Remko Slotema: de international die maar twee passes gaf

Het Nederlands elftal is het hoogst haalbare voor een hockeyer. Slechts 911 spelers trokken ooit het shirt van Oranje aan. Remko Slotema (47) speelde in 1998 twee interlands.

‘Ik heb twee caps en in totaal twee minuten gespeeld. Daarin heb ik de bal twee keer aangeraakt. En die twee ballen gaf ik netjes aan dezelfde kleur, dat dan weer wel. Maar dat was het dus.’

Remko Slotema schetst in een notendop zijn loopbaan als Oranje-international. In de zomer van 1998 speelt de verdediger van HGC tegen India en Duitsland tijdens de Hamburg Masters. Een oefentoernooi dat een maand na het gewonnen WK in Utrecht werd gehouden. In Hamburg eindigt Nederland als tweede achter de Duitsers.

De uitnodiging voor Oranje komt uit de lucht vallen. Diederik van Weel is op het laatste moment afgehaakt met een blessure. Bondscoach Roelant Oltmans moet op stel en sprong een vervanger zien te vinden. Zijn assistent Maurits Hendriks biedt de oplossing. Als clubcoach van HGC kent hij Slotema goed.

Remko Slotema in actie voor Jong Oranje. Foto: Privéarchief Remko Slotema

‘Een huisgenoot vertelde mij dat ik was geselecteerd. Die huisgenoot had helemaal niets met hockey. Ik dacht ook eerst dat het een grap was, maar toen hij de naam van Peter Elffers (destijds manager van Oranje Heren, red.) noemde, wist ik dat het serieus was.’

Schoenen weggegooid

Veel tijd om te beseffen dat een Oranje-debuut zeer nabij is, is er op dat moment niet voor Slotema. Het is de bedoeling dat hij nog diezelfde avond naar Hamburg vertrekt. Er is echter een probleem: zijn schoenen. Die heeft hij na het hoofdklasseseizoen weggegooid omdat ze kapot waren. In allerijl belt Slotema een rondje. Hij heeft geluk. Een medestudent heeft hockeyschoenen en ook nog in de goede maat.

Echter, deze schoenen zijn wit van kleur. Volgens de destijds pas ingevoerde reglementen zijn witte schoenen niet meer toegestaan. Met een witte bal is het voor scheidsrechters nauwelijks te constateren of er shoot is gemaakt. Kortom, de geleende witte schoenen worden zwart gespoten. ‘Ik durfde niet te zeggen dat het niet mijn schoenen waren.’

De eerste wedstrijd in Hamburg tegen Zuid-Korea (7-6 zege, red.) zit Slotema op de bank. De dag erna maakt hij zijn debuut in Oranje. Tegen India (2-1 winst, red.) valt Slotema een minuut voor tijd in. Na afloop tijdens het uitlopen komt aan aantal jongens onder wie Jaap Derk Buma en Remko van Wijk op Slotema af. ‘Ze feliciteerden mij en vroegen of ik mijn speech al klaar had. Ik dacht: speech? Shit, ik moet snel iets bedenken.’

In de kleedkamer wordt Slotema toegesproken door aanvoerder Jeroen Delmée. ‘Jeroen heeft toen een onwijs leuke speech gehouden. Niet een minuutje maar tien minuten lang. Dat vond ik supermooi. Ik dacht: bedankt Jeroen en nu moet ik wat zeggen. Ik wilde net beginnen aan mijn speech toen iedereen zei: geintje. Stond ik daar met klotsende oksels.’

Weer een minuut

De dag na zijn debuut begint Slotema tegen Duitsland (2-0 nederlaag, red.) opnieuw op de bank. Net als tegen India mag hij er vlak voor tijd weer in. ‘De een na de ander viel geblesseerd uit. Met nog twee minuten te gaan dacht ik: er moet er nog een uit en dan moet ik erin. En dat gebeurde. Mocht ik weer een minuut meedoen.’

Slotema: ‘Die eerste periode was eigenlijk een lang weekendje weg. Ik heb echt genoten van de grote jongens om mij heen en het sfeertje. Dat was onwijs leuk en vrolijk.’

Het lange weekend in Hamburg krijgt vooralsnog geen vervolg. Het blijft lang stil aan het Oranje-front. ‘Bij HGC werden mijn prestaties ook wat minder. Ik speelde altijd laatste man en verhuisde naar de rechtsbackpositie omdat Dirk Loots en Bram Lomans centraal kwamen te staan. Ik had daar geen moeite mee, maar ik zat wel een beetje op een dood spoor. Ik hockeyde gewoon niet heel goed en vroeg mezelf af: wat ga ik doen?’

Leidsch Dagblad van 21 augustus 1998.

Slotema besluit HGC te verruilen voor Amsterdam. Een overstap die goed uitpakt voor hem. In 2002 speelt hij sterk in de finaleduels om de landstitel tegen Bloemendaal. Amsterdam verliest die strijd, maar bondscoach Joost Bellaart stapt op Slotema af met de mededeling: ‘Je hebt hartstikke goed gespeeld. Ik ga jou selecteren.’

