Monique Blankers had meer willen genieten bij Oranje

Het Nederlands elftal is het hoogst haalbare voor een hockeyer. Slechts 901 spelers trokken ooit het shirt van Oranje aan. Monique Blankers (43) speelde in 2003 zes interlands.

‘Heb je een happy end nodig voor je verhaal?’, vraagt Blankers tegen het einde van het interview. Ze lacht erbij, maar achter die lach zit teleurstelling verborgen. De pijn dat de loopbaan bij de Oranje Dames slechts net iets meer dan een handvol wedstrijden heeft geduurd.

Want happy voelde Blankers zich zeker niet bij Oranje. ‘Ik kijk niet echt met plezier terug op die periode. Ik herinner me vooral de niet-leuke dingen. Die maken altijd meer indruk, zo werken de hersenen blijkbaar.’

Meer willen genieten

Nu ze terugkijkt, vindt ze het jammer dat niet meer heeft genoten van haar periode bij het Nederlands team. Het is zoals ze zelf concludeert de rode draad in haar hele sportieve leven. In die tijd stond ze te weinig stil bij bijzondere momenten zoals haar debuut voor Oranje tegen Zuid-Afrika. Er was namelijk altijd wel een hoger en nieuwer doel om na te streven.

‘Als topsporter stel je jezelf een doel en dat wil je bereiken. Daar doe je alles voor. Je staat niet genoeg stil bij een mooie tussenstap op weg naar dat uiteindelijke doel. Ik had er meer van willen genieten. Terugkijkend was het allemaal natuurlijk mooi en uniek.’

Monique Blankers over haar periode bij Oranje: ‘Ik had er meer van willen genieten. Terugkijkend was het allemaal natuurlijk mooi en uniek.’ Foto: Willem Vernes

Ook mentaal vond Busnach-Blankers het zwaar. Ze omschrijft zichzelf als perfectionistisch, maar wel een perfectionist met faalangst. ‘Ik wilde het altijd goed doen, maar was vooral altijd bezig met het niet-fout doen.’

Blankers, begonnen in de jeugd bij De Reigers en via Hurley bij Amsterdam spelend, ontwikkelt zich tot een verdedigster die de lijnen uitzet. Met haar pass en spelinzicht coacht en stuurt ze haar teamgenoten van achteruit aan. Met haar lengte van 1.85 meter heeft ze enorme reach en onderschept zodoende veel ballen. Maar voor mooie acties moet je niet bij haar zijn. ‘Dat heb ik nooit veel gedaan en dat kon ik ook niet zo goed. Dus koos ik voor de veiliger optie: passen.’

Mee naar Zuid-Korea

Bondscoach Marc Lammers haalt haar in 2003 bij Oranje. Onder zijn leiding bereidt de ploeg zich voor op het EK later dat jaar en de Olympische Spelen in Athene, het jaar erop. ‘Oranje was wel een droom. Als het goed gaat met je team en je speelt zelf ook goed dan weet je dat er naar je wordt gekeken en over je wordt gesproken. Nee, ik werd daar niet zenuwachtig van. Ik wilde het alleen nog maar meer laten zien.’

In juni zit Blankers in het vliegtuig richting de Zuid-Koreaanse miljoenstad Busan, waar Nederland een oefentoernooi speelt. Ze behoort tot de tien speelsters in de achttienkoppige selectie die nog nooit een wedstrijd in het grote Oranje hebben gespeeld.

‘Zo’n trip klinkt mooier dan het is hoor. Je ziet het hotel en het veld en bent alleen maar bezig met rusten, bespreken en voorbereiden’, zegt Blankers. Veel herinneringen heeft ze niet aan de oefentrip of haar debuut en de daaropvolgende wedstrijden. ‘Is dat erg? Ik was alleen maar bezig met presteren en met het goed willen doen. Ik had weinig oog voor het bijzondere moment.’ Dat komt ook omdat ik vlak daarvoor allebei mijn handen had gebroken en ik nog niet fit was, maar mezelf wel heel graag wilde bewijzen. Achteraf legde ik de lat natuurlijk veel te hoog voor mezelf.’

