In de rubriek Startpunt nemen we je mee terug naar het begin van de hockeycarrière van de Oranje Hockey spelers. Wanneer en hoe zijn ze begonnen met Hockey? Hoe verliep hun jeugdselectie en waaróm eigenlijk gekozen voor dat spelletje met bal en stick? Na Willemijn Bos is nu middenvelder Michelle van der Pols (27) aan de beurt.
Inspiratie voor de jeugd van nu. Foto: KNHB
Wanneer ben je begonnen met hockey?
‘Ik denk dat ik een jaar of 7 of 8 was. M’n zussen hockeyden al, net als m’n moeder. En vooral heel veel vriendinnetjes. Ik tenniste ook. Ik heb zelf nog het langst getennist en gehockeyd. In het begin deed ik nog wel hockeycompetitie op zaterdag en tennis op zondag, maar op een gegeven moment was dat niet meer te combineren en heb ik gekozen voor het hockey. Ik weet nog goed: ik speelde bij Voordaan, dat is een relatief kleine club bij waar mijn ouders wonen, in Groenekan. Daar moest ik toen wat later selectie doen voor het districtsteam. Dat vond ik super spannend. Dan moest je zo’n hesje aan, met een rugnummer op. En dan al die kinderen van die andere clubs. Werd het toch wel wat serieuzer. Ik heb daar ook nog in het 2e team gespeeld, E2 of zo. Maar ik was er in het begin eigenlijk allemaal niet zo mee bezig.’
Wanneer kwam het besef: dit is wat ik écht wil doen?
‘In de B1. Mijn 2 oudere zussen speelden daar al in en ik ben toen eerder doorgeschoven om samen met hun te kunnen spelen, als jonkie. Toen werd ik geselecteerd voor het district. Er werd mij daarna wel aangeraden om naar een iets grotere club te gaan. Dat vond ik eerst heel lastig, want mijn beste vriendinnetje zat ook bij mij in dat team van Voordaan en het was toch wel spannend om naar een nieuwe club te gaan. Uiteindelijk ben ik toen ik een jaar of 15 was naar de meisjes B1 van Kampong overgegaan. Daar speelde ik dat jaar vanaf augustus. In oktober was er een 1e districts-ontmoetingsdag en werd ik geselecteerd voor Nederlands meisjes B.’
Michelle van der Pols als 18-jarige, ten tijde van Jong Oranje. Foto: KNHB
Als je zelf kinderen zou hebben later, gaan die automatisch ook op hockey?
‘Nee hoor, dat mag van alles zijn. Ik zou het ergens wel leuk vinden. Maar als mijn kinderen daar geen behoefte aan zouden hebben, dan zou dat ook niet werken. Sport op zich vind ik wel belangrijk. Maar of ze nou gaan hockey, voetballen of tennissen dat maakt mij niet zoveel uit.’
Zou jij uit jezelf zijn gaan hockeyen, denk je? Ook als je dat van huis uit niet had meegekregen?
‘Dat denk ik wel. Ik vind teamsport sowieso heel leuk. En ik kom dan misschien uit een relatief ‘hockeygezin’ maar mijn vader heeft heel veel aan basketbal en waterpolo gedaan. Dus dat had het voor mij bij wijze van spreken net zo goed kunnen zijn. Mijn ouders hebben ook veel getennist. M’n moeder hockeyde wel, maar nooit heel fanatiek, in landelijke teams or whatever. Het is denk ik meer omdat m’n zussen en vriendinnen het deden en ik het uiteindelijk zélf ook heel leuk vond, dat ik het ben blijven doen.’
Hoe blij was je met je selectie voor de Olympische Spelen in Rio?
‘Het was een beetje een dubbel gevoel omdat ik als reserve mee ben. Ik wist dat het spannend ging worden. Het lag allemaal best dicht bij elkaar en uiteindelijk beslist natuurlijk de coach. Dat telefoontje was wel heel spannend. Ik was alleen thuis en heb meteen m’n vriend, ouders en zussen gebeld. Toen ik het dan hoorde wist ik eigenlijk niet precies wat ik er van vond. Je wilt uiteindelijk toch het hoogst haalbare en bij de 16 zitten. Maar nu denk ik ook wel weer: ‘Fuck it ik heb het wel gewoon gehaald, ik ga mee naar Rio!’ Ik ben namelijk al in 2006 bij het Nederlands team gekomen. Toen was ik nog super jong. Maar na het WK van 2010 ben ik het jaar erop geblesseerd geraakt (dubbele kniepeesontsteking, red.) waardoor ik 3 jaar, van 2011 tot 2014 niet heb kunnen hockeyen. Dit had ik toen dus nooit van m’n leven durven dromen.’
Als eerste op de hoogte? Download de OranjeHockey app.
Wat vind jij? Praat mee...
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.