Het leven lacht Bloemendaal-aanwinst Tyler Lench weer toe

Voor de 25-jarige Tyler Lench, de snelle aanvallende middenvelder van Nieuw-Zeeland die onlangs is gecontracteerd door Bloemendaal, was het wereldkampioenschap lange tijd haar stip op de horizon. Met haar debuut op een WK sluit ze een lange periode vol tegenvallers af.

Lench, die als tienjarig meisje van haar geboorteland Zuid-Afrika verhuisde naar Nieuw-Zeeland, stond in haar jeugd te boek als talent. Maar in 2014, één dag voor haar vertrek na de Jeugdzomerspelen in China, sloeg het noodlot toe. Ze scheurde haar voorste kruisband af. Lench was op dat moment zeventien jaar.

Het geluk was niet bepaald aan haar zijde. Na een lange revalidatie van twaalf maanden keerde Lench in 2015 terug op het veld. Maar zes weken na haar terugkeer voltrok zich opnieuw een ramp. Voor de tweede keer scheurde ze haar voorste kruisband af.

Toen het eindelijk gedaan was met al het blessureleed, viel Lench in 2016 af voor de nationale ploeg. Pas in 2020 kreeg ze weer een uitnodiging van de bondscoach, maar ze werd niet geselecteerd voor de Olympische Spelen van 2021. Na ‘Tokio’ vocht Lench zich pas echt in de selectie, maar door de afwezigheid van Nieuw-Zeeland in de FIH Pro League vanwege corona kwam Lench voor het begin van het wereldkampioenschap niet verder dan slechts drie interlands.

‘Het is voor mij een ontzettend lange reis geweest. Er zijn momenten geweest dat ik wilde stoppen met hockeyen. Nu ik erover praat, merk ik dat ik er een beetje emotioneel van word. Het valt me zwaar’, stamelt Lench in haar gevecht tegen de tranen. ‘Vooral mijn tweede kruisbandblessure was een klap in mijn gezicht. Het heeft lang geduurd om daarna op internationaal niveau te komen. Ik ben trots op mezelf dat ik het toch heb gehaald. Dat ik nu op het wereldkampioenschap sta, is een overwinning op mezelf.’

Nieuw-Zeeland juicht na een doelpunt tegen Engeland. Foto: Willem Vernes

Mailen met Dave Smolenaars

Behalve haar selectie voor haar eerste WK is voor Lench ook haar transfer naar Bloemendaal een bewijs van haar tweede jeugd. Het was de speurneus in haar die tot een vliegticket naar Nederland leidde. Via LinkedIn ontdekte ze wie de trainer van Bloemendaal is, Dave Smolenaars, waarna ze via Google achter zijn emailadres kwam en hem een bericht stuurde. Een paar telefoon- en videogesprekken later was er een akkoord.

Na de poulewedstrijd tegen China afgelopen zaterdag (2-2) ontmoette Lench haar coach van volgend seizoen voor het eerst in levenden lijve. ‘Het was bijzonder om hem eindelijk eens in het echt te zien. Hij zei dat hij het fijn vond om me ontmoeten en dat ik goed had gespeeld. Maar dat zeg je in zo’n gesprek natuurlijk al snel’, zegt Lench waarna ze begint te lachen, want ze staat de laatste jaren nu eenmaal vrolijk in het leven. Maar al snel blijkt dat ze zelf ook de juiste woorden heeft ingestudeerd, wanneer ze vertelt dat ze blij is dat ze mag spelen voor een club met zo’n rijke geschiedenis. ‘Sinds mijn jeugd kijk ik daar naar uit.’

Tyler Lench. Foto: Willem Vernes

10-0 verlies van Nederland

Het wereldkampioenschap is haar eerste kennismaking met het land waarin ze straks komt wonen, wanneer ze met Australië heeft meegedaan aan de Commonwealth Games (28 juli-8 augustus). Tijdens één van haar eerste dagen in Amsterdam speelde ze met Nieuw-Zeeland een oefenwedstrijd tegen Nederland. Het werd geen warme kennismaking. Nieuw-Zeeland verloor met 10-0.

Dat het de laatste oefenwedstrijd van Nieuw-Zeeland was voor de start van het wereldkampioenschap, maakte de nederlaag extra pijnlijk. Maar de Kiwi’s – die na de Olympische Spelen van Tokio meer dan 1700 interlands aan ervaring verloren – herstelden zich knap. Met het gelijkspel tegen China (2-2) en de overwinning op Engeland (3-1) lonkt voorzichtig de kwartfinale. Donderdagavond wacht de laatste poulewedstrijd tegen India.

‘In aanloop naar het wereldkampioenschap hebben we niet één oefenwedstrijd gewonnen. Het zegt veel over onze mentale hardheid dat we goed met die tegenslag kunnen omgaan. Winnen van Engeland is echt een knap resultaat. Hopelijk kunnen we die stijgende lijn doorzetten.’