Bloemendaal opnieuw de beste: ‘Rationeel gezien is deze knapper’

Voor het tweede afgemaakte seizoen op rij mag Bloemendaal een kampioensschaal bijzetten in de toch al rijkelijk gevulde prijzenkast. Een titel, nummer 21 in de clubhistorie, die heel anders aanvoelt dan die van 2019.

De hunkering was groot, twee jaar geleden. Het trotse, roemruchte Bloemendaal was al negen jaar geen landskampioen geworden. Een droogte die ze sinds de jaren tachtig niet meer hadden meegemaakt op ’t Kopje. Oké, tussendoor werd wel twee keer de EHL gewonnen. Dat waren absoluut geen troostprijzen. Maar wat wilden die Mussen graag die titel terugveroveren. Ze waren overvleugeld door met name – en achtereenvolgens – Amsterdam, Oranje-Zwart en Kampong, die tussen 2010 en 2019 meerdere keren op rij landskampioen werden.

‘Die titel van twee jaar terug was heel emotievol’, blikt Pepijn Post, bestuurslid tophockey bij Bloemendaal, terug. ‘Niet alleen door de volle tribunes, maar ook door de lange rit naar dat kampioenschap toe. We snakten er echt naar. Een hele generatie spelers, maar wij ook als club. Daar werkten we al tijd naar toe. Naar die nieuwe titel. Toen het lukte, voelde je echt een explosie van de laatste jaren, aangewakkerd door die kolkende massa. Maar rationeel gezien is deze knapper. Een acht behouden is moeilijker dan een acht halen, toch? Daarmee geeft deze titel misschien nog wel meer voldoening.’

Dolle vreugde bij Bloemendaal na de winst in de tweede finale. Op de voorgrond baalt Silas Lageman van Kampong. Foto: Koen Suyk

De oeh’s en de ah’s

Die kolkende massa. Het was het grootste gemis van de play-offs. Van het hele seizoen. Het publiek met z’n oeh’s en ah’s. Bloemendaal had samen met de gemeente een plan opgezet om vooraf geteste ouders de finales toch te laten kijken. Maar een plukje mensen onder een paraplu is toch wat anders dan een twaalfde man, die de finale bombastisch maakt.

‘In een normaal seizoenen bouw je tijdens het jaar op naar de play-offs. Merk je dat ook op de club, bij het publiek. Nu moesten we het veel meer bij onszelf gaan zoeken’, vertelt Roel Bovendeert, die er in 2010 al bij was tijdens het laatste landskampioenschap onder Max Caldas. ‘Veel meer dan in andere jaren ging het om intrinsieke motivatie. Kijk naar de tweede halve finale tegen Den Bosch. In de regen, op een leeg complex. Dat voelt niet als play-offs. Maar toch moet je er willen staan. Ook dan.’

Glenn Schuurman, elf jaar geleden samen met Bovendeert vanuit MEP naar ’t Kopje gekomen, is het roerend eens met zijn maatje. ‘Ondanks alles wat anders liep dan normaal, zijn we stoïcijns blijven presteren. Daar ben ik best trots op. Zeker als je beseft dat we in het afgebroken seizoen zo goed bezig waren. Constant hadden we voor ogen dat we nog een reis moesten afmaken, waar we begin vórig seizoen aan begonnen. Dat is perfect gelukt.’

Glenn Schuurman en Roel Bovendeert. Van jonkies tot cultuurdragers bij Bloemendaal. Foto: Koen Suyk

Favorietenrol, onder een andere trainer

Je zou er bijna aan voorbijgaan dat er tussendoor ook nog een coachwissel heeft plaatsgevonden. Afgelopen zomer werd Michel van den Heuvel, de man die Bloemendaal zijn glans teruggaf, opgevolgd door Rick Mathijssen. ‘Natuurlijk zorgde dat voor veranderingen’, constateert Schuurman. ‘Michel is super gestructureerd. Rick is extraverter en neemt meer risico. Hij laat je vaker wél doorstappen. We hebben de meeste goals gemaakt, maar kregen er ook meer tegen. De basis is goed neergezet onder Michel en de groep is niet veel veranderd. Maar Rick heeft er wel degelijk een eigen sausje overheen gegooid.’

De titel van 2019 veranderde het aanzien van Bloemendaal. De uitdager werd ineens de favoriet. ‘Als je nog kampioen moet worden, kijkt ‘men’ minder naar je’, aldus de aanvoerder van De Mussen. ‘Nu wordt er continu op je gelet. Wil iedereen van je winnen en is het verwachtingspatroon heel hoog.’

Bloemendaal was dus het ‘team to beat’, de benchmark. Maar wanneer het dit jaar over titelkandidaten ging, viel ook gelijk een andere naam. Uiteraard, die van Kampong. De andere finalist.

Roel Bovendeert viert feest op het veld. Foto: Koen Suyk

Toeslaan op het juiste moment

‘Het was al heel snel duidelijk dat er deze competitie twee favorieten waren’, stelt Bovendeert. ‘Wij werkten naar die piek toe. Ondertussen houd je als groep elkaar gretig. Dat gevoel heb ik hier met de paplepel ingegoten gekregen. Dat zit in de club. Als je als jonge vent bij Bloemendaal komt, krijg je het meteen te horen: als je beet hebt, moet je het pakken. Ervoor gaan. Los van de situatie. Ook in een leeg stadion. Ook in de regen. Die cultuur gaat van generatie op generatie over. Dat brengen Glenn en ik weer over op de talenten van nu: speel vrij, maar je weet wat er moet gebeuren. Als je niet écht wil, delf je het onderspit.’

Die hongerigheid. Stoïcijns blijven. Toeslaan op het juiste moment.

‘Dat mentale is extreem belangrijk’, onderstreept Bovendeert. ‘Als het goed in het koppie zit, kunnen we allemaal hockeyen.’

Wellicht zit daar het grote verschil met Kampong, dat ongetwijfeld net zo eager was om de titel te pakken als Bloemendaal. Alleen ging het bij de Utrechters juist op beslissende momenten mis. Natuurlijk in de shoot-outs, die vaker werden gemist dan verzilverd. Maar ook bij de gele kaart van Sander de Wijn – die wist dat hij op scherp stond en door een onnodige prent de tweede finale miste – en uiteraard de black-out van Floris de Ridder, die tijdens de return rood kreeg.

Glenn Schuurman schudt Robbert Kemperman van zich af in de finale. Foto: Koen Suyk

Met oude helden op zoek naar nieuwe winnaars

‘Wij zijn altijd op zoek naar het juiste DNA’, zegt Post. ‘Het moet kloppen en passen, Daarom betrekken we clubmensen zoals Floris Jan Bovelander, Jaap Stockmann en Wouter Jolie vaak ook bij beslissingen. Zij waren er bijvoorbeeld bij, toen we met Rick hebben gesproken. Met winnaars gaan we op zoek naar nieuwe winnaars. Zo blijft er, als het goed is, altijd honger naar meer.’

Schuurman: ‘Wij presteren het beste over de afgelopen drie jaar. Soms, zoals in de finales, met bloed, zweet en tranen. Maar we weten dat we een goed team hebben. Ook op momenten dat het moeilijk wordt.’