Zelden trok kampioenmaker Raoul Ehren zó’n sprint van geluk

Even waren alle remmen los bij magiër Raoul Ehren (48), toen Frédérique Matla na zeventig minuten hockeyen de bal heerlijk in de linkerbovenhoek sleepte en Den Bosch de twintigste landstitel bezorgde. De ‘golden goal’ wakkerde iets in hem aan dat de afgelopen twaalf seizoenen zelden bij hem is gezien.

Normaal gesproken straalt Ehren dezelfde rust uit als de Dalai Lama. Nu was het alsof een pistool het startsignaal had afgeschoten toen hij vanaf de zijlijn in extase een lange sprint richting de cirkel trok. De enige die vanaf de dug-out eerder bij Matla en de kluwen feestvierende speelsters was, was Noor Omrani. Alle andere wissels keken al rennend tegen de rug aan van hun coach, die afscheid nam met zijn negende landstitel als hoofdtrainer, één meer dan zijn voorganger Herman Kruis.

Veel statistieken van zijn periode als hoofdcoach van Den Bosch zijn zo bizar dat je eerst een paar keer met je ogen moet knipperen om ze te geloven. Aantal gewonnen landstitels: negen. Aantal gewonnen Europa Cups: zeven. Aantal officiële wedstrijden: 350. Aantal gewonnen wedstrijden: 283. Aantal doelpunten: 1.179. Aantal zeges met een marge van vijf goals of meer: 75. Aantal gewonnen landstitels als assistent: vijf. Aantal gewonnen Europa Cups als assistent: vijf.

De sleeppush van Matla maakte een einde aan een episch tijdperk, nu Ehren fulltime aan de slag gaat als bondscoach van de Belgische vrouwen.

Raoul Ehren op de foto met Frédérique Matla, die in beide finalewedstrijden de enige goal maakte. Foto: Willem Vernes

’s Nachts kreeg hij een visioen

In de nacht van vrijdag op zaterdag lag Ehren in bed toen hij een visioen kreeg. Datzelfde visioen schoot weer door zijn hoofd toen Den Bosch na zeventig minuten hockeyen een uitspeelcorner versierde, de laatste kans om het zenuwenspel van de shoot-outs te vermijden. Ehren riep Margot van Geffen bij zich en fluisterde haar de laatste instructies in. Vervolgens draaide hij zich naar de geblesseerde Ireen van den Assem op de bank toe, die in de finale geen seconde speelde, maar naar Tilburg vertrekt en als afscheid een plek op de bank was gegund. ‘Ik heb vannacht een visioen gehad’, vertelde hij haar. ‘Een visioen dat Matla vandaag met een sleeppush linksboven zou scoren.’

Toen Matla die droom tot leven wekte, verloor Ehren zijn kalmte. Als een kangoeroe sprong hij omhoog en omlaag toen hij zijn juichende speelsters had bereikt, die tot een groep waren samengeklonterd. Het gebeurt niet vaak dat de succescoach zijn beide handen afzet op de rug van Matla en het waterveld als trampoline gebruikt.

Eén, hooguit twee minuutjes later, toen hij alweer de rust zelve was en zijn assistent omhelsde, sprongen de tranen in zijn ogen. Het besef daalde in. Aan een prachtig avontuur was een einde gekomen. ‘Ik kan me niet herinneren dat ik ooit op zo’n manier het veld ben in gerend. De adrenaline spoot mijn oren uit. Je ziet bij mij niet snel emotie, maar nu wel. Sterker nog, ik krijg het nu wéér lastig’, vertelde Ehren een minuut of dertig nadat iedereen met een geelzwart hart explodeerde. Zijn ogen liepen opnieuw rood aan. Het was ontroerend om te zien.

Raoul Ehren springt boven alles en iedereen uit. Foto; Willem Vernes

In het hoofd van Ehren borrelde een tactisch plan op om Amsterdam nu wél te verslaan

Op 31 januari van dit jaar werd het zaadje van dit succes geplant, toen Den Bosch op veld twee verloor van Amsterdam (0-1), in winterse omstandigheden. Het was de zevende keer op rij dat de Bossche Bazen niet van hun rivaal wonnen, op dat moment de regerend landskampioen.

Probleem was dat de tien veldspeelsters van Amsterdam telkens het cement vormden van een bouwwerk waar niet doorheen te hockeyen was. Ehren besloot het roer om te gooien. Het was tijd om een nieuw plan te smeden, waarmee Den Bosch in de play-offs de landskampioen wél kon onttronen.

De halve finale van de Euro Hockey League van 3 april – toen Amsterdam de finaleplaats rook, totdat Frédérique Matla één minuut en veertien seconden voor tijd de 1-1 maakte en Den Bosch vervolgens de shoot-outs won – speelde een belangrijke rol in het nieuwe strijdplan. Ehren en zijn technische staf bestudeerden de beelden tot in de puntjes. Ze maakten vier videoanalyses van de wedstrijd.

