Polkamp: ‘Als je echt tot Ellen doordringt is ze een zacht ei’

Ellen ‘Miss Backhand’ Hoog stopt er na 232 interlands mee. Daarom blikken we in de Ellen Hoog Anekdotes met oude teamgenoten van de dribbelkoningin en hockey-icoon terug op de leukste momenten uit haar hockeycarrière. Vandaag oud-huisgenoot Sophie Polkamp, die jarenlang lief en leed met Hoog deelde. 

Oud-international Sophie Polkamp (32) maakte samen met Naomi van As en Ellen Hoog deel uit van het roemruchte groepje ‘NEP’, een collectief van hockeybabes (Naomi, Ellen, Pollie) dat veel met elkaar optrok, er goed uitzag en ook nog eens goed presteerde. De laatste jaren waren Hoog en Van As onafscheidelijk in Oranje met hun grappen en hun grollen. Maar tot 2013 maakte Polkamp ook alles mee met de in haar ogen altijd  ‘rebelse’ Hoog, die ook steevast sfeermaker was.

Hoog, Polkamp en Janneke Schopman na de verloren WK-finale van 2010 in het Argentijnse Rosario. @KNHB/Frank Uijlenbroek.

‘Het is voor mij best moeilijk om een paar mooie anekdotes over Ellen te vertellen, omdat we zoveel grote dingen samen hebben meegemaakt,’ vertelt de Amsterdamse – oorspronkelijk uit Groningen – die in 2005 debuteerde in Oranje. Het duo speelde samen bij SCHC in Bilthoven en woonde 3 jaar lang samen in een huis in de hoofdstad. Hierbij haar selectie van Ellen Hoog Anekdotes. 

Tranen met tuiten, bij Marc Lammers

Sophie Polkamp: ‘Ellen en ik moesten trainen met het Nederlands Elftal. Wij liepen het terrein op bij Laren en vlak voor de training kwamen we bondscoach Marc Lammers tegen. We moeten je wat vertellen, zeiden we tegen hem. En toen barstten we allebei keihard in tranen uit. ‘Holy shit,’ moet hij gedacht hebben van binnen. Maar hij zei dat hij het wel begreep. Wij hadden namelijk samen besloten om van SCHC naar Amsterdam te gaan. Dat vonden we heel heftig en we moesten het de club nog vertellen. Een jaar eerder hadden we ook al met Amsterdam gesproken, maar toen durfden we niet en vonden we het te moeilijk om die stap te maken.’

Tranen bij Sophie Polkamp, die haar laatste wedstrijd voor Amsterdam speelde tegen Den Bosch in 2015. @KNHB/Koen Suyk

‘We vonden dat we die stap naar Amsterdam moesten maken’

‘SCHC voelde als familie. Ik had er 5 jaar gespeeld en Ellen haar hele leven. Maar we eindigden al 3 seizoenen achter elkaar in de achterhoede en we zaten wel bij Oranje. Dus wij vonden dat we in 2007 die stap omhoog moesten maken. Wij voelden dat we niet alles eruit haalden en wij wilden wel de Olympische Spelen van Peking halen. Dus besloten wij te gaan. Ik heb nergens spijt van, ik heb nog steeds goede herinneringen aan SCHC. We hebben met de oude speelsters een ‘oude tassen’ groepsapp. Nu zijn dat dingen die we weer met elkaar kunnen oppakken. Dit jaar hebben we met die SCHC-groep gegeten en dat was heel leuk.’

De vaders keken mee in Peking

‘In 2008 werden we in Peking olympisch kampioen. De vader van Ellen was er niet bij. Die was overleden (in 2005, red.). Ook mijn ouders waren er niet bij, omdat mijn vader werd geopereerd aan een hersentumor. Daardoor konden ze niet naar China komen. En ik weet het nog zó goed. Wij stonden op het podium samen met het goud om de nek en El en ik keken elkaar aan. We zeiden tegen elkaar: ‘We weten dat ze met ons meekijken.’ Het was een heel bijzonder moment in een moeilijke periode voor ons. Iets dat we samen deelden. Het was zó raar. We hadden net goud gewonnen, maar er was ook veel verdriet. Alle emoties schieten dan door je lichaam.’

Ellen Hoog en Sophie Polkamp met de gouden olympische medaille in Peking.

‘El is altijd superstoer en hard voor zichzelf. Ook naar de buitenwereld is ze altijd die pittige tante. Ze heeft die zelfbeschermingsmuur en dat vind ik knap. Mensen zijn normaal bezig met wat mensen van ze vinden. El heeft dat minder. Ze laat alleen die kwetsbare kant niet graag zien. Alleen op bepaalde momenten. Als je haar goed kent, is ze zo’n lief meisje. Een zacht ei. Als je echt tot haar doordringt, wordt ze heel emotioneel. Dan kan ze die muur die ze om zich heen heeft gebouwd laten zakken. Dat heb ik vaak meegemaakt. Ik vind dat bijzonder aan haar. Wat mij betreft mag het vaker. Ze is zo ver gekomen, omdat ze de persoon is die ze is. Zij had ook tegenslagen en ze was bijna afgevallen voor de Olympische Spelen. Toen is ze 10 keer zo hard gaan werken. Ik ken niemand die richting het einde van haar carrière zoveel beter is geworden als hockeyster. Zij heeft er alles voor gedaan en daar heb ik bewondering voor.’

‘Het was net alsof we het echt met elkaar uitmaakten’

‘Ik heb 3 jaar met Ellen samengewoond. Het was heel grappig, maar op een gegeven moment ging het samenwonen niet meer zo goed. Wij zaten teveel op elkaars lip, met hockey en samenwonen. Na 3 jaar was het tijd voor de volgende stap. Het was prima en voor allebei een opluchting. Het voelde ook goed. Het was net alsof we het echt met elkaar uitmaakten.’

Rebelse Ellen

‘Ik kan me heel erg vinden in de verhalen die Kim Lammers en Maartje Paumen hier op deze plek over Ellen vertelden. Want El is echt een sfeermaker en af en toe een tikje rebels. Bij het toernooi met Nederlands A in Rotterdam waar Paumen het over een yoghurt-gevecht heeft zaten de jongens en meisjes in hetzelfde hotel. Dat was denk ik ook de laatste keer dat dat zo geregeld was, want er kan een boek worden geschreven over wat daar gebeurd is. Veel mensen hadden in ieder geval echt niet meer de energie om normaal te presteren. El was bijvoorbeeld de hele tijd hysterisch met de spelcomputer bezig. Bij coach Alyson Annan kwam echt het vuur uit haar ogen, toen ze erachter kwam. Iedereen was gesloopt en afgeleid van allerlei andere activiteiten en toen moesten we de finale nog spelen.’