Ons 2021: de American Dream van een hockeyende dochter

Na het bizarre 2020 was ook het afgelopen jaar verre van normaal. In de laatste dagen van dit 2021 blikken redacteuren van hockey.nl terug op hun hockeyjaar. Vandaag Eelko Wester, zijn oudste dochter vervulde haar Amerikaanse hockeydroom.

Het is twee uur in de nacht als ik voor de derde keer mijn VPN-verbinding vernieuw. Ik maak connectie met New York en druk op de play-button van de videoplayer. Hoopvol kijk ik naar het scherm. Daar draait een cursor tergend langzaam. Even denk ik dat ik beeld heb, maar dan verschijnt opnieuw de tekst We are experiencing technical difficulties with this broadcast in beeld.

Ik mopper hardop in het doodstille huis. Ik zit beneden op de bank met mijn laptop op schoot. De rest van mijn gezin ligt boven op één oor. Dat klinkt aanlokkelijk, maar ik geef niet op.

Ik ververs, tegen beter weten in, nog eenmaal de browser, maar op mijn beeld verschijnt geen kunstgrasveld, laat staan een hockeybal. Dan de wedstrijd maar volgen via de livescoring.

Daar zie ik dat ik al een treffer heb gemist van Katelyn Bennett. Als die naam je niets zegt, is dat geen reden om te twijfelen aan je internationale hockeykennis. Katelyn (Kate voor intimi) is een pijlsnelle aanvaller van de Merrimack Warriors. Een college field hockeyteam dat uitkomt in D1 van de North East Conference. Ze neemt het met haar ploeggenoten in deze Nederlandse nacht op tegen Sacred Heart. Plaats van handeling is het Johnson Field Stadium, in New Haven in de Amerikaanse staat Connecticut. Voor de liefhebbers van statistieken: 56 toeschouwers bekijken het duel.

Zij zien bij de Merrimack Warriors een blonde nummer 10, die ik mis door het niet goed functionerende automatische camerasysteem. (Een probleem waar ze dus ook aan de andere kant van de oceaan last van hebben. Gedeelde smart, is halve smart. Laten we het daar maar op houden.)

Die nummer tien is mijn oudste dochter.

Een jaar geleden treurde ik op deze plek dat ik haar wedstrijden van het Arnhemse Upward MB1 door corona niet kon bezoeken. Nu speelt ze haar hockeyduels op zo’n zesduizend kilometer afstand. Dat is net wat te ver om je aan te melden als rijouder…

Puberdochters

Haar buitenlandse avontuur begon ruim een jaar geleden tijdens haar zoektocht naar een vervolgopleiding van de havo. Een kijkdag bij een hbo was destijds vanwege corona ook alleen digitaal mogelijk. ‘Dan kan ik net zo goed naar Amerika gaan om te studeren en te hockeyen’, zei ze achteloos.

Nu weet ik als ouder van twee puberdochters dat uit die nog niet volgroeide hersens vaak de meest wilde ideeën ontspruiten. Die moet je serieus behandelen, maar zelf niet al te serieus nemen. Van de meeste ideeën kunnen ze een dag later al vaak niets meer herinneren. ‘Hoe kóm je erbij dat ik dat wilde!’
Dus reageerde ik laconiek: ‘Moet je doen, als je het maar zelf regelt’.

Dat heb ik geweten.

Een paar weken later werd ik plots overvallen door de vraag: ‘Pap, heb je dinsdag tijd voor een call met Slamstox?’
‘Slam…wie?’
‘Slamstox. Die gaan mij helpen om naar Amerika te gaan.’
‘Ho wacht, ga even zitten’, stotterde ik.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Merrimack College Field Hockey (@merrimack_fh)

Die eerste call was het begin van een lange route vol aanvraagformulieren, schoolexamens, formulieren, verzamelen van videobeelden en van nog heel veel meer formulieren. Volgens mij niet echt het beeld van de American Dream dat mijn dochter voor ogen had, maar ze hield vol.

Even slikken

In maart van dit jaar werd die droom plots heel concreet toen de eerste coach zich meldde: Merrimack College uit North Andover, een plaatsje onder de rook van Boston. Dat klonk interessant. Een traject met calls, apps en onderhandelingen volgde. Tot ergens in mei de beslissing viel: de zestienjarige middenvelder van Upward kreeg een contract in Amerika.

Op het moment dat ik in juli voor hockey.nl richting Tokio vloog voor de Spelen, stapte zij moederziel alleen in een vliegtuig naar Boston. Ik geef toe: dat was even slikken.

Het was ook in de maanden daarna nog wennen. Door de moderne techniek hoeven we haar echter geen moment te missen. Als wij aan het avondeten zitten, luncht zij vanuit haar dorm via FaceTime geregeld gezellig mee.

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Merrimack College Field Hockey (@merrimack_fh)

Ook van haar wedstrijden hoeven we geen minuut te missen. Al haar wedstrijden worden live gestreamd. Tenminste, als de techniek ons niet in de steek laat. De afgelopen maanden zat ik elke vrijdag- en elke zondagavond/-nacht (in Amerika wordt de competitie in twee maanden afgeraffeld en hebben ze elke week een dubbelweekend) aan de buis gekluisterd. Vol trots.

Nu is ze thuis. Kerstvakantie. Na een dag of vijf zijn de Amerikaanse termen grotendeels uit haar vocabulaire verdwenen en is alles weer bijna net als vorig jaar. Bijna, want in januari vertrekt onze freshman voor haar tweede semester naar Amerika. En daarna…

‘Ik denk dat ik daar wel blijf’, zei ze – opnieuw achteloos.

Een opmerking die ik nu wél serieus neem. Ze wordt volwassen, is geen puber meer.

Oh ja, die wedstrijd tegen Sacred Heart ging uiteindelijk met 3-4 verloren, in over time (aan een gelijkspel doen ze in Amerika niet). Tot vier uur ’s nachts heb ik met zweethandjes de livescoring van de wedstrijd gevolgd. Een hockeyende dochter in Amerika: je moet er wat voor over hebben.