Kristiaan Timman over EK-zilver: ‘Meer lef moeten tonen’

De Oranje Dames Zaal beleefden afgelopen weekend een uitstekend EK in Minsk, totdat de dramatisch verlopen finale van zondag tegen gastland Wit-Rusland (verlies na shoot-outs) voor een flinke kater zorgde. Debuterend bondscoach Kristiaan Timman blikt terug op de eindstrijd die vijftien seconden te lang duurde voor Oranje.

Het gevoel

Kristiaan Timman: ‘We hadden het gevoel en het geloof dat we die titel zouden pakken. In het eerste kwart straalden we dat ook uit. We zochten verbinding. Contact met elkaar zoals dat in de drie groepswedstrijden uitstekend lukte. We kenden het strijdplan van Wit-Rusland. We wisten dat ze onze press onschadelijk wilden maken. We kregen kansen om van 1-0 uit te lopen naar 2-0 en 3-0. Zij kregen juist weinig mogelijkheden. Als ze al gevaarlijk werden, hadden we Lex (Alexandra Heerbaart) nog altijd. Ze heeft een geweldige wedstrijd gekeept.’

De spanning

‘Toch waren we in balbezit niet zo sterk als in de wedstrijden ervoor. Misschien had dat toch te maken met de spanning van een finale. Het blééf maar 1-0. Het stoppen en aannemen van de bal, het heen en weer halen… Daar zaten net teveel foutjes in. De keuzes waren gehaaster op momenten dat dat niet hoefde. En op momenten dat we rustig aan deden, hadden we moeten versnellen.’

‘De groep voelde zich ook minder zeker in niet-balbezit. Het gevoel van het kunnen druk zetten ontbrak. De echte onderlinge verbinding was er niet. Het kiezen van ruimtes met elkaar, afhankelijk van hoe de tegenstander zich opstelt. Dat lukte de eerdere wedstrijden wel. Heel zuur dat dat er niet uitkwam’.

Kristiaan Timman pleegt overleg met assistent Steven van Tijn tijdens de EK-finale. Foto: Willem Vernes.

De groei

‘Voordat ik aan deze klus begon, wist ik niet waar we stonden met dit team. Ook niet hoe de andere landen zich de afgelopen twee jaar hadden ontwikkeld. Wij zijn enorm gegroeid in de korte, intensieve periode waarin we samen zijn geweest. We komen de eerste vier wedstrijden van het toernooi heel goed door. De echte test was de finale. Achteraf gezien hadden we bij de 1-0 voorsprong veel meer lef en bluf moeten tonen. Je weet dat je zelf ook sterk bent en verdedigende kwaliteiten hebt. Dat hebben we te weinig durven uitstralen.’

De groep

De eerste overwinning op het EK was goed voor het gevoel in de groep. Wat ik zo mooi vind aan zo’n eindtoernooi: álle speelsters in de selectie zijn actief betrokken. Ze komen aan spelen toe en leveren zo hun bijdrage aan het team. De moeilijkste positie was die van Julia Remmerswaal, als tweede keeper. Ze zou weinig spelen, maar moest het team toch ondersteunen. Dat heeft ze voortreffelijk gedaan. Ze is iemand met ambitie, maar heeft Alexandra voor zich, iemand met heel veel ervaring en klasse.’

Julia Remmerswaal krijgt speelminuten in de laatste groepswedstrijd tegen Oostenrijk (5-0 zege). Foto: Willem Vernes.

De keuzes

De vorm van Muyselaar
Het is verleidelijk om sommige keuzes van Timman en zijn assistent Steven van Tijn – achteraf gezien – als ongelukkig te bestempelen. Je kunt je bijvoorbeeld hardop afvragen of Mila Muyselaar de juiste persoon was om een shoot-out te nemen. De ervaren verdediger van Laren zat niet lekker in het toernooi, nadat ze vanwege een voetblessure pas op het allerlaatste moment kon aanhaken in de voorbereiden op het EK.

Muyselaar strandde in de shoot-outs twee keer op keeper Veranika Mikanovich en straalde weinig zelfvertrouwen uit bij haar pogingen. Toegegeven: bij haar eerste poging had ze pech door in tweede instantie tegen de lat te schieten.

Timman: ‘Mila heeft in haar wedstrijden goede momenten gehad, maar speelde ook fases minder sterk. Ze kan beter. Ik denk dat Mila dat zelf ook zo ervaren heeft, ze is doorgaans heel kritisch op zichzelf. Misschien heeft ze zich teveel willen bewijzen, waardoor ze geforceerd ging hockeyen. In de shoot-outs heeft Mila haar verantwoordelijkheid als aanvoerder genomen. Dat siert haar.’

Tranen in de ogen bij Mila Muyselaar, die naar eigen zeggen ‘niet de beste Mila was die ze kon zijn’. Foto: Willem Vernes.

Over de andere twee shootout-nemers – Lieke van Wijk en Gabrielle Mosch – zegt Timman: ‘Lieke was een zekerheidje voor mij en Gabi heeft het heel goed gedaan. Die blijft heel koel in dit soort situaties. Hun keeper was goed, die heeft de shoot-outs van Lieke en Mila uitstekend gelezen. Ze kwam agressief uit haar goal en maakte er zo drie onschadelijk.’

‘We hadden voor de shoot-outs vijf namen op ons lijstje staan. Ook die van Donja (Zwinkels) en Margot (van Hecking Colenbrander). Maar Donja gaf eerlijk aan dat ze er geen goed gevoel bij had. Margot zat niet helemaal lekker in de wedstrijd en had in de tweede helft bovendien een klap opgelopen bij een duel met de keeper.’

De fitheid van Sterk
En dan was er nog de situatie rond Mascha Sterk. De 20-jarige debutante van hdm kende als rechtsachter een puike start van het toernooi, maar werd op de tweede dag van het toernooi ziek. Ze speelde in de derde groepswedstrijd tegen Oostenrijk (5-0 zege) alleen in het begin mee en bleef tijdens de halve finale tegen Tsjechië met koorts in het hotel achter. Toch stond Sterk amper 24 uur later in de finale tegen Wit-Rusland gewoon op het veld.

‘Mascha gaf na de warming-up aan dat ze zich goed voelde. Natuurlijk wil een speelster altijd graag spelen, dus we hebben haar wel goed in de gaten gehouden en haar speeltijd zorgvuldig getimed. Ik vond het voor ons spel geen risico om haar op te stellen.’

Mascha Sterk baalt na de verloren EK-finale. Foto: Willem Vernes.