Hockeyen in Italië: ‘Je wordt meegenomen in het Italiaanse familiegevoel’

In de serie ‘Buitenlands avontuur’ verhalen van Nederlandse hockeyers die over de grenzen hebben gespeeld. Deze week Steven Ebbers (31), die een kleine drie maanden in de Italiaanse competitie voor CUS Pisa heeft gehockeyd.

‘Moeten wij niet een keer naar Italië?’ Steven Ebbers kijkt zijn voormalige Wimbledon-teamgenoot en goede vriend Oliver Meyer-Bothling aan. Heel even denkt de oud-speler van Amsterdam na. ‘Ja, prima joh. Kijk maar wat je kan regelen.’

Bollywood

Het gesprek van de twee vond plaats in India, waar het duo in 2017 was voor de opnames van de Bollywoodfilm ‘Khido Khundi’ over twee broers en hun passie voor hockey. ‘Wij waren twee weken in India om te filmen. Veel van die jongens die in de film voor het andere hockeyteam speelden, speelden in Italië en hadden het daar allemaal naar hun zin.’

Dat zorgde ervoor dat de interesse in Italië bij Meyer-Bothling werd opgewekt en hij een balletje opgooide bij Ebbers. De twee spraken er kort over, maar daarna kwam Italië niet meer te sprake. Bij thuiskomst was Ebbers het gesprek allang vergeten, tot dat in februari 2018 de telefoon ging.

Het team van CUS Pisa. Steven Ebbers op de middelste rij. Foto: Collectie Steven Ebbers

Alles was geregeld

‘Hij (Oliver, red.) belde mij op en zei: het is allemaal geregeld. We kunnen voor drie maanden daar hockeyen’, herinnert Ebbers het telefoongesprek. ‘Ik wist niet dat hij op de achtergrond daarmee bezig was geweest. Toen moest ik er opeens serieus over na gaan denken. Alles was eigenlijk al geregeld. Ik hoefde alleen maar ja te zeggen.’

Ebbers: ‘Ik werkte op dat moment voor een tech startup in Londen en overwoog al om daarmee te stoppen. Ik dacht: misschien is dit wel het perfecte moment. Ik zeg mijn baan op en dan heb ik drie maanden de tijd om alles voor mezelf op een rijtje te zetten.’

Pisa

Hij pakte zijn tas en vertrok naar Italië. De eindbestemming: Pisa. Het kleine plaatsje in de regio Toscane op een uur rijden van Florence staat vooral bekend om zijn scheve Toren en voetballiefhebbers zullen nog wel weten dat in de jaren tachtig Wim Kieft en Mario Been voor de plaatselijke voetbalclub in de Serie A speelden.

‘Super Ebbers’ haalt de Italiaanse krant. Foto: Collectie Steven Ebbers

‘Ik wist helemaal niks van Pisa. Ja, de Toren, maar dat was het ook eigenlijk’, zegt Ebbers. ‘Het is een ontzettend leuk dorp met drie centrale pleinen. Het leven speelt zich ook buiten af. Pisa heeft een universiteit, studenten zitten ’s avonds op de pleinen gezellig te eten en te drinken.’

Het was hartstikke gezellig en ik voelde mij heel erg welkom. Steven Ebbers over zijn tijd als hockeyer in Pisa

‘Ze hadden voor ons (Ebbers en Meyer-Bothling, red.) een hartstikke mooi huis geregeld net buiten Pisa aan het strand. Ik moest nog wel even uitzoeken wat ik met mijn eigen leven wilde, maar de grootste zorg van mijn dag was hoe laat ik mijn cappuccino ging drinken. Het was hartstikke gezellig en ik voelde mij heel erg welkom. Er kon niet zo veel misgaan voor mijn gevoel.’

De tweede helft van het seizoen 2017-2018 was nog maar net van start gegaan, toen Ebbers aansloot bij CUS Pisa, het universiteitsteam waar ook niet-studenten speelden. De ploeg kwam uit in de hoogste divisie, maar streed voornamelijk in de onderste regionen.

Vorm

‘Ik was eigenlijk al gestopt met hockey en had al bijna een jaar niet gespeeld. Voor de vorm had ik nog wel een paar keer hardgelopen, maar echt fit kwam ik niet aan in Pisa. Ik wist dat het niveau niet heel hoog zou liggen en had zoiets: dat komt wel goed.’

CUS Pisa maakt zich op voor een competitiewedstrijd tegen Uras op Sardinië. Foto: Collectie Steven Ebbers

‘Ik had geen verwachtingen behalve dat ik het een leuk avontuur vond en een goed excuus om een beetje Italiaans te leren’, zegt Ebbers. ‘Ik ging er ook niet naar toe om te presteren. Eerlijk gezegd, er werd mij een vakantie van een kleine drie maanden, tijd om na te denken en een huis aangeboden. Ik dacht: waarom niet? Ik zag het als een klein cadeau na het einde van mijn hockeycarrière.’

