11 redenen waarom Oranje wereldkampioen wordt

Het is twintig jaar geleden dat het Nederlands elftal wereldkampioen werd. In Delhi 2010 pakten de Nederlandse hockeyers brons, in Den Haag zilver. Natuurlijk is de concurrentie sterk, maar hockey.nl weet elf redenen waarom Oranje zich tot wereldkampioen gaat kronen in het Indiase Bhubaneswar.

1. Dit team is het sterkste Oranje sinds jaren

Alles klopt. De balans tussen jong en oud is goed. Talenten als Jonas de Geus, Jorrit Croon, Thijs van Dam, Lars Balk en Thierry Brinkman zorgen voor jeugdig enthousiasme. De routiniers zijn op hun sterkst. De chemie onderling is goed en daardoor is de ruggengraat van het team sterker geworden. Het team kan op achterstand komen en zich terugvechten op belangrijke momenten, zoals het in de EK-finale in het Wagener Stadion vorig jaar bewees tegen België, met een 0-2 op het scoreboard en de rug tegen de muur.

De selectie van het Nederlands team. Foto: Koen Suyk

De nadruk binnen het team ligt op jezelf zijn, ‘authentiek zijn’. Dat is een van de kernwaarden van dit Oranje. Er zit muziek in de ploeg, die aanvallend wil en kan spelen en de Indiase hockeyliefhebbers zal beroeren. Een elftal dat over de kwaliteit, ervaring en teamspirit beschikt, die er nodig zijn om een hoofdrol te spelen tijdens dit WK. Zeker als het in India in elke fase van het toernooi en wedstrijd ook echt een team blijft, waar iedereen voor elkaar wil werken.

2. De begeleiding houdt elkaar in balans, ook als het spannend wordt

Met een emotionele en dominante Nederlands Argentijnse opperbevelhebber als uithangbord, een gedreven en serieuze Australiër met een voorliefde voor aanvallend hockey, gecombineerd met de rust en inhoud van misschien wel de grootste Nederlandse dribbelaar ooit, lijkt de trainersstaf van Oranje in balans. Max Caldas, Graham Reid en Taco van den Honert vullen elkaar als persoonlijkheid goed aan en weten heel goed hoe succes smaakt.

Max Caldas (midden), Graham Reid (rechts) en Taco van den Honert. Foto: Willem Vernes

3. De lessen van Den Haag en Rio zijn geleerd. Tijd om te oogsten

In Den Haag werd het Nederlands elftal overklast door een Australië, dat fysiek, qua fitness en duelkracht de betere was. Waardoor Oranje van een van hun wapens – pure snelheid – geen vuist kon maken. Daar ging het Nederlands elftal mee aan de slag, met gewichten en meer uren in de sportschool.

In Rio de Janeiro leerde het team dat er intern nogal wat verschillen zijn in de benadering van de wedstrijden. Op het moment suprême wilde de ene helft van het team vooruit en het andere achteruit. Dat werkte niet. Ook voelden sommige spelers zich niet vrij om zichzelf te kunnen zijn en zich uit te spreken, zeiden ze achteraf. De sfeer was niet optimaal voor iedereen.

Feit is dat al deze hindernissen uit de weg zijn geruimd en is ondervangen met een nieuwe hiërarchie en een drietal leiders. Het is een nieuwe werkelijkheid die goed werkt en ervoor zorgt dat echt iedereen gehoord wordt en zich gewaardeerd voelt. Dat is te zien op het hockeyveld, waar jong tot oud zichzelf mag laten horen en laten zien. Tijd om te oogsten.

