De Hockey World League moest het eerste grote toernooi worden voor Eva de Goede post-sabbatical. De 182-voudig international werd na Rio de Janeiro voor het eerst weer geselecteerd en vertrok met de Oranje Dames naar Australië voor het Melbourne Hockey Festival. Tijdens de finale moest ze verstek laten gaan vanwege een rugblessure en niet veel later kwam het bericht dat De Goede ook niet zou spelen op de HWL. Voorlopig lijkt er, qua Oranje, sprake van uitstel en zeker geen afstel.
Die onderrug deed al een tijdje zeer, maar De Goede en de medische staf hadden het onder controle. Tot de wedstrijd tegen de Verenigde Staten in Melbourne, toen de pijn er in schoot en De Goede even helemaal niet meer kon bewegen. De pijn trok diezelfde dag weer weg, maar slechts enkele dagen voor de start van de HWL moest er een beslissing gemaakt worden over De Goedes deelname aan het toernooi. Bondscoach Alyson Annan besliste het risico met De Goede niet te nemen. ‘De vraag was of ik op tijd zou herstellen, maar ook of ik dan 100% zeker alle wedstrijden kon spelen. Als het toernooi in België was geweest hadden we het nog een paar dagen kunnen aankijken, maar nu moesten we snel handelen. Alyson heeft toen de call gemaakt. Ze wilde het mij met mijn blessureverleden niet aan doen.’
‘Nog niet sterk genoeg om dit soort pijntjes op te vangen’
Zelf had De Goede het misschien wel willen proberen – het is de aard van een topsporter. Ze voelde zich fit. Dat het ook juist haar rug is die opspeelt is zuur. Tijdens haar sabbatical in Zuid-Afrika stond hockey dan misschien op een laag pitje, De Goede stopte nooit met haar core stability-oefeningen. Omdat ze weet dat dat juist haar zwakke plek is. ‘Blijkbaar ben ik nog niet sterk genoeg om dit soort pijntjes op te vangen als ik moe ben. Dat is een logisch gevolg van een lange tijd niet hockeyen. Ik ben wel fit gebleven in die periode maar ik moet nu weer mijn weg vinden tussen loop- en krachttrainingen en dat hockey er ook weer bij komt.’
De Goede gebruikt de tijd in Nieuw-Zeeland goed. Samen met de medische staf werkt ze aan haar herstel en dat zijn naar eigen zeggen pittige trainingen. ‘Ik kan gewoon hardlopen. Dat maakt deze blessure eigenlijk ook juist zo zuur, want ik heb niet echt het gevoel dat er iets is. Misschien had ik wel kunnen spelen. Maar we wisten het niet, dus het was de juiste beslissing.’
In Melbourne maakte ze reeds haar rentree in het oranje shirt, maar haar terugkeer op een groot toernooi laat dus nog even op zich wachten. Uitstel, geen afstel. ‘Ik weet dat ik nog een toegevoegde waarde voor het team ben en ik ben zelf ook nog niet klaar met hockey. Hopelijk kan ik als ik straks fit ben deze lijn doortrekken naar het wereldkampioenschap.’
Assistent-coach
Overigens heeft De Goede nog een nieuwe functie opgevat, die van ‘assistent-coach’. Tijdens de wedstrijden zit zij, samen met assistent-coach Santi Freixa, manager Aletta van Manen en looptrainer Matthew Eyles boven de dug-out van Oranje. Daar analyseert zij de verdedigende en aanvallende corner. ‘Forehand tip’ riep ze in de tweede helft van het duel Nederland – Zuid-Korea naar Annan, die het weer doorgaf aan de dames op het veld. De corner werd gespeeld, hij lag open, maar Maartje Krekelaars poging ging naast.
‘Alyson had gevraagd of ik wilde blijven’, vertelt De Goede, met 182 interlands nu nog de meest gecapte speelster in de selectie. Carlien Dirkse van den Heuvel haalt haar deze HWL in. ‘Ik wilde blijven als ik hier aan mijn herstel kon werken en ik het gevoel had dat ik van toegevoegde waarde was. Dus dat ik niet als een sulletje erbij zou hangen. Nu zit ik tijdens de wedstrijd met een iPadje om de corners te analyseren en kijk ik na afloop de video met de meiden. Het is leuk om er eens op die manier mee bezig te zijn.’
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.