Laren zonder Leurink, Sombroek en taartenbakclub misschien wel beter

Niets mooier dan de positie van underdog voor Laren, dat dit seizoen het vertrek van hun grootste sterren Laurien Leurink en Joyce Sombroek moet opvangen. Maar slechts één bezoek aan de training van Laren doet het beeld van underdog vervagen. Meerdere versterkingen staan te trappelen.

De bal moet op de oefening van de laatste training van de avond over de hele breedte van het veld worden geslagen. Iets voorbij de middenlijn, van links naar rechts. Hard. Vandaar wordt een aanval opgezet met listige een-tweetjes en liftjes over een soort hindernisbaan. Talent Elin van Erk worstelt met de taak om het spel te verplaatsen, vindt ze zelf. Na elke klap volgt een diepe zucht. Robert-Jan Cox (37), de coach met de meest soepele coupe van de Hoofdklasse, snelt naar haar toe. Pakt de stick vast en doet het voor: hij maakt een heerlijke zwiep, waarbij hij mooi doorzwaait met zijn pols. Hoofdklasse-waardig.

Nu mag zij. De bal schiet een paar keer perfect naar de andere kant. Beter kan niet.

‘Zo gaat het goed!’, is Cox enthousiast.

‘Maar het voelt niet goed, op deze manier’, zegt ze.

‘Maar het is wel heel goed!’ reageert Cox.

Zo verloopt de dinsdagavondtraining op een verlaten complex van Laren. Persoonlijke aanwijzingen volgen zich in hoog en staccato tempo op, bij dit jonge team dat zonder hun talenten van de Nederlandse jeugdteams al met veertien man op het veld staat tijdens de voorbereiding.

Hans Hekman en Robert-Jan Cox, de trainers van Laren. Foto: Willem Vernes

‘Leuk om te zien hoe goed we al samenspelen met elkaar’

Aan de ene kant van het veld Robert-Jan Cox, die van speelster naar speelster rent. Aan de andere kant de enthousiaste assistent Hans Hekman. Schijn kan bedriegen, maar de lucht in ’t Gooi lijkt deze dinsdagavond zwanger van een belofte. De belofte van een fijn seizoen.

Niet op de manier zoals dat ooit bij Laren ging, met wereldspeelsters zoals Naomi van As, Wieke Dijkstra en Kim Lammers. Dat is sinds de financiële problemen van vier jaar geleden onmogelijk. Nee, nu staat er een enthousiaste jonge groep, zonder internationals. Zonder veel verwachtingen. Zonder opperbazen die de sfeer of intensiteit bepalen van het geheel. Met Cox als soepele dirigent, die zich lekker lijkt te voelen als hij zich middenin zijn groep beweegt, in plaats van erboven.

Na een training vol gelach en persoonlijke aanwijzingen, volgt de speech van Cox in het kringetje. ‘Meiden, leuk om te zien hoe goed we al samenspelen met elkaar, terwijl we een nieuwe groep hebben.’ Hij sluit af met de volgende woorden: ‘Maar we hebben nog een lange weg te gaan.’

Daarna worden strafcorners getraind. Laura Marell, die nog nooit een strafcorner heeft gesleept, gaat voor de eerste keer ooit proberen wat ze waard is als ze vanaf de kop van de cirkel de bal richting het goal slingert. Aan de andere kant van het veld klinkt er elke keer een krachtterm als beproefd strafcornerspecialiste Lieke van Wijk de bal niet langs keepster Karlijn Adank pusht.

Groepje speelsters op de tarining: Macey de Ruiter, Pam van Asperen, Lieke van Wijk en Laura Marell. Foto: Willem Vernes

Laren faalde in de do-or-die wedstrijd tegen Oranje-Rood

Boven, op de houten banken in het clubhuis, komt het halve team langs om nog even te kletsen en gedag te zeggen, voordat ze in hun autootjes van de club weer richting Amsterdam of Utrecht rijden. Als het gesprek begint met Cox over de voorbereiding en het nieuwe seizoen, moet er uiteraard gevraagd worden of die laatste wedstrijd van het seizoen hem nog lang heeft achtervolgd.