4. Teruggekeerde Sander de Wijn stuk cement in de verdediging 

Sander de Wijn was na het EK vorig jaar afwezig, om zijn studie af te ronden. Nu de aanvoerder van Kampong weer meedoet bij Oranje, scheelt dat in alle opzichten. De Wijn is een van de beste verdedigers van de wereld en een van de beste strafcorneruitlopers. Hij zal hard nodig zijn in het internationale geweld op de kop van de cirkel in India. Vier jaar geleden was hij op het WK in Den Haag nog vleugelverdediger in Oranje. Nu staat hij in Bhubaneswar op de plek waar hij tijdens het WK hoort te staan: in de as, met een heel belangrijke rol. De verdediger met de uitschuifarmen is een fenomeen binnen Oranje, die het verschil kan maken tussen wel of geen titel.

5. Herstelde Mink van der Weerden heeft wereldtitelwaardige strafcorner

Europees kampioen werd Oranje in Amstelveen vorig jaar mede dankzij de sleepcorner van Mink van der Weerden. Zoals bijna alle teams van Oranje die titels wonnen, dit met een geweldige strafcornerschutter deden. Of diegene nou Taeke Taekema, Bram Lomans, Floris Jan Bovelander of Taco van den Honert heette. Oranje heeft traditiegetrouw die strafcorner nodig om titels te winnen. Nu het kanon Van der Weerden weer hersteld is van zijn enkelblessure, is Oranje pas echt weer compleet en op volle oorlogssterkte. Met zijn perfectionisme en gedrevenheid is hij een van de leiders van dit Oranje. Ook met zijn spel. De scherpschutter uit Someren zal een grote rol moeten spelen dit toernooi. Niemand die intenser kan juichen dan de Brabander.

Mink van der Weerden. Foto: Koen Suyk

6. De laatste kans voor de oudere generatie om wereldkampioen te worden

Voor de meeste spelers geboren tussen 1988 en 1990 zal het waarschijnlijk de laatste keer dat ze samen de wereldtitel kunnen veroveren. Jeroen Hertzberger, Billy Bakker, Robbert Kemperman en Valentin Verga wonnen met elkaar al brons in 2010 en zilver in 2014. Misschien gaan er een aantal dertigers langer door, maar er zullen er zeker een aantal afhaken na de Olympische Spelen in Tokio. Dit is dus voor de jongens die elkaar soms al kennen sinds Jong Oranje de laatste kans om samen wereldkampioen te worden. Ze zijn nu fit, ervaren en weten hoe het is om finales te spelen en die te winnen. Die wereldbeker kan nu nog met elkaar behaald worden. Het zal de spelers extra motiveren om in het Mekka van het hockey met elkaar het hoogst haalbare binnen te slepen.

7. De Nederlanders voelen zich dankzij de HIL thuis in India

Zoals de Australiërs zich thuis voelden in Den Haag in 2014, omdat de helft van het team al in de Hoofdklasse had gespeeld, zo voelen veel Nederlanders zich ondertussen thuis in India dankzij de Hockey India League (HIL). Spelers als Seve van Ass, Billy Bakker, Mink van der Weerden, Sander Baart, Mirco Pruyser, Robbert Kemperman en Pirmin Blaak hockeyden al in de HIL. Een echt grote cultuurshock is een maand in India verblijven voor de meeste spelers dus niet. Die zijn gewend aan de hitte en de chaos. Het is een groot voordeel voor de Nederlanders.

8. Aanvoerder Billy Bakker is de local hero in Bhubaneswar

Captain Billy Bakker lijkt altijd iets beter te spelen met de aanvoerdersband om. Dat was vorig jaar zo bij de HWL3 in Londen, waar hij weergaloos was. Ook nu lijkt de band hem weer perfect te passen. Dat Bakker nu aanvoerder is in India, is in het hockeygekke Bhubaneswar een voordeel. Bakker is daar nog steeds een grote held, omdat hij in 2017 in de laatste editie van de Hockey India League kampioen werd met de Kalinga Lancers, het team van Bhubaneswar, dat in het Kalinga Stadium speelt. Dat zal voor extra support zorgen tijdens de wedstrijden. Mocht India zijn uitgeschakeld, dan weten de Indiase fans in ieder geval wie ze moeten aanmoedigen: Billy Bakker en zijn teamgenoten van Oranje.

