2006: Het verdriet van recordinternational Jeroen Delmee

In de serie ‘De historie van de Champions Trophy’ blikken we terug op de bijzonderste momenten van het beroemde toernooi, dat in Breda voor de laatste keer gespeeld wordt. Vandaag Jeroen Delmee (45), die in 2006 met 338 interlands recordinternational werd bij de Champions Trophy in Barcelona, maar dat heuglijke feit niet kon delen met zijn vader Harrie, zijn steun en toeverlaat. Die lag ziek thuis.

‘Wij zijn geen praters. Ons pa en ik. Zeker niet als het om onze eigen ‘ellende’ gaat. Daar vallen we anderen liever niet mee lastig,’ vertelt Jeroen Delmee (401 interlands) in zijn tuin in Vught, terwijl zijn drie dochters om aandacht vechten van hun vader. ‘Maar hij heeft mij m’n halve leven begeleid. Het is een geluk dat ik zoveel met m’n pa op het hockeyveld heb gestaan. Van hem heb ik geleerd elke dag altijd keihard te werken. De passie. De toewijding. Het doorzettingsvermogen. Dat komt allemaal van Harrie.’

Jeroen en Harrie Delmee in het Wagener Stadion, een paar weken voor de Champions Trophy in 2006. Foto: Bastiaan Heus

Vader Delmee kon niet aanwezig zijn bij de recordinterland van Jeroen

Twee maanden voordat de bekende hockeycoach Harrie Delmee, onder meer oud-coach van MEP, Tilburg, Den Bosch, Oranje Zwart en keeperstrainer en manager van het Nederlands elftal, met pensioen gaat, bezoekt hij voor de zekerheid nog een keer de bedrijfsarts. Een simpele check, want hij heeft verder nergens last van. Het is begin 2006.

Uitgezaaide darmkanker.

‘Het was klaar. Vanaf dat moment heeft ook alles tegen gezeten’, zegt Delmee. Op 29 juli 2006 speelt middenvelder Delmee tegen Spanje zijn 338^ste interland. Jacques Brinkman had tot dan 337 interlands gespeeld. Alles was erop ingericht dat Harrie erbij zou zijn. Maar dat ging al niet meer. Daarvoor was Harrie te ziek. 17 oktober zou hij overlijden.

Jeroen Delmee – de nummer 12 – in typische houding in actie. Foto: KNHB/Jeroen van Bergen

‘Ik heb geen bal geraakt’

Het Nederlands elftal wint de wedstrijd tegen Spanje met 4-3. Ook de Champions Trophy wordt overtuigend en met goed hockey gewonnen, na een 2-1 zege in de finale op Duitsland. Geen enkel signaal dat er een debacle op het WK aan zat te komen, later dat jaar in het Duitse Mönchengladbach.

In zijn tuin probeert Delmee te vertellen hoe een feestelijke interland uiteindelijk een nachtmerrie werd. ‘Ik heb geen bal geraakt. Het was de meest extreme wedstrijd die ik ooit heb gespeeld. Ik werd recordinternational, maar moest in de line-up alleen maar huilen. Mijn pa, mijn maatje was er gewoon niet bij. Bij het spelen van het volkslied schoot ik weer vol. Toen ik in het kringetje iets moest zeggen, kon ik niets uitbrengen. Ik denk dat Teun de Nooijer vice-captain was en misschien iets heeft gezegd. Voor de rest is de hele wedstrijd langs me heen gegaan. Ik heb echt geen pepernoot geraakt. Na de wedstrijd kreeg ik een dikke knuffel van bondscoach Roelant Oltmans, die Harrie ook heel goed kent. “Klotezooi”, zei hij erbij.’

Aanvoerder Jeroen Delmee wordt emotioneel voor de wedstrijd tegen Spanje, als hij aan zijn vader denkt. Foto: Jeroen van Bergen/KNHB

Harrie Delmee was de rode draad in het leven van Jeroen Delmee

Binnen het team wordt er niet veel over gesproken. Delmee zoekt na de wedstrijd zijn vrouw en zijn familie op. ‘Het is een andere tijd dan nu. Alles wat je doet wordt tegenwoordig gedeeld. Zo zit ik zelf niet in elkaar. Ik wilde ook niet dat het een enorm item zou worden.’

Met zijn vader Harrie heeft hij tijdens het toernooi elke dag telefonisch contact. Ze praten alleen over het hockey, nooit over zijn ziekte. Zoals altijd eigenlijk.

