Column Rob Reckers: Fantastische ochtend in Bundaberg

Een aantal jaar geleden opperde ik thuis het plan om met ons gezin een half jaar naar Australië te gaan. Nu moet ik bekennen dat ik wel vaker gedachtespinsels heb die niet realistisch en of haalbaar zijn. Maar ditmaal was het anders. De reacties op de reis waren wisselend. Niet dat we ons hierdoor van gedachten lieten veranderen, maar vooral de bezorgde reacties trokken we ons wel aan. Met gezonde bluf weerlegden we de kritiek, al realiseerden we ons goed dat 6 maanden down under met 2 kids niet zomaar een vakantie was.

Zouden de kinderen het reizen bijvoorbeeld wel leuk vinden? Zouden ze in die korte tijd Engels kunnen leren? Zouden we goed aarden in Australië? Hadden we wel voldoende gespaard om zo lang te reizen? Vragen die we alleen konden beantwoorden door daadwerkelijk te gaan.

De grootste problemen, reisschema, onderdak en school, hadden we goed doordacht. De tickets waren zo geboekt, hotels en AirBnB’s gereserveerd en de oudste ingeschreven op een school in Australië. Maar wat nou als de kinderen heimwee krijgen? Of het Engels niet onder de knie krijgen? Of als we onszelf niet prettig voelen zo ver van huis?

Gok gewaagd

Gelukkig kan ik geen antwoord geven op deze vragen. Alle onzekerheden die we vooraf stiekem hadden, blijken nu overbodig. De kinderen gaan naar een lokale school- en kinderopvang in Brisbane. We worden om 06.00 uur gewekt door, of twee vrolijke kinderen, of een vrolijk zonnetje. De minimumtemperatuur bedraagt een gerieflijke 25 graden en mochten we het te warm krijgen dan verzorgt het zwembad een uitstekend alternatief om af te koelen.

Desondanks kan ik een wereldreis met kinderen toch niet zomaar aanraden. Het moet bij je passen. En ik geef toe, we hebben best een gok gewaagd. Maar tot nu toe zijn al onze verwachtingen overtroffen.

Zwemmen in niemandsland

Zo ook dit weekend op bezoek bij vrienden in het plaatsje Bundaberg. In 48 uur hebben we 1000 kilometer gereden om een fantastisch ochtend op het strand door te brengen. ’s Middags hebben we achter op een truck door de suikervelden gereden en met de kinderen vissen gevangen. De volgende ochtend zijn we met een bootje de rivier op gegaan om te zwemmen in niemandsland, om het weekend al waterskiënd af te sluiten.

Op de terugweg naar ‘huis’ in Brisbane is het vrijwel direct stil op de achterbank. Slingerend over donkere wegen door het glooiende Australische landschap moeten mijn best doen om niet weg te dommelen na weer een bijzonder avontuur. Plots horen we op de achterbank een stem. De oudste kijkt ons met grote rooddoorlopen ogen aan en brabbelt in vloeiend Engels over het aantal keer dat “daddy” moest waterhappen hangend achter de boot. Nog voordat hij is uitgesproken vallen zijn ogen alweer dicht en zie ik nog net een kleine glimlach op zijn gezicht. Wij lachen zachtjes mee en bedanken hem stilletjes voor het antwoord op al onze onzekerheden.

Lees verder:


Wat vind jij? Praat mee...