‘De Bambi-ogen van Joep’

Journalist Edwin Alblas volgt de Oranje Heren op weg naar Rio. Op hockey.nl schrijft hij maandelijks een column over zijn ervaringen bij en met de nationale ploeg. Vandaag de 2e, over kip eten in Raipur en de jongelingen in Oranje. 

‘Ik ben benieuwd welke hockeyinternational deze maand nog rijst eet. Of pasta. Ik denk dat het aantal op één hand te tellen is. Bij het zien van kip zal het water ze evenmin uit de mond lopen. De hockeyers van Oranje hebben er namelijk ruim 2 weken India opzitten. Indrukwekkend land, vreselijk aardige mensen, maar een gevaarlijke keuken voor wie een nuchtere Hollandse maag heeft.

Ik zag en hoorde ze wel eens zuchten in het hotel, die jongens van Max, als ze na een training of wedstrijd hongerig de eetzaal bestormden en teleurgesteld in de warmhoudschalen weer pasta, saus en kip aantroffen.

Gemor dat in de kiem werd gesmoord, want situaties accepteren zoals ze zijn, is een deugd die de meeste internationals zich eigen moeten maken. Verspil geen energie aan zaken waar je geen invloed op hebt. Het is een standaardzinnetje in het nieuwe handboek van hockeyinternationals.

Niet alleen gekruide Indiase gerechten kunnen de maag behoorlijk plagen, ook met de hygiëne nemen ze het in het land met 1,2 miljard inwoners niet zo nauw. En dat levert weer direct gevaar voor de darmen op. Het flesje met ontsmettend alcohol dook werkelijk overal op. In de bus, in de kleedkamer, op de eettafel. De medische staf zag er streng op toe.

De trip in India was in meerdere opzichten bijzonder. Het heeft er alle schijn van dat Oranje tot aan Rio geen ander toernooi van enig kaliber meer speelt en het staat buiten kijf dat spelers op dit podium pas echt worden getest. De 5 wedstrijden in India leveren zo veel data en inzichten op dat de staf wel even vooruit kan. Het plan de campagne wordt er ongetwijfeld op aangepast. Die rare, laatste wedstrijd tegen India is misschien wel voer voor psychologen.

Deze week maakte bondscoach Caldas de groep bekend met wie hij de stage in Zuid-Amerika, inclusief verkenningsbezoek aan Olympisch Rio de Janeiro, onderneemt. Geen Jonker, Brinkman en Van der Linden dit keer, maar wel Joep de Mol.

Ik weet inmiddels hoe dat gaat. Caldas belt de internationals persoonlijk op om ze mede te delen of ze er wel of niet bij zitten. Kort. Voor een langere uitleg kan iedereen vervolgens bij hem aankloppen. Sommigen reageren ingetogen op het goede nieuws, anderen zo blij als een kind. Ik kan de reactie van Joep wel raden.

Joep.

Joep kwam er vlak voor vertrek naar de Hockey World League in India bij en met grote Bambi-ogen liep hij rond in Raipur. Joep had weliswaar het oranje-shirt regelmatig gedragen, maar dat was altijd van een nationaal jeugdteam en hij droeg het nooit buiten Europa. Moeder De Mol zal haar zoon toch met een lichtelijk snel kloppend hart hebben uitgezwaaid.

Joep had geen gekruide curry nodig om het hem dun door de broek te laten lopen bij het betreden van het veld tegen India in de openingswedstrijd tegen Duitsland. Maar Joep stond vervolgens met een hartslag van 200 zijn mannetje in die wedstrijd én in de wedstrijden erna.

Op ‘schoot’ bij Sinterklaas, die zowaar opdook in Raipur, keek Joep beduidend angstiger dan in de duels met de Australiër Jamie Dwyer, die hem de volgende dag opzocht om te praten over een stickcontract.

Natuurlijk werd Joep als groentje in de groep een beetje getest, maar niet afgezeken. Ook daar is in het handboek een paragraafje aan gewijd.

Joep, net 20 geworden deze maand, is er nog lang niet. Ik hoef hem dat niet te vertellen. Zo slim is hij zelf wel. Maar in Zuid-Amerika is Joep er weer bij. Daar is Jorrit, 17 jaar pas, de nieuwe Joep. We zullen eens zien hoe groot zijn Bambi-ogen zijn.’

Twitter: @edwinalblas.