Want dat was het laatste beeld op het netvlies van de hockeysters van Laren. Oud-international Joyce Sombroek – twee keer gekozen tot beste keepster van de wereld– neemt zondag 22 april afscheid van het tophockey, in ieder geval van de reguliere competitie, met een kraker op eigen veld tegen Oranje-Rood. De inzet van de 22^ste en laatste wedstrijd van de Hoofdklasse: de vierde plaats en een plek in de play-offs.

Na acht minuten staat het 0-2. Na 35 minuten zelfs 0-4.

Dan volgt de mokerslag. Levende legende Sombroek moet – door de stevige achterstand – in haar afscheidswedstrijd gedwongen plaatsmaken voor een veldspeelster.

Hoe lang Cox daarmee heeft rondgelopen? ‘Ik had de eerste helft de volgende dag al teruggekeken. 0-4 was niet conform het spelbeeld. Twee goals van Oranje-Rood waren met de bolle kant gemaakt. Die bal van Maxime (Kerstholt, red.) die werd afgekeurd was een goal. Dus heb ik meteen na dat weekend die scheidsrechters opgezocht en toegevoegd op Facebook. Ik heb ze de beelden laten zien, want voor bolle kant wordt vaak niet gefloten.’

Maxime Kerstholt, Pam van Asperen en Laura Marell. Foto: Willem Vernes

De taartenbakclub is afgeschaft

Toch wist Cox dat de 0-4 nederlaag tegen Oranje-Rood in de strijd om het laatste playoff-ticket symbool stond voor een dieper probleem, dat niets met de arbitrage te maken heeft. Toen hij de Eindhovense coach Toon Siepman na de wedstrijd sprak, hoorde hij dat ze bij Oranje-Rood over zeven ‘momenten’ per week beschikken dat ze trainen of elkaar zien. Bij Laren trainden ze afgelopen jaar drie keer en haalden ze al bijna de play-offs. Nu gaat het roer om. In plaats van drie keer, wordt dit seizoen vier of vijf keer getraind, met dubbeltrainingen en specialistentrainingen.

Ook de traditie van de zelfgebakken lekkernijen – die één keer per week enthousiast werden opgediend na de training – werd door Cox doorbroken. Cox: ‘Ik zag dat ze het heel gezellig met elkaar hadden met die zelfgebakken taarten. Maar het was alleen maar elke week zoetigheid. Dus wat mij betreft houden ze die eettraditie in stand, maar zullen ze het gezonder moeten maken. Er spelen hier namelijk veel jonge meiden, die op den duur in Oranje willen komen. Daar hoort dit soort eten niet bij.’

Klaartje de Bruijn, Caroline Hollema, Lisanne de Lange en Eline van Erk. Foto: Willem Vernes

Op zaterdag struinde Cox de jeugdvelden af

Behalve de gestopte Sombroek mist Laren dit seizoen ook haar enige international. Laurien Leurink vertrok naar SCHC. Zonder een hoog budget moest Cox creatief zijn met completeren van zijn team. Creatief zijn met materiaal is de ondernemer wel gewend. Hij wrapte een paar jaar geleden zelf zijn auto in de kleur matzwart, ontdekte een gat in de markt en startte zijn eigen wrappingbedrijf.

De financiële problemen van Laren van een aantal jaren geleden etteren nog door. Dus de vinger zit bij de club strak op de knip. ‘Het ging goed mis. Nu wordt dat allemaal rustig rechtgetrokken. Veel geld is er niet.’ Regelmatig krijgt de coach mailtjes van sterke buitenlandse speelsters. Het is verleidelijk erop in te gaan, maar hij weet dat het niet meer kan. Hij wil ook met Nederlandse talenten werken, die potentie hebben voor de absolute top en waarmee het eenvoudig communiceren is. Dus neemt hij tegenwoordig een andere route richting de top van de Hoofdklasse: de zaterdag-route. Afgelopen seizoen was zaterdag de dag dat Cox, de jongere broer van Alexander Cox van de hockeyers van Kampong, in zijn hippe sportauto de lokale jeugdvelden afspeurde naar talent. Zag hij een speelster met potentie, dan liet hij Laren een mailtje sturen naar de betreffende club. Zomaar spelers rechtstreeks benaderen vindt hij niet chic.

