Roël Kuyvenhoven: ‘Handtekeningjagers dachten dat ik Fatima was’

Het Nederlands elftal is het hoogst haalbare voor een hockeyer. Slechts 915 spelers trokken ooit het shirt van Oranje aan. Roël Kuyvenhoven (37) speelde drie interlands tijdens de Champions Trophy van 2008 in Mönchengladbach.

Een handtekening van een speelster of speler van Oranje is gewild. Handtekeningenjagers staan er na elke interland voor in de rij. Roël Kuyvenhoven is zich daar bewust van. Maar zo’n lange rij? Voor haar? Kuyvenhoven vindt het opmerkelijk, maar gaat stug door met het zetten van krabbels.

Bij terugkomst in het hotel valt het welbekende kwartje. Ze blijkt dezelfde stick te hebben als Fatima Moreira de Melo. Vanaf de tribune langs het veld in Mönchengladbach lijkt de blonde Kuyvenhoven met paardenstaart en dus dezelfde stick wel heel erg op een van de boegbeelden van de Oranje Dames. ‘Ik stond best wat handtekeningen uit te delen terwijl andere speelsters met meer caps al klaar waren. Dat vond ik raar. Later dacht ik: oh, ze denken dat ik Fatima ben.’

Champions Trophy

Kuyvenhoven is door bondscoach Marc Lammers geselecteerd voor de zestiende editie van de Champions Trophy, die in 2008 in Mönchengladbach wordt gehouden. Lammers kan in Duitsland niet beschikken over de speelsters van Amsterdam en Den Bosch die de finale van de play-offs hebben gehaald. Om overbelasting te voorkomen besluit Lammers de speelsters van beide topclubs niet op te roepen.

Als vervangers kiest Lammers niet alleen voor Kuyvenhoven, maar worden ook Marieke Dijkstra, Marise Jongepier, Kiki Collot d’Escury, Renske van Geel, Carlien Dirkse van den Heuvel, Fleur van Dooren en Claire Verhage geselecteerd voor de Champions Trophy.

Vaantje van de debuutwedstrijd van Roël Kuyvenhoven. Foto: eigen foto

‘In aanloop naar het toernooi werd de groep steeds kleiner. Ik hield nergens rekening mee. De uiteindelijke selectie voor de Champions Trophy kwam voor mij als een verrassing, maar wel een leuke. Ik stond er dan ook relaxt in. Ik vond het vooral tof en heel vet’, vertelt Kuyvenhoven.

Vertegenwoordigende elftallen

De eerste stappen op het hockeyveld zet Kuyvenhoven op Qui Vive. Nog in de jeugd maakt ze de overstap naar Amsterdam. In de Hoofdklasse komt Kuyvenhoven uit voor Pinoké. Ook speelt ze over de grens in Spanje, Australië en Nieuw-Zeeland. In de jeugd komt Kuyvenhoven uit voor diverse vertegenwoordigende elftallen, maar is nooit een zekerheid. ‘De ene keer zat ik erbij en de andere keer niet. Hierdoor heb ik ook weleens een toernooi gemist.’

Een jaar voor haar debuut in Mönchengladbach mag Kuyvenhoven voor het eerst proeven aan het ‘grote’ Oranje als een aantal speelsters van Jong Oranje meetraint in de periode waarin de clubs play-offs spelen. Een titeltoernooi met Oranje speelt ze dat jaar niet. Een jaar later zit Van Kuyvenhoven voor de Champions Trophy dus wel bij de definitieve selectie.

Hoewel de Oranje Dames in 2007 de Champions Trophy hebben gewonnen, zijn de verwachtingen voor de editie van 2008 niet hoog. Volgens Lammers staat een bronzen medaille gelijk aan een gouden plak met een compleet Oranje.

De dames beginnen prima aan het toernooi door regerend olympisch en Europees kampioen Duitsland met 2-1 te verslaan. Kuyvenhoven kijkt de wedstrijd vanaf de kant toe en debuteert een dag later tegen China. Haar eerste minuten in Oranje staan haar nog helder voor de geest. ‘Ik draaide mee op rechtsmidden. Ik was echt nerveus toen ik erin kwam. De wedstrijd was al een kwartier bezig. Je hebt dan niet de tijd meer om er rustig in te komen’, vertelt Kuyvenhoven.

Stuiterbal van Dijkstra

‘Mijn eerste bal kreeg ik van Wieke Dijkstra. Het was een ontzettende stuiterbal. Ik voelde dat een aantal Chinezen mij gingen insluiten. Zij zagen dit als een kans op een counter. Ik weet nog dat ik dacht: deze bal moet ik pakken. Dat lukte. Ik kon de bal tussen de Chinezen door naar Kiki Collot d’Escury spelen. Als ik die bal niet had gestopt, had ik me echt klote gevoeld.’

