Na 2,5 jaar blessureleed hakt Omrani knoop door: ‘Ik geef op’

Een maand geleden vertelde Laz Omrani nog in geuren en kleuren over zijn teamtrip naar LA met Hurley. Maar een paar weken later ziet zijn hockeywereld er ineens heel anders uit. Na tweeënhalf jaar blessureleed stopt de middenvelder per direct met tophockey. ‘Mentaal hou ik het niet meer vol.’

De ellende begon voor Omrani in december 2021. Met de voorselectie van het Nederlands zaalteam bereidde hij zich voor op het WK. ‘Tijdens een training maakte ik een onschuldige misstap. Ik voelde iets in mijn lies, maar kon niet goed plaatsen wat er precies aan de hand was. Extreme pijn deed het niet, maar ik liet het toch maar checken.’

In het ziekenhuis bleek zijn lichaam toch een grotere klap te hebben gekregen dan aanvankelijk gedacht. ‘Er was kraakbeen in een heupgewricht gescheurd en ik had mijn heup gebroken. Normaal duurt het een jaar om daarvan te herstellen. Het was dus meteen einde seizoen.’

Overal bij, behalve op het veld

De 24-jarige Omrani hockeyde op dat moment net een half jaar bij Hurley, daarvoor speelde hij tien jaar bij Den Bosch. Hurley vocht dat seizoen tegen degradatie uit de Hoofdklasse. Een missie die mislukte.

‘Het was enorm taai om niet meer op het veld te staan. Wel bleef ik nauw betrokken bij het team. Daar zitten mijn beste vrienden in. Het was al jammer dat ik niet kon hockeyen en helemaal zuur dat ik mijn vrienden niet zag. Als zij trainden, deed ik kracht- en hersteloefeningen met de fysiotherapeut. Bij wedstrijden stond ik langs de lijn. Verder was ik overal bij. Dat maakte het draaglijker. Net als het vooruitzicht dat ik na een jaar herstel weer mocht spelen.’

Na maanden harde arbeid om te herstellen van zijn blessure stond Omrani te popelen om in maart vorig jaar zijn rentree te maken. ‘Dat was van begin af aan geen succes. Op de een of andere manier had de heupblessure ervoor gezorgd dat er van alles in mijn lichaam vast kwam te zitten. Niet alleen mijn heup, maar ook mijn rug en nek. Zodra ik weer op het veld stond, kreeg ik andere blessures. Eerst springschenen, waardoor ik op maar vijftig procent van mijn fitheid was. En toen ik voor 95 procent hersteld was, begonnen mijn hamstrings tegen te sputteren. Lag ik er weer een aantal weken uit.’

Omrani liep de afgelopen tweeënhalf jaar tegen de ene na de andere blessure aan. Foto: Kees Boelhouwer

De ene na de andere blessure

Een reeks van blessures volgde. ‘Iedere keer ging het hetzelfde. Startte ik een hersteltraject van een paar weken, trainde ik apart van het team tot ik weer zo goed als fit was en dan ging het weer mis. In de afgelopen anderhalf jaar is dat wel zo’n acht keer gebeurd. Tussendoor speelde ik een paar potjes, maar zelfs die heb ik nooit volle bak meegedaan. De laatste wedstrijd waarin ik gewoon speelde, zonder pijn, was in november 2021: Pinoké-uit.’

Niet alleen zijn lichaam laat het keer op keer afweten. Ook mentaal had Omrani het niet makkelijk. ‘Steeds moest ik opnieuw revalideren. En als ik weer op het veld stond, haalde ik niet het niveau van toen ik nog blessurevrij was. Dat, alle onzekerheid en het niet meedoen met de groep was in eerste instantie vooral superkut. Maar inmiddels ben ik al een tijdje over dat baalgevoel heen. Ik heb door dit alles vooral het plezier in het spel verloren.’

Het laatste duel waarin Omrani speelminuten maakte was – ‘ingetapet en met zeven pijnstillers’ – de uitwedstrijd tegen HDM in de play-offs, afgelopen mei. Ook dit seizoen hockeyde Omrani nog geen wedstrijd. Keek hij week in, week uit toe hoe zijn teamgenoten strijden om een van de bovenste plekken in de Promotieklasse. Na weer een intensief revalidatietraject startte Omrani na de trip naar LA weer met trainen.

Na de teamtrip naar Los Angeles begon Omrani met frisse moed aan de voorbereidingsperiode. Eigen foto

De druppel

‘Tijdens een van de eerste trainingen zette ik aan. Meteen schoot het in mijn linkerhamstring. Alsof die vijf centimeter uitscheurde. Op dat moment wist ik direct: nu is het klaar. Dit is de druppel. Ik geef op. Het is mooi geweest. Al tweeënhalf jaar was ik niet gelukkig met hockey. Deed ik steeds alles om er toch weer te staan. Ik heb met vijf fysio’s gewerkt, een orthopeed, manueel therapeut en een mental coach gehad. De besten in hun vak. Stuk voor stuk verdienen ze alle credits. Voor mijn gevoel heb ik ieder bureautje geprobeerd, maar nergens is het gelukt om een oplossing te vinden. Dan is het op een gegeven moment gewoon klaar. Dat moment was nu.’

Het weekend erop – nu ruim twee weken geleden – lichtte Omrani ook zijn ploeggenoten in. ‘Dat was emotioneel. Maar echt verbaasd waren ze niet. Ze weten waar ik doorheen ben gegaan de afgelopen jaren. Kenden mijn twijfels.’

Omrani klinkt monter. Niet uit het veld geslagen. ‘Zo voel ik mij ook niet. Het plezier was in het spel was ik al zo lang kwijt. Daardoor voelt het alsof er een last van mijn schouders is gevallen. Ik kan nu herstellen zonder druk.  Naar de sportschool. Af en toe golfen. Gelukkig heb ik dan geen last. Maar op het hockeyveld zie je mij niet meer terug.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Laz Omrani (@lazomrani)