Sander Baart neemt met gebroken arm bronzen plak in ontvangst

Nederland kwam voor goud naar het EK, maar moest genoegen nemen met brons. Toch stonden de gezichten van de Oranje-spelers na afloop bij de prijsuitreiking na het duel met Duitsland (4-0 zege) best vrolijk. De spelers grapten, dolden en verlieten later glimlachend het veld op het Wilrijkse Plein in Antwerpen.

‘We zijn blij dat we een goede wedstrijd op de mat hebben kunnen leggen en dat we op een goede manier voor nu afscheid van elkaar kunnen nemen’, vertelde Oranje-verdediger Sander Baart (31) na afloop, met nog altijd de bronzen plak om zijn nek.

Al snel ging het daarna toch weer over de deceptie in de halve finale tegen Spanje. Het desastreuze duel dat sinds donderdagavond als een donkere wolk over het Nederlandse kamp hangt. ‘Ik ben er echt een nacht niet goed van geweest. Ik baal er wel enorm van dat we een complete off-day hadden. Die wedstrijd gaan we nog lang navoelen’, sprak de in België woonachtige Baart met Vlaamse tongval.

Het Nederlands team met de bronzen medaille. Foto: Koen Suyk

Na de halve finale werd er door de spelers veel gesproken. Direct na afloop twee uur lang met z’n allen, maar daarna ook in onderlinge gesprekken. Een eensluidende conclusie heeft dat nog altijd niet opgeleverd. ‘Het blijft een raadsel’, erkende Baart.

Goede vibe

Vrijdagmiddag waren de analyses klaar en ging, nee móest, de knop om. Baart: ‘We moesten die wedstrijd begraven. Dat was niet eenvoudig. Maar het heeft niet veel zin om daar te lang bij stil te staan. We hebben geprobeerd weer in de goede vibe te komen. Door grapjes te maken, lol te hebben. Dat was nodig om weer zin te krijgen in deze wedstrijd. Een aantal jongens heeft er vandaag extra veel energie in gestoken om het team op sleeptouw te nemen. De andere spelers een goed gevoel te geven. Dat voelde ik zelf ook. Dat was wel mooi. We zijn als team echt samengebleven.’

De bronzen medaille werd direct na afloop met veel positivisme ontvangen. Maar ook Baart realiseerde zich in de interviewruimte dat een uur later de grote finale tussen België en Spanje zou worden gespeeld. In een tot de nok toe gevuld stadion, met ruim zevenduizend dolenthousiaste Belgen op de bank, had Nederland willen stunten. Dat was het plan, de droom die uiteenspatte. ‘Ik denk dat onze gezichten straks wel weer zullen betrekken als we de finale zien. Wij wilden hier dolgraag in de finale staan. Ik weet ook nog niet of ik het kan opbrengen te gaan kijken. Het doet misschien wel te veel pijn.’

Sander Baart. Foto: Willem Vernes

Over pijn gesproken. In de wedstrijd tegen Spanje liep Baart niet alleen mentaal averij op, hij werd ook in het eerste kwart keihard op zijn linkerborst geraakt. ‘Ik dacht eerst dat het nog wel meeviel, maar toen ik later op de bank zat, kreeg ik er goed last van. Hij werd dik, had er later een enorme bult op zitten.’

Baart speelde de halve finale ‘op adrenaline’ wel uit, maar na overleg met teamarts Connie van Bentum besloot de verdediger na afloop toch naar het ziekenhuis te gaan. Daar bleek niets kapot, maar Baart speelde ook tegen Duitsland met enorme bloeduitstorting. ‘Ik voelde die plek als ik draaide, maar verder viel het wel mee. Nee, ik heb geen pijnstiller genomen. Ik ben wel wat gewend, hockey eigenlijk altijd met pijn.’

Gebroken arm

‘Weet je dat ik het hele toernooi al met een gebroken arm speel?’, vervolgde Baart op een toon alsof hij praatte over een gescheurde teennagel. ‘Ik heb in de Pro League de ellepijp van mijn rechterarm gebroken. Er is een stukje van het bot losgeraakt. In het begin had ik er wel last van en speelde ik met pijnstillers, maar nu niet meer. Ik voel het wel, maar blijkbaar wen je eraan.’

Pirmin Blaak ent Sander Baart na halve finale mannen Nederland-Spanje (3-4). Foto: Koen Suyk

Een operatie van zijn gebroken arm is noodzakelijk. ‘Maar daar heb ik geen tijd voor. Het herstel duurt twee maanden. Na de Pro League moesten wij ons voorbereiden op dit EK. En doordat we geen goud hebben gehaald, moeten we in oktober olympische kwalificatiewedstrijden spelen. Opereren in september gaat dus ook niet. Misschien daarna in november of december.’

Maar is dat niet de periode dat hij en zijn vrouw hun tweede kind verwachten? Lachend: ‘Ja, dat is ook nog wel een dingetje. Daar moeten we het nog even over hebben.’