Hockeyen in Australië: ‘Binnen tien dagen moest ik alles regelen’

In de serie ‘Buitenlands avontuur’ verhalen van Nederlandse hockeyers die over de grenzen spelen of hebben gespeeld, deze week Florine van Grimbergen (28). Zij speelde in twee periodes voor Melbourne University Hockey Club en HC Melbourne in Australië.

Auw! Auw! Er staat nog een kwartier speeltijd op de klok, maar bij Florine van Grimbergen schiet de kramp in beide kuiten. Het heeft niets te maken met het gebrek aan fitheid, maar meer met de hectiek van de afgelopen twee weken. Het bleek een behoorlijke rollercoaster. Op het ene moment zat Van Grimbergen rustig in haar huisje in Amsterdam na te denken over haar hockeytoekomst en tien dagen later probeerde ze met krampverschijnselen in beide kuiten op het veld van Melbourne University Hockey Club in Australië het einde van de wedstrijd te halen.

Waarom niet Australië?

‘Het was duidelijk dat ik na de zomer niet doorging bij Laren’, schetst Van Grimbergen haar situatie aan het einde van het seizoen 2017-2018. ‘Wendela van Dedem (keepster Hurley, red.), een goede vriendin van mij, zei: waarom ga je niet naar Australië? Zij had contact met Phil Burrows (oud-speler van HGC en Rotterdam, red.), die in Melbourne woont en Nederlandse speelsters zocht voor het universiteitsteam.’

‘Ik dacht: als ik het nu niet doe, doe ik het nooit meer. Ik moest tien dagen later al in Melbourne zijn. Ik dacht: Oké, dat is wel snel, maar let’s go. Ik zegde mijn baan op, de huur van mijn huis, zette al mijn spullen in de kelder van mijn ouders en regelde een visum.’

Florine van Grimbergen met Kate Saunders bij Melbourne University Hockey Club. Foto: Florine van Grimbergen

Ik kwam vrijdagavond aan en moest zaterdag al spelen. Die ochtend werd ik wakker en dacht: waar ben ik? Florine van Grimbergen over haar aankomst in Melbourne

De club zorgde voor het vliegticket en een onderkomen in Melbourne. Van Grimbergen verbleef die periode van drie maanden bij een koppel, van wie de vrouw in het tweede team van Melbourne University Hockey Club speelde.

‘Ik kwam vrijdagavond aan en moest zaterdag al spelen. Die ochtend werd ik wakker en dacht ik meteen: waar ben ik? Ik kwam aan bij de club, stelde mezelf voor aan het team en ging het veld op. Succes. Vandaar dat ik in het laatste kwartier kramp in mijn kuiten kreeg.’

Hockeygeslacht

Van Grimbergen komt uit een bekend hockeygeslacht. Haar opa Ab won als bondscoach van de Oranje Heren in 1973 de wereldtitel. Vader Maarten maakte deel uit van de ploeg van Klein Zwitserland die de Hoofdklasse domineerde, speelde 145 interlands en was actief op twee Olympische Spelen.

Zelf zette Van Grimbergen haar eerste hockeystappen bij Klein Zwitserland. Na enkele jaren Laren en drie maanden Australië keerde ze voor een seizoen (2018-2019) terug bij de Haagse club, waarna Van Grimbergen besloot om opnieuw naar Down Under af te reizen.

Terugkeer

‘Het begon als een dolletje’, vertelt Van Grimbergen. ‘Kate Saunders (voormalig international Nieuw-Zeeland, red.) was tijdens mijn eerste periode in Australië een goede vriendin geworden en vroeg mij of ik terug wilde komen.’

‘Ik twijfelde, want je stapt toch weer uit het leven in Nederland. Ik woonde bij mijn ouders en had een tussendoorbaantje. Ik dacht na wat ik wilde en na een maandje bedenktijd hakte ik de knoop door.’

Melbourne

Van Grimbergen pakte haar koffer in en sloot weer aan bij Melbourne University Hockey Club. Dit keer zou ze ook voor een langere periode in Australië blijven, niet drie maanden maar voor een heel jaar.

‘In die eerste periode was ik een soort toerist in Melbourne. Ik had geen werk naast het hockey, dus ging ik zelf veel op pad. Er is altijd wat te doen, Melbourne is een levendige stad. Er zijn veel mensen op straat die aan het sporten zijn. Melbourne is de stad van de koffie. Als er zo’n stad bestond in Nederland had ik er gewoond’, lacht Van Grimbergen.

Florine van Grimbergen in actie voor Melbourne University Hockey Club. Foto: Florine van Grimbergen

Een nieuwe wereld

‘Australië was nieuw voor mij. Ik was er nog nooit geweest en kende er niemand. Het was voor mij een hele nieuwe wereld, niet een andere cultuur, maar vooral een leuke wereld en een vette ervaring.’

‘De tweede periode heb ik dan ook anders beleefd. Ik deelde een huisje met Kate, maar had wel mijn eigen plek. Ik werkte in een koffietent als barista, lekkere koffietjes maken. Ik kende natuurlijk nu ook mijn teamgenoten en die zeiden: gezellig dat je er weer bent.’

Degradatie en promotie

In haar eerste periode kon van Grimbergen niet voorkomen dat Melbourne University Hockey Club degradeerde naar het tweede niveau. ‘Toen ik kwam stond de ploeg laatste, maar we werden per wedstrijd beter en klommen op de ranglijst. Helaas kon ik de laatste twee wedstrijden niet meedoen. Ik moest terug naar Nederland waar ik hoorde dat de ploeg was gedegradeerd.’