Rode kaarten

Tijdens zijn eerste wedstrijd voor CUS Pisa keek Ebbers zijn ogen uit. Drie spelers werden met rood van het veld gestuurd. ‘Ik schrok echt. Een rode kaart? Hoe vaak zie je dat nu? Maar men was er verrassend rustig onder. Het hoorde er allemaal een beetje bij. Er vielen geregeld rode kaarten. Het was bijna algemeen geaccepteerd, zo van hij had wel een goede reden om echt goed boos te worden. De schorsingen voor gele en rode kaarten waren ook niet zo lang.’

‘De Italiaanse passie kwam er in het hockey wel uit’, lacht Ebbers. ‘De kaarten waren vaak voor domme overtredingen. Ze schuwden een goeie tik met de stick niet of ze schreeuwden tegen de scheidsrechter. Dan moest ik iemand bij de scheidsrechter wegtrekken, maar dat accepteerden ze wel van me. De passie kon omslaan in een hele positieve flow, maar als het negatief werd dan ging het ook snel naar beneden.’

Rol in het team

Het was de rol van Ebbers om tijdens een wedstrijd de balans te vinden en te bewaken in het team. ‘Ik stond midden-midden en trok af en toe aan de rem. Even temporiseren. Wat je vaak hoort over Aziatische teams zoals India en Pakistan was hier ook het geval: alleen maar gaan. Ik zei: jongens, het hoeft niet altijd fullpress.’

Vlnr: Steven Ebbers, Ariel Araoz (speler/coach) en doelman Oliver Meyer-Bothling. Foto: Collectie Steven Ebbers

De Argentijnse speler-coach Ariel Araoz vroeg Ebbers af en toe om advies. ‘Hij wilde graag de tactieken doorspreken en als hij dingen aan het uitleggen was, keek hij vaak met een schuin oog naar mij. Wat vind jij ervan? Maar ja, ik was er maar een paar maandjes. Ik ga dan niet zeggen hoe jullie moeten hockeyen. Laten we het leuk doen en vooral niet degraderen, want dat was een beetje de missie die we hadden meegekregen. Dat is eigenlijk wel goed gegaan.’

Communicatie

De communicatie met teamgenoten was lastig. Ebbers sprak in het begin nog geen Italiaans en slechts een kleine handvol ploeggenoten sprak Engels. Ondanks de taalbarrière werd Ebbers volledig opgenomen in het team.

‘Het feit dat je de taal niet sprak was eigenlijk niet zo’n probleem. Vanaf dag één zeiden ze: ga met ons mee. Ik werd voor alles uitgenodigd en die wereld ingezogen zonder dat ik er iets voor moest doen. Als team deden ze heel veel samen. De jongens speelden allemaal echt al vijftien jaar samen en de ouders waren ook heel betrokken. Als team gingen we vaak wat eten en drinken en dan werden niet alleen de broertjes en zusjes uitgenodigd, maar ook de ouders. Het was dat Italiaanse familiegevoel.’

De bergen in

Een uitnodiging staat Ebbers nog helder voor de geest: ‘We hadden een weekend vrij en toen werden Oliver en ik uitgenodigd om bij een van de nonna’s (grootouder, red.) van een teamgenoot te gaan eten. Zij kon fantastisch koken. Ik was net een maand in Pisa en werd meegenomen op familiebezoek ergens in de bergen. Dat was echt fantastisch, een unieke ervaring.’

Na een kleine drie maanden zat het Italiaanse avontuur er voor Ebbers op. In de tussentijd had hij ook de knoop doorgehakt hoe hij maatschappelijk gezien verder wilde. ‘Het idee was om een bedrijfje op te starten in persoonlijke ontwikkeling. Ik had de meeste dingen al klaar staan toen ik een personeelsadvertentie zag waarin een bedrijf, Uprise Academy, op zoek was naar iemand die ging doen wat ik zelf wilde opstarten. Toen ik het las dacht ik bij mezelf: ik ga geen eigen bedrijf opstarten, maar solliciteren. Ik werd aangenomen en werk er nog steeds.’

Goede keuze

Ebbers heeft absoluut geen spijt van zijn keuze voor Italië. ‘Achteraf gezien is het een hele goede keuze geweest. Drie maanden is ook wel een mooie periode. Je krijgt wel een idee hoe het ergens is, maar het is ook niet zo lang dat je je hele leven op zijn kop moet gooien. Het was eigenlijk perfect.’

Lees ook: