijn. Door voorop te gaan in de strijd en vooral heerlijk te hockeyen. Een captain om trots op te zijn.

Hannah Martin danst door de defensie van Spanje in de kwartfinale. Foto: FIH/Worldsportpics

Aanvallers
Frederique Matla (Nederland)
Er stond in Tokio geen maat op Frederique Matla. Ze stichtte constant gevaar en beschikt over zoveel wapens dat je er als verdediger zenuwachtig van wordt. Backhand, forehand, sleeppushes, rushes…als zij de bal heeft is het alarmfase tien voor de defensie. Matla brak het doelpuntenrecord van Lisanne Lejeune en kroonde zich met negen treffers tot beste schutter van het toernooi. De finale was de enige wedstrijd waarin ze niet scoorde, al had ze wel een heel groot aandeel in de openingsgoal van Margot van Geffen.

Felice Albers (Nederland)
Ze kreeg een wake-up-call van bondscoach Alyson Annan. Het moest beter, hoorde Albers in dit voorjaar. Anders zou het talent van Amsterdam niet meegaan naar Japan. Een boodschap die de aanvaller goed in haar oren knoopte. Ze speelde een uitstekend EK en trok die lijn schier moeiteloos voort in het Oi Hockey Stadium. Ze begon weergaloos met vier treffers in haar eerste drie olympische optredens. In de halve finale prikte ze er nog ‘effe’ twee in, waardoor ze de boeken ingaat als de speelsters met de meeste veldgoals van dit toernooi.

Emily Chalker (Australië)
Die eerste twee aanvallers, dat was een makkie. Maar er was nog een plekje over. Suggesties genoeg. Agustina Albertarrio? De Argentijnse barst van de leuke acties, maar beschikt ook over weinig rendement. De Indiase groeibriljant Lalremsiami? Groot talent, maar erg wisselvallig. We kozen uiteindelijk voor Emily Chalker, die in de groepsfase imponeerde met Australië. Ja, ze gingen vroeg – veel te vroeg – naar huis. Maar in de vijf duels die Chalker speelde, scoorde ze er lustig op los. Acht kansen kreeg ze en die leverden vijf goals op. Knappe cijfers, al zou ze die treffers graag hebben ingewisseld voor een plek bij de laatste vier.