Van Grimbergen: ‘Er was zeker een verschil in niveau vergeleken met de Hoofdklasse. De snelheid van de wedstrijd, het passen en aannemen. Alles wat sneller kan, ging langzamer. De speelsters keken wel tegen mij op, omdat ik uit Nederland kwam. Het is dus niet zo dat je daar komt en even op je hakken kan leunen. Ik vond het leuk om te laten zien wat ik kon. De speelsters zijn leergierig en hebben een goede mentaliteit. Het hockey is fysiek, maar daar hoefde ik niet aan te wennen. In de Hoofdklasse is het spel ook hard.’

In haar tweede periode dwong Melbourne University Hockey Team promotie af en werd Van Grimbergen topscorer met 32 doelpunten, waarvan 17 uit een strafcorner. ‘Normaal sta ik in de verdediging, maar bij Melbourne speelde ik op het middenveld met name voor passing.’

Trainen met mannen

Van Grimbergen trainde niet alleen met haar eigen team, maar ook met de mannen van Melbourne. ‘Phil, die coach was van het mannenteam, kwam naar mij toe met de vraag: wil je niet met de mannen trainen? Dat vond ik wel leuk en trainde een keer per week met hen mee. Het was goed voor mijn niveau. Het ging sneller en er harder aan toe. Ik werd er beter van.’

Florine van Grimbergen aan de bal voor HC Melbourne. Foto: Florine van Grimbergen

Het spel en de prestaties van Van Grimbergen vielen op. Ze kreeg een uitnodiging om mee te doen aan selectietrainingen voor HC Melbourne, een team dat bestaat uit de beste speelsters uit de regio en deelneemt aan de Hockey One League, de nationale competitie.

Selectietrainingen

‘Ik dacht dat je Australische moest zijn om daarvoor te worden geselecteerd’, zegt Van Grimbergen. ‘Dat bleek niet zo te zijn. Ik heb vier selectietrainingen meegedaan. De groep werd steeds kleiner en uiteindelijk werd ik geselecteerd voor het team.’

De landelijke competitie bestaat uit zeven ploegen uit de verschillende regio’s in Australië. Alleen het Noordelijke Territorium was niet vertegenwoordigd. De ploegen speelden één keer tegen elkaar. Na zes speelronden kwalificeerden de bovenste vier ploegen zich voor de halve finales, waarna de finale volgde.

Kriskras door Australië

‘We reisden het hele land door’, zegt Van Grimbergen. ‘We zaten een week in Perth, waardoor je de tijd had om een beetje rond te kijken. In Sydney waren we maar twee, drie dagen. Dat was meer hotel, trainen en weer terug naar het hotel.’

Met een duidelijke voorsprong van vijf punten eindigde HC Melbourne na zes wedstrijden bovenaan. Na winst met shoot-outs in de halve finales tegen Canberra Chill, ging de eindstrijd ondanks een doelpunt van Van Grimbergen na shoot-outs verloren tegen Brisbane Blaze. ‘De finale hadden we moeten winnen.’

Werken, genieten en rondreizen

Na de finale in november volgde er een lange stop. Voor Van Grimbergen de tijd om niet alleen te werken, maar ook te genieten en rond te reizen. Kerst vierde ze met twee teamgenootjes en hun familie op Tasmanië. ‘Ik kreeg daar echt een familiegevoel. Het was ook heel raar, want het was volop zomer. Dus we zaten lekker in de zon met eten en drinken.’

Florine van Grimbergen legt aan voor HC Melbourne. Foto: Florine van Grimbergen

Na een reis naar Bali keerde Van Grimbergen terug naar Australië om zich met haar team voor te bereiden op het nieuwe seizoen, maar het coronavirus stak de kop op. ‘In het begin had ik de ernst niet zo door, maar dat begon langzaam door te dringen. Mijn moeder was bang dat ik niet meer naar huis zou kunnen komen.’

Onzekerheid door corona

Een periode van onzekerheid begon. ‘Ik moest ander werk zoeken, omdat je als buitenlander zes maanden op een plek mag werken. Vanwege corona namen ze niemand meer aan. Er was onduidelijkheid over het hockey. Ik heb toen de stap genomen om terug naar Nederland te gaan.’

De club regelde een ticket voor de terugreis. Haar vlucht via Singapore ging echter niet door, waarna ook een tweede poging om naar huis te komen strandde. ‘Het heeft twee weken geduurd, voordat ik naar Nederland kon vliegen. Het was een raar gezicht, niemand op de vliegvelden en een leeg Schiphol. Omdat het al twee keer mis was gegaan, had ik het dit keer stilgehouden wanneer ik thuis zou komen. Dus stond ik opeens bij mijn ouders op de stoep.’

Avontuur in België

Inmiddels is Van Grimbergen opnieuw een buitenlands avontuur aangegaan. Ze speelt sinds september voor het Belgische Braxgata. ‘Ik had besloten om na Australië te stoppen met hockey, maar toen kwam corona. Ik wilde niet zo eindigen en werd benaderd of ik niet bij Braxgata wilde spelen.’

Of ze aan het einde van het seizoen dan wel een punt achter haar sportieve loopbaan zet, wil en kan Van Grimbergen nog niet zeggen. Australië blijft lonken, geeft ze toe. ‘Ik heb daar vrienden gemaakt en connecties opgedaan. We houden contact via WhatsApp en Instagram. Als ze mij zouden vragen, zou ik het zo weer doen. Het blijft superleuk.’

Lees ook: