2011: Selectiestress voor de Spelen en tradities die verdwijnen

In de serie ‘De historie van de Champions Trophy’ blikken we terug op de mooiste momenten van het beroemde toernooi, dat in Breda voor de laatste keer gespeeld wordt. Vandaag de Champions Trophy 2011 in Auckland. Met acht landen en twee poules werd in Nieuw-Zeeland met het heilige format van de Champions Trophy gerommeld. Voor de spelers was het een laatste kans om zich tijdens een toernooi te bewijzen dat ze bij de olympische selectie van Londen hoorden.

Misschien was 2011 het eerste stapje richting de uitgang, naar het einde van de roemruchte Champions Trophy. In 2007 werd er al eens eerder met meer landen gespeeld (8), maar bleef het format van één poule heilig. In 2011 werd afscheid genomen van het format dat het toernooi zo bijzonder maakte. Met acht landen en twee poules speelde Nederland – onder leiding van bondscoach Paul van Ass – poulewedstrijden tegen Nieuw-Zeeland, Duitsland en Zuid-Korea, waarna Oranje als poulewinnaar in een winnaarspoule terecht kwam met Australië, Spanje en Nieuw-Zeeland. In deze finalepoule werd het Nederlands elftal laatste, waardoor er een wedstrijd om het brons tegen thuisland Nieuw-Zeeland volgde, die met 5-3 gewonnen werd. Australië won het toernooi.

Oranje Heren met de bronzen medaille. Foto: Frank Uijlenbroek

Spelers waren steeds meer gewend aan gewijzigde toernooiformats

India zou deze Champions Trophy organiseren, maar door problemen met het Indiase bestuur werd een paar maanden voor het toernooi niet Delhi, maar Auckland aangewezen als locatie. Nieuw-Zeeland nam als gastland de plaats in van India. Dat het weggooien van het beroemde format van zes toplanden in één poule niet succesvol was, werd bewezen met de terugkeer van dit format in de editie van 2016 in Londen en de laatste in Breda. In 2012 en 2014 haalden alle landen de kwartfinale en waren de poulewedstrijden alleen belangrijk voor de plaatsing tegen wie je speelde.

‘We waren in het hockey toen wel gewend dat er veel gewijzigd werd. De Euro Hockey League (EHL) was er vanaf 2007, met veel spelregelwijzigingen. Dus dat werd steeds normaler. Er werd steeds meer per toernooi gekeken wat de regels waren. Dan pasten wij ons aan. Het was nou eenmaal zo’, herinnert Quirijn Caspers (31) zich nog.

Quirijn Caspers in actie tegen Zuid-Korea. Foto: Frank Uijlenbroek

‘Je hebt als speler maar een paar kansen’

Het was in Auckland vooral belangrijk om je in de picture te spelen voor de Olympische Spelen van Londen. Wouter Jolie (32) was twee weken voor de Olympische Spelen van Peking (2008) afgevallen en de voormalig captain van Bloemendaal wist hoe belangrijk deze Trophy in Auckland was. ‘Het WK en de Olympische Spelen zijn maar één keer in de vier jaar. Je hebt als speler dus maar een paar kansen. Je bent op zo’n laatste toernooi daar nog meer mee bezig dan normaal. Met de concurrentie en hoe je je als persoon staande houdt’, zegt Jolie, die tijdens het toernooi rechtsachter werd gezet, omdat strafcornerkanon Taeke Taekema centraal achterin ging spelen en voor dat toernooi aanvoerder was gemaakt. Jolie weet dat het raar kan lopen richting de selectie voor een eindtoernooi. Zoals ook voor de Oranje Heren de Champions Trophy in Breda deze maand het laatste grote toernooi is voor het WK aan het einde van het jaar in India.

