Het lastige pad naar de top van Marlotte van Woerkens

Twee jaar geleden speelde ze nog volledig met Dames 2 van Victoria. Kwam Marlotte van Woerkens in het hele seizoen maar tot één wedstrijd in het eerste team van de Rotterdammers. Inmiddels is ze een volwaardige kracht in het vaandelteam van ‘Vic’. Een obstakelloos pad naar de top volgde Van Woerkens nooit. Toch liet ze zich niet uit het veld slaan. Ook niet in de periodes waarin ze werd gepest.

Een buitenbeentje. Zo voelde Van Woerkens zich regelmatig in haar team. Haar hele jeugd speelde de twintigjarige in het wit-zwart-geel. Vaak maakte ze onderdeel uit van de selectieteams, maar er waren ook jaren dat de Rotterdamse in het tweede speelde. Ze voelde zich lang niet altijd op haar gemak.

‘Er zijn jaren geweest dat ik gepest ben in teams. Dat was soms lastig. Het hockeyen vond ik leuk, maar door de negatieve sfeer kwam ik soms huilend thuis van de training. Ik was een braverik. Wilde het goed doen en luisterde naar de coaches. Dat vonden mijn teamgenootjes irritant. Daarmee was ik een makkelijke prooi om alles op af te schuiven. Subtiel zeiden ze onaardige dingen. Of ik kreeg extreem veel commentaar als ik hard in een duel was gegaan en mijn ploeggenoot dramatisch viel. Wat denk je dat je aan het doen bent, lomperik?, zeiden ze bijvoorbeeld. Terwijl erom werd gelachen als het bij een ander gebeurde.’

Foto: Remco Mercey

Verkassen naar een andere club was nooit aan de orde. ‘Ik loop hier al sinds mijn vierde rond. Mijn drie broers hockeyden hier. Mijn broer Pieter zit in Heren 1. Dit voelde altijd als mijn familiecluppie. Ondanks het pesten, dat vaak gebeurde zonder dat de coaches het zagen of hoorden. Zodra ik op het veld stond, genoot ik. Maakte ik mijn hoofd leeg.’

Altijd harder werken dan de rest

Van Woerkens liet zich niet uit het veld slaan in de jaren waarin ze gepest werd. Sterker nog, ze werkte zich op tot een van de beteren van het team. In haar laatste seizoen in de jeugd mocht ze zelfs met Dames 1 meetrainen. ‘Maar ik had niet altijd het vertrouwen dat ik Dames 1 ooit zou halen. Niet zozeer vanwege het pesten, maar wel als ik weer een seizoen in het tweede team zat of weinig speelde.’

Pesten in teams gebeurt meer dan je denkt. Vaak gaat het slinks Marlotte van Woerkens

Na de overstap naar de senioren moest Van Woerkens opnieuw vechten voor haar plek. In het seizoen waarin Victoria degradeerde uit de Hoofdklasse speelde de verdedigster maar één wedstrijd in het eerste. De rest van het jaar sloot Van Woerkens op zondag bij Dames 2 aan.

Ook vorig seizoen waren speelminuten geen vanzelfsprekendheid. Dit jaar is dat anders. Inmiddels is Van Woerkens een vaste waarde in de verdediging, naast onder meer de ervaren Mady Hof en Bente van Dijk. Op rechtsachter was Van Woerkens afgelopen zondag in de 2-0 nederlaag tegen Huizen een baken van rust. Met rustige ingrepen en strakke passes stuitte ze menige aanval. Dat haar ploeg de topper van runner-up Huizen verloor en daardoor van plek twee naar vier zakte, maakt de verdedigster niet minder trots op de positie die ze nu heeft.

Marlotte van Woerkens (midden) moest altijd vechten voor haar plek. Foto: Remco Mercey

‘Ik ben heel blij dat ik deze rol nu mag vervullen. Op het veld, maar ook daarbuiten. Iedere week valt er één speelster af voor de wedstrijd. Ik weet hoe kut en zwaar dat af en toe is. Maar het heeft mij wel gebracht naar waar ik nu sta. Trainen deed ik op het hoogste niveau, maar ging het mij ook wel eens veel te snel. In Dames 2 kon ik van alles uitproberen en zo toegroeien naar het wedstrijdniveau van Dames 1. Met mijn coach deed ik soms individuele trainingen en op vrijdag trainde ik met een klein groepje op een specifieke vaardigheid, zoals flatsen. Je moet er uren in steken, maar zo gaat het als het iets is waar je voor wilt gaan. Dat het gelukt is, is iets waar ik heel dankbaar voor ben. Dat probeer ik ook aan de jonkies mee te geven.’

Dat doet ze, ook als trainer-coach, zoals dit seizoen van Meisjes O10-1. Uiteraard let ze dan extra op het pesten. ‘Zelfs bij de kleinsten komt dat al voor. Misschien is het voor jou een geintje, maar voor een ander kan het veel aanrichten, zeg ik dan. Pesten in teams gebeurt meer dan je denkt. Vaak gaat het geniepig. Is het niet zichtbaar voor de staf. In mijn ogen is het belangrijk om er wel alert op te zijn. Hockey is te leuk om het te laten verpesten.’