Ireen van den Assem: ‘Blij dat Raoul mij de kans gaf op de bank te zitten’

Haar naam stond op het wedstrijdformulier, maar ze kwam niet in actie tijdens de tweede en uiteindelijk beslissende wedstrijd in de finale van de play-offs bij de dames. Ireen van den Assem won haar achtste landstitel, haar laatste als speelster van Den Bosch, ten koste van Amsterdam zittend in een trainingspak op de bank. Een spierblessure hield haar de gehele play-offs aan de kant. ‘Ik ben blij dat Raoul mij de kans heeft gegeven op de bank te zitten.’

Donderdag liep ze tijdens het eerste finaleduel in haar vrijetijdskleding in het Wagener Stadion. Zaterdag kreeg ze van de eveneens vertrekkende Bossche coach Ehren een plek op de reservebank. Gezien haar blessure was het niet reëel om speelminuten te verwachten.

‘Daar hebben we het eigenlijk niet over gehad’, zegt Van den Assem over een eventuele invalbeurt. ‘Je weet namelijk niet hoe zo’n wedstrijd verloopt. Het wordt in een finale nooit een grote uitslag. Ik had mij er denk ik ook niet heel comfortabel bij gevoeld en mezelf nooit vergeven als er iets was gebeurd waardoor het niet onze kant op was gevallen.’

Marloes Keetels, Margot van Geffen, Ireen van den Assem en Lidewij Welten met een gouden medaille voor het winnen van de landstitel met Den Bosch. Foto: ANP/Willem Vernes

Geen risico met blessure

Van den Assem wilde met haar spierblessure geen risico lopen. Het hockeyseizoen is voor haar nog niet voorbij. Over ruim twee weken staat het EK met de Oranje Dames voor de deur en daarna komen de Olympische Spelen in Tokio.

‘Ik moet en wil knokken voor mijn plek. Op dit moment kon ik geen risico nemen, omdat ik mezelf aan het einde van de rit nooit zou vergeven als ik geblesseerd was geraakt. Ik was allang blij dat ik er nog een keer bij mocht zitten in mijn trainingspak, met de meiden mocht inlopen en in de huddle mocht staan. Gezien alle omstandigheden ben ik blij dat Raoul mij in ieder geval de kans heeft gegeven om op de bank te zitten.’

Als bankzitter beleefde Van den Assem haar laatste wedstrijd als speelster van Den Bosch. ‘Voor de wedstrijd stond ik eventjes met Marloes, Lidewij en Margot, de meiden met wie ik hier het langst heb gespeeld. Dat was een bijzonder moment. Er komen dan heel veel emoties bij kijken. Je kijkt elkaar nog een keer aan en dan hoef je eigenlijk niets meer te zeggen. Het was heel moeilijk om het droog te houden. Het zijn tranen van geluk en blijdschap, maar ook van het besef: holy fuck, het is ook de laatste keer.’

Het was raar, want ik raakte de spanning helemaal niet kwijt. Ireen van den Assem over toekijken vanaf de bank

Van den Assem kon alleen maar toekijken hoe haar teamgenoten het opnamen in het finaleduel tegen Amsterdam. ‘Het was raar, want ik raakte de spanning helemaal niet kwijt. Normaal gesproken, als je speelt, ben je dat gevoel snel kwijt. Dat was nu niet het geval.’

‘Ik had mezelf voorgenomen met een glimlach op de bank te zitten en te zorgen dat ik een positieve invloed zou hebben op de meiden’, gaat Van den Assem verder. ‘Hoe? Door de meiden een compliment te geven als ze naar de kant kwamen, iets te zeggen waar ze iets aan hebben, hoe ze een persoonlijk duel moeten spelen. We moeten het niet groter maken dan het uiteindelijk is. Het gaat om de kleine dingen, maar in ieder geval de verbinding hebben met de meiden op de bank.’