Wouter Jolie in actie tegen Spanje. Foto: Frank Uijlenbroek

Jolie leerde veel na afvallen voor Peking

‘Tweederde is misschien al zeker van een plek, maar het gaat om die laatste plaatsen. Het kan heel gek lopen. In elke interlandcarrière zitten wel rare kronkeltjes. Nu kreeg Terrance Pieters een duwtje en kan hij de Champions Trophy niet spelen. En krijgt Roel Bovendeert opeens de kans. Dat ik Peking miste was een goede les, want ik had tot dan elke selectie in mijn leven altijd gehaald. Ik wist na Peking dat ik het niet cadeau ging krijgen. Dus heb ik voor mezelf altijd ervoor gezorgd dat ik tot de fitste spelers zou behoren. Dat ik het toeval zou uitsluiten. Want als je niet fit bent, ben je een sukkel. Dat leer je met de jaren.’

Voor Caspers, na de landstitel vorige maand gestopt bij Kampong, was de Champions Trophy in Auckland geen toernooi waar hij met veel plezier naar terug keek. ‘Mijn eerste herinnering is dat ik de helft van de tijd op de tribune zat en aan het worstelen was. Want ik moest wel shuttles lopen’, vertelt hij. Stiekem droomde hij nog van de Olympische Spelen in Londen, ondanks weinig speeltijd in Auckland. ‘Ik had geleerd van de andere internationals dat je moet zorgen dat je er zo lang mogelijk bij blijft. Aan de ene kant kun je iets opbouwen op zo’n laatste toernooi. Aan de andere kant gebeurt er op het laatst ook altijd iets. Ik wilde er gewoon bij blijven en proberen te pieken op het laatste moment. Kijk naar Sander Baart. Die viel af de laatste dag voordat we naar Auckland vertrokken, terwijl hij al een vliegticket had. Maar omdat hij supergoed trainde en speelde voor Londen, ging hij toch mee naar de Olympische Spelen.’

Bondscoach Paul van Ass spreekt het team toe. Op de voorgrond Robert van der Horst. Op de achtergrond Tim Jenniskens, Valentin Verga en fysiotherapeut Mischa Vermeijs

Op de laatste oefentrip in Duitsland speelde Caspers niet

Uiteindelijk gingen sterspelers Teun de Nooijer en Taeke Taekema na die Champions Trophy in Auckland niet mee op een trainingsstage in Australië. Het deed de hockeywereld schudden op zijn grondvesten. Ze keerden terug in de selectie, maar Taekema miste alsnog de Olympische Spelen van Londen. Net als Jeroen Hertzberger. Jolie redde het wel en haalde olympisch zilver in Engeland. Ook Caspers hoorde vlak voor de Spelen dat hij niet was geselecteerd. ‘Daar had ik al op gerekend. We hadden een laatste trip naar Duitsland. Maar op de wedstrijddag hoorde ik dat niet mee mocht spelen, omdat één speler en één keeper niet mee konden doen. Ondertussen moest ik wel mijn shuttles rennen. Dat demotiveerde wel anderhalve week voor de selectie, toen er al achttien man mee waren.’

Wouter Jolie met bandage rond zijn oog. Foto: Frank Uijlenbroek

Jolie zag zijn vakantie in Nieuw-Zeeland bijna in het water vallen

Jolie mocht dan wel de Olympische Spelen in Londen hockeyen. De Champions Trophy in Auckland eindigde voor hem wél in mineur. Terwijl zijn vriendin Heleen (ondertussen zijn vrouw) vanaf de tribune toekeek, schoot er een Nieuw-Zeelander in de tweede helft hard met zijn backhand. Keeper Jaap Stockmann redde met zijn linkervoet. De bal belandde hard op het linkeroog van Jolie. ‘Er was best wel wat bloed. Mijn oog was dik. Ik werd meteen behandeld en kwam met een soort bandage om terug in het veld. Het was echt slechte getimed. Want ik zou met mijn vriendin drie weken reizen door Nieuw-Zeeland. Maar de helft van de vakantie zat mijn oog half dicht. Je ziet mij alleen maar op de foto staan met een zonnebril. Toen we de avond na de laatste wedstrijd met alle hockeyers in het café stonden, was ik daar met een zonnebril op. Al die andere hockeyers moeten echt hebben gedacht: wat zit die jongen daar met z’n zonnebril?’

Uitslag Champions Trophy 2011

Australië
Spanje
Nederland
Nieuw-Zeeland
Duitsland
Groot-Brittannie
Pakistan
Zuid-Korea