‘Ik heb twee weken meegedaan en toen ben ik afgevallen met een gevoel dat ik niet echt de kans heb gehad. Daarbij moet ik wel zeggen dat er waanzinnige spelers op het veld stonden. We hebben het dan over Delmée, Jazet, Van Weel. Jongens die meer dan tweehonderd interlands achter hun naam hebben staan. Ik begreep het ook wel en ik moest ook realistisch zijn.’

Slotema: ‘Toch hecht ik aan die tweede keer meer waarde dan aan die eerste periode bij Oranje. Dat was puur geluk. Ik werd toen echt om één voor twaalf opgetrommeld. En als Hendriks niet mijn clubcoach was geweest, had ik nooit in die auto richting Hamburg gezeten. De tweede keer ben ik op mijn prestaties geselecteerd.’

Niet die megadrive

Ook dit keer is het Oranje-avontuur dus van korte duur. Een derde uitnodiging zit er niet meer in. Na twee interlands, twee minuten en twee balcontacten is het Oranje-boek voor Slotema definitief gesloten. ‘Ik heb er vrede mee’, zegt Slotema die drie landstitels verovert en ook Europees succes op clubniveau kent. ‘Ik heb onwijs mooie jaren gehad en best veel gewonnen. Ik kan met een supergevoel op terugkijken. Had er meer ingezeten? Het antwoord is duidelijk nee. Ik had niet de megadrive om het allerbeste uit mezelf te halen.’

Slotema haalt een voorbeeld aan. ‘Ik woonde vlak bij HGC en ging daar altijd voetballen met vriendjes. Op een avond kwamen we Robbert Delissen (38 interlands, red.) tegen. Hij net geselecteerd voor Oranje, geloof ik. We vroegen hem wat hij ging doen. Op die dag trainde HGC namelijk niet. Hij ging in de duinen rennen om aan zijn conditie te werken. In zijn eentje. Dat is een mooi voorbeeld van er alles aan doen. Dat zou nooit in mijn hoofd zijn opgekomen.’

‘Als ik erover nadenk waarom ik die drive niet had, is het gewoon heel simpel. Ik vond het gewoon niet leuk genoeg. Tijdens trainingen in een kommetje achterin de ballen rondspelen of alleen maar achter Stephan Veen aan te moeten rennen, die waanzinnig goed is, en dan vaak ook nog in de regen. Ik vond dat gewoon niet zo leuk. De wedstrijden vond ik geweldig. Daarom heb ik het ook dertien jaar volgehouden. Maar ik was geen trainingsbeest en probeer dan maar eens de allerbeste van jezelf te worden.’

Hoewel Slotema geen lange Oranje-loopbaan heeft gehad, blijven die twee interlands voor altijd achter zijn naam staan. En krijgt hij als een groot internationaal toernooi in Nederland wordt georganiseerd netjes een bericht van de bond dat er kaarten voor hem klaarliggen. ‘Dan staat er geachte oud-international. Dan moet ik altijd wel even lachen. Zouden ze eigenlijk weten hoe het is gegaan?’

Lees ook:

• Remko Koster wist al voor z’n Oranje-debuut dat-ie zou stoppen
• Monique Blankers had meer willen genieten bij Oranje
• Geplande skivakantie Kees Plat werd trip met Oranje naar Spanje
• Alexandra van der Tuin moest lang wachten: ‘Oranje kwam eigenlijk net te laat’
• Echte kans bij Oranje bleef voor clubhockeyer Maurits Hertzberger uit
• Maartje Cox en de levensles van Conny van Bentum
• Mark Rijkers begreep keuze bondscoach voor jongere spelers
• Voor olympiër Willemien Aardenburg was hockey alleen niet genoeg
• Derk Vaal gooide uiteindelijk zelf de deur dicht naar Oranje
• Hugo Jonkman kon leven met rol als eerste reserve bij Spelen Los Angeles
• Muriel Povel stuitte oppermachtig Australië ten koste van gebroken stick
• Spaanse strafbal enige schot op doel van debuterende keeper Oltmans
• Frank-Jan van Waveren maakte nieuwjaarsbelofte waar
• Keurslijf van Oranje paste Lijsbeth van Kessel niet
• Eelco van der Meulen verschiet kruit al in eerste interland
• Het was vooral zitten en wachten voor keeper Richard Lemaire
• Uitstel WK en liesblessure zaten doorbraak Peter Dunki Jacobs dwars
• Hermkens speelde Champions Trophy en keerde terug naar de Overgangsklasse
• Thijs Maartens zat paar weken op roze wolk
• Sebastiaan Westerhout werd niet de nieuwe rechtsachter van Oranje
• Dus toch die ene officiële interland voor Imke Lempers