Eén van de tegenzetten die Ehren bedacht, was het omwisselen van de verdedigers Sanne Koolen en Rosa Fernig. Voortaan was het Koolen die rechtsachter stond en Fernig centraal achterin. Een tactische vondst, bedoeld om de rivaal te verrassen, omdat de opbouw van Den Bosch geen geheimen meer voor Amsterdam kende. De machtige scoop van Fernig was vanuit de as een nieuw wapen om onder de druk van Amsterdam uit te komen en bovendien zelf aanvallen op te zetten. Een tactiek die is overgewaaid uit het internationale hockey en die Amsterdam zelf in het kampioensjaar 2018/2019 hanteerde via de scoop van Lauren Stam.

Afgelopen donderdag, in de eerste halve finale, was het bovendien Fernig die over de grond een lange pass gaf op Matla, die de winnende goal maakte. De vondst loonde direct.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door hockey.nl (@hockeynl)

Ik dacht: wanneer we de finale van de play-offs opnieuw tegen Amsterdam spelen, wil ik eigenlijk niet de bovenliggende partij zijn.

‘Zelfs voorafgaand aan de competitiewedstrijd tegen hdm, die we verloren, waren we de beelden van Amsterdam aan het bestuderen’, biechtte Ehren zaterdagmiddag op, om aan te geven hoever het geschaaf en gekneed aan de speelwijze wel niet ging.

‘We wilden een ander soort spel creëren dat verrassender was. Ik vond dat we daar veel tijd in moesten steken. We hebben in het verleden best veel wedstrijden tegen Amsterdam gespeeld waarin wij beter waren, maar niet wonnen, omdat zij een hoog rendement uit hun kansen haalden. Ik dacht: wanneer we de finale van de play-offs opnieuw tegen Amsterdam spelen, wil ik eigenlijk niet de bovenliggende partij zijn. Ik wist dat we dan niet snel zouden scoren. Ik had het idee in mijn hoofd zitten dat Amsterdam iets meer overwicht moest hebben om onze kans op een overwinning te vergroten. Dat klinkt misschien gek, maar dat was wel mijn gevoel.’

Het pakte goed uit.

Raoul Ehren tilt de beker de lucht in. Foto: Willem Vernes

Het voelt inderdaad gek dat dit het laatste kunstje van Raoul bij Den Bosch was, maar we zullen het vooral volgend jaar pas merken, als hij er niet meer is Marloes Keetels

Zaterdagavond, een paar uur na de ontknoping aan de Oosterplas, speelden de Red Panthers in de Pro League tegen de Verenigde Staten, zonder Ehren op de bank (3-0 winst). Zondagavond, bij de tweede ontmoeting, is hij wel van de partij. Vanaf dan is zijn hoofd volledig bij het bondscoachschap van de Belgische nationale ploeg. Het tijdperk Den Bosch is voorbij.

Het zal volgend seizoen wennen zijn, stelde aanvoerder Marloes Keetels na afloop van de prijsuitreiking. ‘Het voelt inderdaad gek dat dit het laatste kunstje van Raoul bij Den Bosch was, maar we zullen het vooral volgend jaar pas merken, als hij er niet meer is. Dingen die we nu als vanzelfsprekend beschouwen, beschouwen we dan minder als vanzelfsprekend. Hij heeft bij België een te gekke kans gekregen, die we hem van harte gunnen.’

Zelden zagen we Raoul Ehren zo geëmotioneerd als hier. Foto: Willem Vernes

Het winnen van al die prijzen voelde fantastisch, maar wat ik het meest ga missen, is het contact met de meiden Raoul Ehren

Keepster Josine Koning sloot zich aan bij de woorden van Keetels. ‘We gaan hem honderd procent missen. Raoul weet precies aan welk touwtje hij bij ons moet trekken. Ik denk wel dat wij als ploeg sterk genoeg zijn om zonder hem door te gaan. Met Marieke (Dijkstra, red.) krijgen we een nieuwe dynamiek in het team. Ze kan heel direct zijn. Het is vreemd dat Raoul vanaf nu niet meer voor de groep staat, maar we zijn er klaar voor.’

Ehren zelf blikte nog één keer terug, vlak nadat de speelsters van Den Bosch als één geheel op hem afstormden en hun flesjes (energie)drank over hem heen leeggoten. ‘Het is een schitterende tijd geweest. Ik ben trots op de veertien landstitels die ik gewonnen heb. Het winnen van al die prijzen voelde fantastisch, maar wat ik het meest ga missen, is het contact met de meiden. Het elkaar aankijken en elkaar op de sodemieter kunnen geven. Ze zullen voor altijd als mijn familie voelen.’