Roël Kuyvenhoven in actie voor de Oranje Dames in Mönchengladbach. Foto: archief Roël Kuyvenhoven

Na afloop van de wedstrijd volgen de felicitaties en het uitreiken van het speldje dat alle debutanten krijgen. Ook wordt Kuyvenhoven toegesproken door Lammers. ‘In zijn praatje noemde Lammers die stuiterbal ook. Ze maken echt wel een moment van je debuut.’

‘Ik heb niet gevoeld dat er druk of verwachtingen op mij werden gelegd’, blikt Kuyvenhoven terug op haar debuut in Oranje. ‘Vooraf werd er tegen mij gezegd: heel veel plezier en geniet ervan.’

Ook de wedstrijd tegen China eindigt in een zege (3-1) voor Oranje. Tegen Japan zit Kuyvenhoven niet in de wedstrijdselectie, maar ze doet wel mee tegen Argentinië (2-0 verlies) waarna ze ook de laatste poulewedstrijd tegen Australië (2-1 winst) speelt.

‘Ik had het heel naar gevonden als ik erbij was geweest en geen wedstrijd had gespeeld. Ik wilde daarom heel graag debuteren. En als je dan speelt, is dat natuurlijk ontzettend leuk. Ik sta met fantastische spelers op het veld tegenover fantastische spelers.’

Ga ervan genieten. Dit pakken ze niet meer van mij af. Roël Kuyvenhoven over haar eerste toernooi met de Oranje Dames

Vanaf de tribune werden de verrichtingen van Kuyvenhoven gadegeslagen door familie en vrienden. ‘Het toernooi heb ik heel bewust meegemaakt. Ik had ook tegen mezelf gezegd: dit is gaaf. Ga ervan genieten. Dit pakken ze niet meer van mij af.’

Met het toernooileven kon Kuyvenhoven goed omgaan. ‘Je hoeft eigenlijk nergens over na te denken. Bijna letterlijk van minuut tot minuut weet je wat je gaat doen, waar en wanneer. Je geeft je eraan over. Dit doe je al vanaf de nationale jeugdteams. Soms mag je ook wel een koffietje drinken, maar het is niet de bedoeling dat je door de stad gaat slenteren. Zo’n toernooi is niet heel spannend. Er gebeurt niet heel veel, maar het is het allemaal waard.’

Het interlandspeldje van Roël Kuyvenhoven. Foto: eigen foto

Oranje wint uiteindelijk brons in Mönchengladbach na een 3-0 zege op China. ‘In de jeugd had ik nooit een WK gespeeld, dus de Champions Trophy was mijn eerste mondiale toernooi. Het was supervet om tegen ploegen te spelen waar ik nog nooit eerder tegen had gespeeld zoals China en Australië. Ik was blij met hoe ik had gespeeld. Ik had me ook voorgenomen geen gekke dingen te doen en ik denk dat ik het naar behoren heb gedaan.’

Het is niet voldoende om Lammers te overtuigen. Als de Oranje Dames een paar maanden later voor het eerst sinds 1984 weer olympisch goud veroveren door in de finale te winnen van China zit Kuyvenhoven voor de tv.

‘Ik heb daar met heel veel plezier naar gekeken. Dat was wel vet, want met die speelsters had ik op het veld gestaan en meegetraind’, zegt Kuyvenhoven. ‘Het is nu niet zo dat ik denk dat ik deel uit heb gemaakt van die gouden generatie. Daar was mijn tijd bij Oranje te kort voor.’

Meer bluf

De interlandcarrière van Kuyvenhoven blijft steken op drie wedstrijden in Oranje. ‘Ik kijk er met een heel goed gevoel op terug, als iets leuks met leuke herinneringen. Natuurlijk had ik gehoopt meer interlands te spelen. Ik denk dat ik dat ook heel graag wilde, maar dat nooit heb durven uit te spreken. Achteraf kijkend had ik wat meer bluf willen hebben.’

Kuyvenhoven: ‘Er waren ook hele goede spelers, maar ik kon wel mee met het niveau. Als speelster was ik best breed onderlegd. Ik kon veel, maar was nergens echt uitgesproken goed in.’

‘Ik had een goede pass, maar die ben ik pas veel later in mijn loopbaan gaan ontwikkelen. Dat was in de tijd dat ik in Australië speelde. Ik ben toen ook aanvallender gaan spelen. Het was beter geweest als die omslag eerder in mijn carrière was gebeurd. Wat het dan had gedaan, weet ik niet. Ik denk wel dat ik dan een betere speler was geweest. Maar dat wil overigens niet zeggen dat het dan wel was gelukt.’

Oranje Dames met de bronzen medaille tijdens de Champions Trophy 2008 in Mönchengladbach. Foto: KNHB

Lees ook:

Wat vind jij? Praat mee...