Legende Harrie Delmee is de rode draad in het leven van Jeroen Delmee, de multifunctionele speler die de leider was van Oranje en alle facetten beheerste in het hockey. Het spel verdelen, slaan, pushen, verdedigen: hij kon alles extreem goed en was met zijn gedrongen lichaam de motor van het Nederlands elftal. Geen blikvanger, geen grote mond, maar extreem belangrijk voor het team.

Jeroen Delmee heft de trofee van de Champions Trophy omhoog. Het zou in 2006 de laatste keer zijn dat Oranje het toernooi wint. Foto: KNHB/Jeroen van Bergen

2006 was de allerlaatste keer dat Oranje de Champions Trophy won

De zege in de Champions Trophy in Barcelona was de achtste keer dat het Nederlands elftal het toernooi won. Het zou achteraf de laatste keer zijn dat Oranje het sterk bezette toernooi op zijn naam schreef. Het bleek twee maanden later niet de aanzet tot een goed WK in Mönchengladbach, waarin Nederland zich blameerde met de zevende plaats. ‘Dat WK was verschrikkelijk. Maar we hadden niet eens zó slecht gespeeld.’

Oranje verloor de openingswedstrijd in de poule met 3-2 van Korea. Daarna kwam Oranje 2-0 voor tegen Duitsland, maar werd het toch nog 2-2. Dat zorgde voor een bizarre salonremise op 13 september, tussen Zuid-Korea en Duitsland. Beide landen hadden genoeg aan een punt om zich te kwalificeren voor de halve finale en ervoor te zorgen dat Nederland was uitgeschakeld. De spelers van het Nederlands elftal gingen nog op de tribune zitten, maar kregen al snel door dat er afspraken waren gemaakt. Beide teams lieten zien dat ze niet van plan waren om ook maar één procent risico te lopen. Er waren nul strafcorners en het hele Nederlandse team was laaiend. Zelfs de normaal zo correcte Teun de Nooijer zei achteraf tegen NRC: ‘Noem mij naïef, maar dit heeft niets met topsport te maken.’

Jeroen Delmee in zijn tuin in Vught met de gouden medaille van de Champions Trophy in 2006.

‘Op elke club kende Harrie mensen’

Een maand later moest Delmee zijn vader Harrie begraven, die op 60-jarige leeftijd overleed. De hele hockeywereld was in rouw. Delmee senior had naast zijn baan altijd fanatiek gewerkt in het hockey. Dat zag hij als ontspanning en vond hij het mooiste wat er is. Harrie en Jeroen waren altijd samen op het hockeyveld. ‘Hij was altijd kritisch op me. Hij wilde dat ik altijd genoeg strijd zou tonen. Hij heeft veertig jaar in het hockey gezeten en was echt een allemansvriend. Een mensenmens. Op elke club kende hij mensen. Het was de tijd dat het elke zondagavond disco was op Den Bosch en dat het elke vrijdagavond los ging aan de Oosterplas. Mijn vriendin fietste gewoon langs de hockeyclub, als ik nog niet thuis was. Tegenwoordig weet je op zondag dat je altijd weer op tijd thuis bent voor Studio Sport. Dat waren andere tijden’, herinnert Delmee zich, die nu coach is van de hockeyers van Tilburg en bondscoach van Frankrijk, dat meedoet aan het WK in India.

Jeroen Delmee

Mede door het vroege en onverwachte overlijden van zijn vader, besloot Jeroen om zijn actieve hockeycarrière te verlengen. Daar beleefde hij nog zoveel plezier. De dood van Harrie deed hem beseffen dat hij vooral moest genieten. Het kon zomaar voorbij zijn. Dat zijn toekomst in het hockey lag, heeft hij altijd geweten. Hij kreeg april 2007 tijdens een wedstrijd tegen België een eerbetoon van hockeyclub MEP, waar de speler en coach uit Boxtel vandaan komt.

De laatste gouden medaille van de Oranje Heren bij de Champions Trophy. De 8ste. Australië zou 14 keer het toernooi winnen.

338 werd uiteindelijk 401

Delmee speelde voor de gelegenheid speciaal in een broek en shirt met nummer 338. De broek heeft hij nog thuis liggen en heeft hij speciaal voor deze serie van zolder gevist. Het shirt kon hij niet vinden, maar hij meent bijna zeker te weten dat het shirt met rugnummer 338 ergens ingelijst op hockeyclub MEP hangt. Die oefeninterland tegen België kon hij weer een beetje lachen, toen hij in het zonnetje werd gezet, bij de club van zijn jeugd.

In tegenstelling tot zijn echte recordinterland, op 29 juli 2006 tegen Spanje. Zijn 338^ste.

‘Ik was zó blij toen die wedstrijd voorbij was.’