Ireen van den Assem ontfermt zich over de geblesseerde Lidewij Welten tijdens de tweede en beslissende wedstrijd in de finale van de play-offs in de Hoofdklasse Dames tegen Amsterdam. Foto: Willem Vernes

Vanaf haar positie zag ze dat Amsterdam beter voor de dag kwam dan afgelopen donderdag toen Den Bosch met 1-0 won. Veel kansen kregen beide ploegen niet en het duel leek af te stevenen op shoot-outs. In de laatste vijf minuten volgden de gebeurtenissen elkaar snel op. Floor de Haan van Amsterdam kreeg een gele kaart na een duel met Welten, die geblesseerd naar de kant strompelde. Den Bosch kreeg kort daarna een corner die werd gevolgd door een tweede corner, die uiteindelijk in de bovenhoek werd gesleept door Frédérique Matla. Het was de laatste actie van de wedstrijd omdat het eindsignaal al had geklonken. De twintigste landstitel voor Den Bosch was binnen.

‘Het was een raar moment omdat Lidewij even daarvoor was uitgevallen’, haalt Van den Assem de laatste minuten terug. ‘Ik wilde naar het team, maar bedacht me dat ik Lidewij niet alleen in de dug-out kon laten zitten. Ik ben terug gerend en heb haar meegenomen naar het team op het veld.’

Glazen bol van Ehren

‘Maar weet je wat ik extreem bizar vond?’, gaat Van den Assem verder. ‘Bij de laatste strafcorner riep Raoul tegen Margot wat hij wilde. Hij kwam terug bij de dug-out en zei: Ireen, ik ga all-inn. Wat ga je doen?’, vroeg ik. Gaat de bal terug naar de aangever? Nee, ik heb vannacht gedroomd dat Matla de bal linksboven in het doel gaat pushen. Drie seconden later ging de bal daadwerkelijk in de linkerbovenhoek. Het was zo’n raar moment. Alsof Raoul thuis letterlijk een glazen bol heeft staan. Heel bizar.’

Ireen van den Assem krijgt de felicitaties van Maartje Paumen voor het winnen van de landstitel met Den Bosch. Foto: Willem Vernes

Na elf seizoenen, acht landstitels en zeven Europese clubtitels neemt de 31-jarige verdediger afscheid van Den Bosch. ‘Ik ga dit wel heel erg missen en dan vooral de meiden en het gevoel dat je samen deelt. Ik heb hier heel veel gewonnen. Dat onthoud je, maar je onthoudt ook hoe je met elkaar een proces in gaat, hoe wij met elkaar de cultuur in stand proberen te houden, die proberen over te dragen op een nieuwe generatie. Dat je elkaar in de kleedkamer en op het veld scherp wil houden.’

Coronajaar

Het afscheid gaf het seizoen een ander gevoel, een seizoen ook dat door corona al bijzonder was. ‘Sowieso is het elk jaar anders, maar met corona is dit een jaar geworden waarin we onszelf heel erg beperkt hebben in wat we naast het veld hebben gedaan. Dat heb ik wel heel erg gemist. Als je iets zo intens beleeft, moet je soms ook wel ontladen. Dat was best lastig in een jaar zoals dit.’

‘We hebben weinig herinneringen gemaakt, omdat je elkaar niet kon opzoeken. We wilden dat iedereen kon blijven spelen en niemand corona kreeg. Ik denk dat we een compliment verdienen voor hoe we dat hebben gedaan, dat iedereen alles aan de kant heeft geschoven. Alleen daarom vind ik dat de titel terecht is.’

Van Den Bosch naar Tilburg

Komend seizoen speelt Van den Assem voor Tilburg in de Promotieklasse. Op de fiets naar het hockeyveld. Spelen in haar eigen achtertuin. ‘Het avontuur dat ik na de zomer aanga, gaat heel anders worden. Een andere club, een andere cultuur, een andere groep meiden, een andere staf. Het lijkt mij ook wel weer heel leuk. Het is allemaal nieuw en fris. Daar kijk ik wel naar uit.’

Tot slot zegt Van den Assem over haar periode bij Den Bosch: ‘Jip Krens van Tilburg zei het laatst mooi: zo’n laatste wedstrijd definieert niet per se de hele periode die bij een club hebt gespeeld. Ik denk dat dat ook voor mij geldt. Ik had niets liever gewild dan met de meiden strijden voor goud. Helaas heb ik dat niet op het veld kunnen doen. Ik denk dat dit niet in de weg mag staan van het trotse gevoel dat ik heb, op alle elf jaren die ik heb gespeeld, op alles wat ik hier heb meegemaakt. Ja, dat is iets heel bijzonders.’