Feliz Kühne: niet het spoor van Memphis, wel een shirt van Van Dijk

Natuurlijk baalde ze zondagmiddag van de nederlaag tegen HGC (3-2). Maar toch gaat 5 november 2023 voor Feliz Kühne de boeken in als een feestdag. De achttienjarige middenvelder van Rotterdam maakte haar rentree nadat ze meer dan een jaar aan de kant stond. ‘Door het Memphis-plan werd heel snel een streep gezet.’

Daar staat ze. In de negende minuut van HGC-Rotterdam. Kühne leunt op haar stick aan de zijlijn. Tikt nog eventjes gespannen tegen haar scheenbeschermers. Een klein klopje op de schouder van assistent-coach Jordy van der Waart. De blik op het veld. Richting Amber van den Dijssel die haar met een dikke glimlach tegemoet loopt om te wisselen. Er klinkt gejuich van de tribune. Haar fans hebben het ook door. Het moment is daar. 

Ze doet weer mee.

We spraken Kühne iets meer dan een jaar geleden. Op dat moment speelde ze nog bij Klein Zwitserland, waar ze als jeugdinternational van Nederland Onder-18 meteen veel minuten kreeg. In één van de eerste wedstrijden van het vorige seizoen ging het mis en scheurde ze haar kruisband. Toen had de Haagse nog geen idee hoe haar revalidatie zou verlopen. Ze spiegelde zich aan Memphis Depay, die een paar jaar geleden wonderlijk snel herstelde van een soortgelijke blessure. Kühne had de documentaire van de voetbalinternational gekeken en schatte haar herstel, daardoor vrij optimistisch, op een half jaar.

Het moment voor Kühne. Haar wissel die haar eerste minuten op zou leveren. Foto: Frank van der Leer

‘Daar zette mijn fysio heel snel een streep door. Ik was toen iets te vrolijk daarover’, zegt het achttienjarige talent na haar eerste wedstrijd in dertien maanden. ‘Hij zei dat het minstens negen tot twaalf maanden zou duren. Het is zelfs iets meer geworden.’ Ze praat gemakkelijk, over de dag die met zoveel spanning begon. ‘Ik ben nooit echt zenuwachtig voor een wedstrijd. Nou, nu wel. Ik had echt een adrenalinekick. Wist dat dit het moment was waar ik al die maanden keihard naar toe heb gewerkt. Ik heb zoveel uren in de gym gezeten, terwijl ik dat vroeger echt haatte. De wedstrijd was echt een mijlpaal.’

Op de fiets naar HGC

Ze hoorde een dag van tevoren van haar coach Brian Vervoort dat ze mee zou doen. ‘Ik ben druk met mijn examens. Daarom vroeg ik of ik zaterdag ietsjes later kon komen bij de voorbespreking. Ik ging er immers vanuit dat ik niet zou spelen. Toen kreeg ik als antwoord dat hij van plan was mij minuten te laten maken. Ik heb een tijdje naar dat appje gekeken. Wauw, het gaat gebeuren. Ik rende meteen naar mijn moeder. Mam, ik mag meespelen!’

Haar familie liet zich zondag ook flink horen toen Kühne het veld inkwam. ‘Mijn ouders waren er. Mijn zus. Mijn broertje – een echte voetballer die niets met hockey heeft. Vrienden van mijn ouders. Vrienden van mijn zus. We komen allemaal uit Den Haag. Voor hen was het fijn dat ik in de buurt mijn debuut maakte. Ik ben ’s ochtends vanuit huis op de fiets naar HGC gegaan. Muziekje op. Uptempo. Ik zat mezelf alleen maar op te peppen. Dacht compleet niet aan die kruisband. En ik was een beetje bang dat ik te laat zou komen. Dus moest ik vooral hard fietsen.’ 

Feliz Kühne in het shirt van Rotterdam. Foto: Frank van der Leer

Feest op elke twintigste dag van de maand

Op HGC sloot ze een lastige periode af. Eentje die fysiek pittig was voor Kühne. Maar mentaal was het misschien nog wel zwaarder. ‘Het duurde vooral zo lang’, zucht de tiener. ‘Alleen tussen de operatie en de eerste keer dat ik op een fiets mocht, zaten al twee maanden. Het was allemaal nieuw voor me. Ik had nog nooit eerder een grote blessure gehad. Mijn ritme bestond eerst uit slapen, school en hockey. Dat werd door die revalidatie compleet anders.’

‘Het was soms lastig. Mijn ouders waren er altijd voor me. Maar ’s nachts maakte ik me weleens druk. Was ik bang dat het weer zou gebeuren. En zag ik helemaal voor me hoe het dan misging. Ik heb gemerkt dat het helpt om daarover te praten. Kreeg hulp van een sportpsycholoog.’

Ze besloot bij elke herstelmaand stil te staan. ‘Ik ben vorig jaar op 20 oktober geopereerd. Daarom vond ik dat elke twintigste van de maand een klein feestje moest zijn. Even vieren dat ik verder was gekomen. Mijn omgeving deed helemaal mee. We gingen op zo’n dag extra lekker ontbijten. Bij negen maanden kreeg ik lieve kaartjes. Het was een beetje aftellen, zonder dat ik precies wist waar het einde lag.’ 

Met teamgenootje Isa van Spronsen. Foto: Frank van der Leer

Hakken tijdens teamweekend, shirt van Van Dijk

Dat was dus zondag, waarin ze voor het eerste Rotterdam vertegenwoordigde. ‘Bij Klein Zwitserland gingen veel speelsters weg. Zou ik waarschijnlijk een dragende rol krijgen. Maar daar was ik nog helemaal niet klaar voor, ook niet omdat ik het begin van het seizoen zou missen. Ik kende Isa van Spronsen nog van KZ. Via haar ben ik met Rotterdam in contact gekomen. Daar kon ik rustig herstellen en in het team rollen.’

Nog voordat Kühne een bal had geraakt, maakte ze al indruk. Tijdens het teamweekend kreeg ze de opdracht om haar nieuwe ploeggenoten aan het lachen te maken. ‘Toen heb ik er een stukje Haagse cultuur ingegooid’, lacht Kühne. ‘Ik heb de rest leren hakken. Matje in de nek, mooi pak aan en iedereen lag dubbel. Vind ik wel mooi, meteen – zonder schaamte – laten weten wie je bent.’ 

Dat ze de harten van haar teamgenoten heeft veroverd, blijkt wel aan het eind van het interview. Daarin wordt Kühne even weggeroepen. Een paar minuten later komt ze terug. Met een grote glimlach en een Liverpool-shirt van voetballer Virgil van Dijk onder haar arm. ‘Die gaat wekelijks naar de man of the match. De Dijk van de Week. Ze vonden vandaag dat ik dat was. Superlief natuurlijk. Ik moet ‘m deze week aandoen tijdens de training.’

Kühne (links) met het shirt van Virgil van Dijk.