Aanvoerder Billy Bakker in actie tijdens de uitzwaaiwedstrijd tegen Ierland. Foto: Willem Vernes

9. Het middenveld laat zien dat creativiteit kan overwinnen

Eigenlijk kan het op papier niet, wat het Nederlands elftal doet op het middenveld, met Seve van Ass, Robbert Kemperman, Billy Bakker, Valentin Verga en Jorrit Croon (en eventueel Jonas de Geus of Bob de Voogd). Op het oog alleen maar aanvallende middenvelders, eerder beroemd vanwege hun capaciteiten aan de bal, dan wat ze kunnen in niet-balbezit. Toch hebben deze spelers de afgelopen jaren met elkaar een middenrif ontworpen, waar wel degelijk de balans wordt bewaakt.

De enorme creativiteit is niet alleen een lust voor het oog, maar kan tegenstanders kapot spelen. En mocht het wel echt nodig zijn om iets te veranderen tijdens het toernooi, al dan niet door een blessure, dan kunnen ijzervreters en fantastische balafpakkers als Sander Baart of Glenn Schuurman moeiteloos een linie doorschuiven naar voren.

10. Veel spelers kunnen een duel beslissen

Als je alleen al kijkt naar de spelers op het middenveld en de aanval: iedereen kan scoren en de wedstrijd beslissen. Een handigheidje van Thierry Brinkman, een backhand in volle loop van Bob de Voogd, de counter van Thijs van Dam, het torinstinct en de rust van Jeroen Hertzberger, het schot van Robbert Kemperman, de dubbele versnelling van Seve van Ass, de actie van Valentin Verga, de vuurkracht van Billy Bakker, de turn van Jorrit Croon, het ruimtelijk inzicht van Jonas de Geus. Dit Oranje heeft te veel wapens om op te noemen.

11. De goals van superspits Mirco Pruyser

Hij is de meest a-typische hockeyer van het Nederlands elftal. De man die zijn eigen stijl heeft bedacht, om met behulp van zijn lange lichaam aan de lopende band goals te maken. Vreemd genoeg maakt de 29-jarige Pruyser nu pas zijn debuut op een WK. Het was bondscoach Max Caldas die in 2014 het roer overnam en de Amsterdamse goalgetter Pruyser meenam naar de Champions Trophy in Bhubaneswar. Daar kwam de spits nog niet los, pas na de Olympische Spelen van Rio is de makkelijk scorende spits een begrip in het Nederlands elftal en in het internationale hockey. Op elk toernooi dat Nederland speelde sinds Rio, was hij de topscorer van Oranje, wat eigenlijk bijna niet te bevatten is, maar het rijtje ziet er zo uit: HWL3 Londen 7 goals. EK 6, HWL Final Bhubaneswar 5, Champions Trophy 5.

Mirco Pruyser (Ned) heeft gescoord tijdens de Hockey World League Finals , de kwartfinale wedstrijd Duitsland-Nederland (3-3). Foto: Koen Suyk

Het Indiase Bhubaneswar was waar de interlandcarrière op 6 december 2014 begon, met een wedstrijd in de Champions Trophy tegen Argentinië. Het zou zomaar kunnen dat de carrière van de superspits, die elk jaar weer een beetje beter lijkt te worden, in datzelfde Bhubaneswar explodeert. Als zijn carrière al niet is geëxplodeerd, met 53 goals in 86 interlands. Pruyser is het schoolvoorbeeld dat je met discipline en hard werken, in je totaal eigen stijl, de wereldtop kunt halen. Hij is een inspiratie voor iedereen die wat wil bereiken. Dat hoeft niet altijd via de gebaande paden. En hoeveel succes hij ook heeft, en hoeveel goals hij ook maakt: hij blijft altijd dezelfde persoon, nuchter en met beide benen op de grond. Dat is wat dit Oranje nodig heeft.