In de rubriek Olá Rio gaven we je regelmatig een kijkje achter de schermen bij Oranje. Nu de teams vandaag in Nederland zijn geland, vertelt reservekeeper Pirmin Blaak in deze ‘Tschau Rio’ – ‘Doei Rio’ over de sluitingsceremonie. Reserves Constantijn Jonker en hij zijn de enige hockeyers van Oranje die zowel aanwezig waren bij de openings- als sluitingsceremonie.

‘De sluitingsceremonie was een super moment, alleen kwam de regen met bakken uit de hemel. Daarom hebben we ook niet alles meegemaakt. Maurits Hendriks (Chef de Mission, red.) had ons uitgelegd dat er meerdere momenten zijn wanneer je het stadion kon verlaten. Zo kon je voor een early exit gaan. Dat deden die Amerikanen, die waren meteen weer weg.’

Reserves Constantijn Jonker en Pirmin Blaak strak in het pak voor de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen in het Maracanã stadion.

‘Ze had beter een volleyballer uit kunnen kiezen’

‘Ik had Maria Verschoor op mijn schouders. Zij kon niet alles zien, omdat zij niet zo groot is.’ Lacht: ‘Zij had nog een slachtoffer nodig om haar te dragen tijdens de sluitingsceremonie. Ik denk dat ze beter een volleyballer had kunnen uitkiezen, want zo lang ben ik ook weer niet.’

Boek is gesloten

‘De sluitingsceremonie was confronterend. Het moment dat je het stadion uitloopt weet je dat het weer 4 jaar duurt voordat het zover is. Dat is het moment dat je weet dat je weer naar het normale leven toe gaat. Je leeft – ook als reserve – 4 weken in een olympische droom. In een wolk. Als je dat stadion uitloopt, sla je een boek dicht. Dan weet je dat het klaar is’.

Maria Verschoor op de schouders bij Pirmin Blaak

Tennissen om fit te blijven voor de wedstrijd

‘We hebben ook afscheid genomen van ons huis, waarin we met 3 meiden van Oranje, Connie en begeleiding een maand hebben geleefd. Dat is niet niks, met leeftijdsverschil en alles. Maar het is hartstikke goed gegaan. We hebben kunnen genieten van de mooie momenten samen. We hebben het zwembad zeker vaak gebruikt, ook voor herstel. We konden op wedstrijddagen om de hoek onze shuttles lopen en ik heb zelf vaak met Roel van Brakel en Simon Zijp vaak getennist op de tennisbaan om de hoek. Zo bleef ik fit, voor het geval ik in moest vallen.’

Robbert Kemperman en Pirmin Blaak op de sluitingsceremonie. Onherkenbaar daarachter Sander de Wijn. Rechts met pet assistent-coach Alexander Cox.

Alle randvoorwaarden aanwezig

‘4 jaar geleden in Londen voelde ik met Tim Jenniskens wat meer aan het lot overgelaten. Toen zat ik met hem in een hotel in een buitenwijk. Dit was beter. Alle randvoorwaarden waren aanwezig, in het geval een van ons had moeten presteren.’

Het stralende huis van de reserves.

‘Lulletje van de klas’

‘Want het had zomaar kunnen gebeuren dat een van ons in actie had moeten komen. Dat zie je aan die Argentijnse ploeg, die goud won. Er wordt in Nederland vaak cynisch gedaan over je rol als reserve. Dan ben je het lulletje van de klas, omdat je buiten het olympisch dorp bent geplaatst. Bij Argentinië zag je dat die twee reserves (Isidoro Ibarra en Luca Masso, de kleinzoon van wielerlegende Eddie Merkx, red.) ook de ‘lulletjes’ waren. Toen ze in moesten vallen werden het ‘lulletjes’ met goud, die de olympische finale hadden gespeeld.’

Lees ook:

• Olá Rio 6 | Herstelshuttles met Hongaarse waterpoloërs op rustdag
• Olá Rio 5 |  Hertzberger verslaat Kiki Bertens met tafeltennis
• Olá Rio 4 | ‘Een waanzinnige ervaring, dat stadion binnenlopen’
• Olá Rio 3 | ‘Usain Bolt achterna rennen voor een foto. Haha’
• Olá Rio 2 | Kijkje achter de schermen 1e week Oranje Dames
• Olá Rio 1 | Kijkje achter de schermen 1e week Oranje Heren

Als eerste op de hoogte? Download de OranjeHockey app. Dichtbij Oranje.