Toen het laatste fluitsignaal geklonken had, vielen de speelsters van Tilburg elkaar in de armen. De Brabanders wonnen van Leonidas (2-0), de topper in de Promotieklasse. Drie punten erbij voor de ploeg van Ageeth Boomgaardt en Maartje Paumen, maar dat verandert niets in de top-3. Rotterdam is koploper, en ook Leo blijft nog boven de Tilburgers.
Toch leek het even of Tilburg kampioen geworden was. Deze overwinning was nodig. En bleek ook nodig. De ontlading daarom groot. De staf die elkaar één voor één innig omhelsde, speelsters die elkaar opzochten en emoties die even bovenkwamen. Een topper hadden de Brabanders dit seizoen immers nog niet gewonnen, terwijl de ambities nog altijd torenhoog zijn: promoveren.
Na een kwartier was de voorsprong er al voor de ploeg van Boomgaardt. Mikki Roberts pushte de eerste de beste strafcorner snoeihard in de kruising. Alweer de achtste treffer van de speelster van Jong Oranje. Even leek Leonidas op gelijke hoogte te komen, maar de treffer van Emma Groenewold werd afgekeurd. De bal had geen vijf meter gerold voordat de cirkel bereikt werd. Tilburg kreeg voldoende kansen de score uit te breiden, maar liet dat na. Maar het zat ook de Rotterdammers – twee strafcorners en een bal op de paal – niet mee. Zeker toen Lisette Korink haar doelpunt – na opnieuw overleg – ook afgekeurd zag worden. Haar strafcorner was niet buiten de cirkel geweest.
In het laatste kwart was het Donja Zwinkels – een van de Tilburgse versterkingen dit seizoen – die in een één-tegen-één het voor Tilburg oh-zo-verlossende doelpunt maakte. De zesde overwinning in tien speelrondes.
Vreugde bij Maartje Paumen en Ageeth Boomgaardt. Foto: Willem Vernes
‘Hebben de potentie om iedere week te winnen’
‘Deze is erg fijn. Dat ga ik niet ontkennen’, zijn de woorden van Ireen van den Assem. Net als Zwinkels en keepster Maddie Hinch een van de versterkingen waarmee Tilburg hun ambities nogmaals niet onder stoelen of banken stak. De gloednieuwe aanvoerder – met een Brabantse vlag als aanvoerdersband – is dan ook maar wat trots op haar ploeg. ‘We hebben een aantal wedstrijden ons overwicht niet uitgedrukt in de score. Het viel nu onze kant op. Dat was even nodig. En dan komt er wat los.’
Want de ontlading was groot. Even leek het of Tilburg het kampioenschap al binnen had. Maar de realiteit brengt ze naar een derde plek in de Promotieklasse. Aan het eind van het seizoen goed voor een playoff-duel tegen de nummer tien uit de Hoofdklasse. Maar momenteel nog altijd op acht punten afstand van de koploper. ‘Ik wil gewoon altijd alles winnen. Iedere wedstrijd. We hebben ook de potentie om iedere wedstrijd te winnen. Daar doen we wekelijks alles aan.’
Foto: Willem Vernes
Maar moet het met een Hinch, Zwinkels, Boomgaardt en Paumen en Van den Assem zelf niet beter presteren? Daarop moet ik je het antwoord schuldig blijven. Ja, we hebben goede aankopen gedaan. Ja, we hebben een fantastische begeleiding. Maar we hebben tijd nodig samen. Dat is de realiteit. We staan waar we staan. Bij Den Bosch won je ook niet zomaar alles. Dat was een missie.’
Meer impact maken in mijn rol
Van den Assem spreekt alsof ze al jaren rondloopt in Tilburg, spelend in de Promotieklasse. Maar met de teller op tien speelrondes is dat alles behalve waarheid. ‘Het is wennen. Ik heb een andere rol. Een andere positie en een team waar ik helemaal niemand kende. Ook ik moet wennen aan mijn rol. Normaal ben ik een passende speler. Afpakken, doorspelen. Ik ben hier op zoek hoe ik in mijn nieuwe rol op mijn nieuwe plek – centraal achterin – meer impact kan maken. Dat kost tijd.’
En tijd is nou precies wat Tilburg volgens de kersverse aanvoerder nodig heeft. De oud-international houdt zich bezig met hoe professioneel de sport bij Tilburg beoefend wordt. ‘Wat kan en wat kan niet. Hoe ver kunnen we gaan? Hier doen we het allemaal omdat we het leuk vinden. Dat staat bij ons steevast op één. Ik vind het interessant om te kijken hoe je daar toch een goede balans in kan vinden.’
Want – zo zegt ze zelf – ze doet al een tijdje mee. Leefde als geen ander voor de sport. Liet alles voor Den Bosch, voor Oranje. ‘Als ik kijk hoe ik ooit begonnen ben bij Forward in de Hoofdklasse, was dat destijds heel anders. At je iedere vrijdagavond een stapel bitterballen na de training. Dat gaat nu niet meer. En die beleving gun ik die meiden hier zo.’
Foto: Willem Vernes
Het schaaltje bitterballen
Wat ze in al die jaren nog niet geleerd heeft, is verliezen. De keren dat ze dat deed, waren er dan ook niet veel. ‘Ik ben een superslechte verliezer. Er hangt voor mij zoveel af van punten op zondag of niet. Zure zondagen en maandagochtenden. Die heb ik al wat gehad de afgelopen tijd. Daar moet ik dan weer mijn balans in gaan vinden. Maar verliezen? Dat wil ik helemaal niet leren.’
En terwijl de mannen van Tilburg een knap punt pakten tegen Klein Zwitserland, ging er bij de dames – jawel – een schaaltje bitterballen rond. Vooruit, op de overwinning.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.