Een maand na de oefentrip in Zuid-Korea speelt Blankers in Rotterdam tegen Duitsland haar zesde interland. Ook van haar enige interland op Nederlandse bodem is weinig blijven hangen. ‘Ik had lekker getraind en dacht: ik ga het laten zien. Maar ik was ook een beetje moe en dat ging in mijn hoofd zitten. Het lukte niet om mij hier overheen te zetten. Ik was mentaal niet sterk genoeg om te denken: moe of niet, ik laat hier mijn beste spel zien. En mentale begeleiding was in die tijd ook nog niet iets vanzelfsprekends.’

Monique Blankers blij met een doelpunt van Oranje tijdens het EK Zaal 2006 in Eindhoven. Foto: Willem Vernes

Niet meer opgeroepen

Duitsland blijkt haar laatste interland. Op een trainingstrip in Spanje krijgt Blankers te horen dat ze is afgevallen voor het EK. Met een rotgevoel zit ze in het vliegtuig terug naar huis. Maar de beslissing van Lammers is volkomen terecht, zegt ze zelf. Ze is op dat moment ook niet goed genoeg. Maar, in de periode daarna speelt ze volgens eigen zeggen beter. Ze heeft het gevoel dat ze in deze vorm wel weer in Oranje thuishoort. Echter, een volgende uitnodiging blijft uit.

‘Ik was, denk ik, ook niet het type speler dat in Marc zijn systeem paste. Ik was niet een speler met een actie en veel lef. En laten we eerlijk zijn: er stond natuurlijk ook een heel stevig team in die tijd. Daar speel je je ook niet zomaar tussen. Of ik bij een andere bondscoach wel was geselecteerd? Tsja, dat zullen we nooit weten. Soms moet je ook een beetje mazzel hebben.’

Blankers verschuift haar vizier. De blik weg van het hockey en meer naar het maatschappelijke deel van haar leven. ‘Ik dacht: het wordt nu tijd voor iets anders.’ Ze krijgt een baan en koopt een huis. ‘Ik vond het fijn om te zeggen om vijf uur: nu heb ik genoeg gedaan voor vandaag.’

Ze kan zich daarom vinden in de woorden die Maurits Hertzberger eerder in deze rubriek uitsprak. Hij vertelde dat hij andere keuzes ging maken toen hij merkte dat hij niet meer in aanmerking kwam voor Oranje. ‘Je doet alles half-half. Dan gaat het op beide vlakken niet goed’, verklaart Blankers.

Oranje in de zaal

Toch keert ze terug in Oranje. Niet op het veld, maar in de zaal. Tot haar eigen verrassing ontvangt ze een uitnodiging van bondscoach Eric Verboom. ‘Ik dacht: wat moeten jullie met mij? Ik had nog nooit zaalhockey gespeeld. Ik kende de regels niet. Ik had niet eens een zaalhockey stick.’ Ze haalt uiteindelijk de EK-selectie en in Eindhoven bereikt Oranje de finale waarin wordt verloren van Duitsland.

Monique Blankers won met Oranje tijdens het EK Zaal 2006 in Eindhoven een zilveren medaille. Foto: Monique Blankers

In tegenstelling tot het veld vindt Blankers het met Oranje in de zaal wel leuk. Als verdedigster is ze ook meer betrokken bij het spel. ‘Ik sloot aan zonder verwachtingen en kon het daarom voor mezelf ook alleen maar goed doen. Het was toen ook de eerste keer dat ik echt plezier heb gehad in een Oranje-tenue en dat ik daar ook met trots stond.’

Maar ook dit keer is het Oranje-avontuur van korte duur. Het geduld een jaar te wachten op het volgende zaalseizoen heeft Blankers niet. Ze stopt bij Oranje en niet veel later hangt ze haar stick definitief aan de wilgen. Het zijn keuzes waarvan ze nu zegt dat die misschien niet de juiste waren.

Voor haar gevoel had er meer in gezeten. Ze heeft niet alles er uit gehaald wat er in zat. Ze had meer willen bereiken. ‘Ik heb er spijt van dat ik niet langer ben doorgegaan, omdat het misschien nog wel mooier had kunnen worden. Dat gevoel blijft hangen. Dus sorry, geen happy end. Maar wel een hele leerzame periode die ik niet had willen missen.’

Monique Blankers is afdelingshoofd Hoogwaterveiligheid bij Rijkswaterstaat.

Monique Blankers met Oranje Zaal Dames in actie op het EK van 2006 in Eindhoven. Foto: Willem Vernes

Lees ook:

Wat vind jij? Praat mee...