Column Rob Reckers: ‘HK is afgebrokkeld tot duiventil van in- en uitvliegende sterren’

Bezweet en met geëxplodeerde benen luister ik voldaan naar het eindsignaal van de dinsdagtraining. Omgeven door talentvolle A-junioren, aangevuld door een bonte verzameling aan nationaliteiten en pensionados is de trainingsweek van een Hoofdklasse-club weer aangevangen. Trots kijk ik naar de ontwikkeling van de talentvolle jeugd, maar gefrustreerd realiseer ik me dat er slechts zes van de achttien selectiespelers op het veld staan.

Wat ooit Neerlands trots was, wordt langzaam verdrongen door de overheersende internationale belangen. De Hoofdklasse is afgebrokkeld van ’s werelds beste competitie tot een duiventil van in- en uitvliegende sterren. Het gezegde “wie betaalt, bepaalt” gaat voor de grootmachten in de hoogste nationale competitie al jaren niet meer op.  De betrokken partijen houden elkaar in een verstikkende verwurging waarbij slechts verliezers zichtbaar zijn.

De internationals zwerven ongeïnspireerd van toernooi, naar competitie, naar oefeninterland en play-offs. De clubs betalen fulltime-vergoedingen, maar staan schoorvoetend toe dat men slechts parttime tegenprestaties mag verwachten. En tot slot zijn er al jaren de bondscoaches die hun spelers slechts enkele weken per jaar ter beschikking hebben en waarvan desondanks niets anders verwacht wordt dan goudkleurig eremetaal.

‘De Hoofdklasse is afgebrokkeld tot een duiventil van in- en uitvliegende sterren’

Dit alles is het gevolg van het vermaledijde Nederlandse poldermodel. Iedereen mag zijn zegje doen en we verdelen de pijn over alle partijen. Sinds de invoering van de Hoofdklasse in 1973 en haar play-offs in 1995 is er niets veranderd, terwijl de omgeving compleet getransformeerd is. Topsport draait om het maken van harde keuzes en onderscheiden van de grijze middenmoot en dat is precies wat we niet hebben gedaan.

‘Vernikkeld van de kou met drie ouders en één enthousiaste tante langs de kant, worstelde ik me ongeïnspireerd door zeventig minuten vechthockey’

Illustrerend voor de moeizame overgang tussen internationale toernooien en de Nederlandse competitie was voor mij altijd de eerste wedstrijd na een zomer- of winterstop. Met de herinnering van (sub)tropische weersomstandigheden en volle stadions nog in het geheugen gegrift stapte je op zondagochtend in de auto voor een uitwedstrijd. Na een uur opgepropt achter in een tweedeurs sedan met de verwarming vol open om de grauwe Nederlandse kou buiten te houden, arriveerde je ergens in Nederland waar men bij voorkeur nog op een zandingestrooid veld speelde. Vernikkeld van de kou met drie ouders en één enthousiaste tante langs de kant, worstelde ik me ongeïnspireerd door zeventig minuten vechthockey in de hoop dat drie punten de pijn enigszins zouden verzachten.

Waar wij dit twee maal per jaar doorstonden maken spelers dit tegenwoordig wekelijks mee. Van het Nederlands elftal op maandag en dinsdag, terug naar de club op donderdag, vrijdag en zondag. Na de wedstrijd geen tijd voor sociale contacten, want op maandagochtend roept het landsbelang weer. Petje af voor de spelers van vandaag de dag, maar laten we ons allen uit het leidden verlossen en een keuze maken.

‘Krimp de Hoofdklasse in tot tien ploegen’

Krimp de Hoofdklasse in tot tien ploegen. Internationals komen weer volledig ter beschikking van de club en het nationale team krijgt vier weken extra fulltime trainingstijd. Vast niet iedereen zal het met mee eens zijn, maar er moet iets gebeuren om de Hoofdklasse weer Neerlands trots te maken. Niemand is geïnteresseerd in een Mickey Mouse-competitie in de schaduw van de HIL, EHL en de internationale toernooien. Ik wil een Hoofdklasse waar de vlammen weer vanaf spatten!