Willemijn Bos neemt na zes jaar afscheid van Oranje. Na Naomi van As, Ellen Hoog, Maartje Paumen, Jacky Schoenaker, Frederique Derkx en Michelle van der Pols is Bos nu de zevende international die na de Olympische Spelen van Rio bekendmaakt te stoppen bij het Nederlands team. ‘Ik kies ervoor om nu mijn maatschappelijke carrière voorrang te geven’, licht Bos haar beslissing toe.
De 28-jarige verdedigster debuteerde in 2011 in Oranje en speelde 106 officiële interlands. ‘Ik heb een supermooie carrière gehad en alles meegemaakt wat ik mee kon maken. Dat had ik voor geen goud willen missen. De liefde voor het spelletje is nog altijd groot en daarom was het een moeilijke beslissing. Maar ik merk nu sterk dat ik ook andere dingen heel belangrijk vind en dat het tijd is voor mijn maatschappelijke carrière.
Gevoelskeuze
Bij het nemen van de beslissing om te stoppen ging Bos niet over één nacht ijs: ‘Het is voor niemand een geheim geweest dat ik twijfelde tussen doorgaan of stoppen en voor de bondscoach al helemaal niet. We hebben het hierover gehad en Alyson vertelde me dat ik moest luisteren naar mijn eigen gevoel. Dat heeft me wel een paar nachtjes gekost, maar uiteindelijk kan ik nu wel gewoon zeggen dat mijn gevoel goed is zo.’ ‘
In de advocatuur
Afgelopen zomer maakte Bos de overstap van Laren naar Groningen. Daarmee verhuisde ze ook terug naar het door haar zo geliefde Groningen. Ze ging samenwonen met haar vriend en doorliep met succes een stage van zes weken op een advocatenkantoor. Per twaalf december treedt de 106-voudig international fulltime in dienst als juridisch medewerker bij Trip Advocaten en Notarissen. Daar krijgt ze binnen korte termijn ook de mogelijkheid om te beginnen aan de beroepsopleiding advocatuur.
Hoogte- en dieptepunten
De internationale carriere van Bos kenmerkt zich door vele hoogtepunten, maar kent ook een groot dieptepunt. Het missen van de Olympische Spelen in Londen. In het laatste oefenduel voorafgaand aan die Spelen scheurde Bos de voorste kruisband in haar linkerknie af. ‘Natuurlijk verging de echte wereld niet, maar mijn wereld bestond op dat moment maar uit één ding: de Olympische Spelen. Als dat dan zo wegvalt dan voelt het voor jezelf echt alsof de wereld vergaat.’
Een zwarte bladzijde in het Oranjeboek van Bos, maar daar staan voor haar veel prachtige momenten tegenover. ‘Het feit dat ik terug kon komen na die blessure en dan tijdens het EK van 2013 weer voor het eerst het volkslied horen is voor mij al een hoogtepunt. Ook het WK in Den Haag was fantastisch. Die sfeer ga je nooit meer meemaken als hockeyer. Maar ook mijn debuutjaar 2011 was geweldig. In die zomer wonnen we de Champions Trophy, het EK en ik werd genomineerd tot wereldtalent van het jaar.’
‘Ik ga het proces het meeste missen’
Afgelopen zomer voegde Bos met olympisch zilver in Rio de laatste prijs toe aan haar prijzenkast. ‘Wat wij met de Oranje Dames de afgelopen jaren met elkaar hebben gedaan, maakt dat deze zilveren medaille ook absoluut een hoogtepunt voor mij is. Dat hele proces van het werken met een onwijs leuke groep meiden naar een bepaald doel is dan ook echt hetgeen wat ik het meeste ga missen’, besluit Bos.
Bekijk hierboven het hele interview met Willemijn Bos.
Palmares
Olympische Spelen
2016 Zilver, Rio de Janeiro
Wereldkampioenschap
2014 Goud, Den Haag
Europees kampioenschap
2011 Goud, Mönchengladbach
2013 Brons, Boom
2015 Zilver, Londen
Champions Trophy
2011 Goud, Amstelveen
2012 Brons, Rosario
2014 Brons, Mendoza
2016 Zilver, Londen
Hockey World League
2013 Goud, San Miguel de Tucumán