Laren blijkt nog steeds de aantrekkingskracht te hebben, zeker voor talenten die bij topclubs als Amsterdam en Den Bosch nét buiten de boot vallen. Dus krijgen de jonge hockeysters Bieke Wijnmalen (Den Bosch MA1), Emma Vrieler (Amsterdam MA1), Bente van der Veldt (Gooische MA1), Danielle Bakker (Spandersbosch) en Caroline Hollema (eigen jeugd) komend seizoen de kans bij Laren. Daarnaast is er de komst van de gevestigde Hoofdklasse-speelsters Klaartje de Bruijn (Groningen) en Mila Muyselaar (hdm). Twee routiniers die direct een versterking betekenen voor dit Laren. Zelfs tijdens een van de eerste trainingen van het seizoen galmden de namen van nieuwkomers ‘Klaartje’ en ‘Mila’ al veelvuldig over het veld en lieten ze met hun prominente aanwezigheid in de verschillende partijtjes zien dat ze het komende seizoen belangrijk kunnen zijn.

Mila Muyselaar, de aanwinst van Laren. Foto: Willem Vernes

Dringen voor een plek in de wedstrijdselectie

Zaalinternational Muyselaar (25) – klein van stuk, groots in daden – was nou zo’n speelster waarvan Cox dacht dat ze onhaalbaar was. Maar onverwacht bleek ze na contact een stap te willen maken. Toen Muyselaar de eerste keer mee trainde en niemand wist dat ze zeker voor Laren had gekozen, vertelde ze dat aan de groep, waarna het team ter plekke in juichen uitbarstte. Zo blij zijn ze met de speelster, die altijd een belangrijke rol bij hdm vervulde. Eigenlijk heeft Cox iedereen kunnen halen die hij wilde, behalve Anna de Geus (die van Almere naar SCHC ging) en Charlotte Adegeest (die Hurley verruilde voor Amsterdam). Maar met de twee routiniers en de talenten die zijn aangetrokken, wordt het straks nog dringen om een plekje in de wedstrijdselectie op zondag.

Macey de Ruiter en Klaartje de Bruin. Foto: Willem Vernes

Cox coachte veel speelsters al in de jeugd

Als Cox na het gesprek het clubhuis zelf moet afsluiten, speurt hij alle uithoeken in alle gangen van Laren af voor een open deurtje, dat nog dicht moet. Hij loopt langs een teamfoto, met allemaal kleine jongetjes en een jonge Cox als coach. ‘Deze gassies, die gaan nu allemaal richting Heren 1. Dat is toch supermooi!’

Zo is het nu ook bij Laren Dames 1. Een groepje dat Cox nog coachte in de jeugd, zoals Macey de Ruiter, Fabienne Roosen en Lisanne de Lange, vormt een deel van de vaste kern van het team, waarmee Cox stiekem grote plannen heeft. ‘Ik heb de intentie om dit nog heel lang te doen. Dit is een fijn team, met veel slimme meiden, waar veel hockey in zit. Wij kunnen geen internationals halen. Wij gaan ze máken. Met Lisanne de Lange. Met Maxime Kerstholt. Zo zijn er wel meer. Dan willen we ook echt serieus weer meedoen in de Hoofdklasse. En volgens mij is Laren nog nooit landskampioen geworden, ook niet met de grote namen.’

Coach Robert-Jan Cox zet het doel op de goede plek voor het afsluitende partijtje. Foto: Willem Vernes

Transfers Laren 2018/2019