Tip-in #11: Zaalhockey heeft een hoog Man Bijt Hond-gehalte

We gingen er afgelopen weekend eens goed voor zitten, voor dat NK Zaal. Een prachtig, goed georganiseerd evenement waar wij als redactie van de Tip-in – de rubriek met een knipoog – reikhalzend naar uitkeken. Het overtrof al onze verwachtingen.

Na de laatste reguliere speelronde in de Hoofdklasse Zaal eind januari kregen we helemáál zin in dat NK. De kop van het artikel dat we toen schreven, zei genoeg: SCHC degradeert en moet meteen de balken opruimen. Dat bedoelen wij nou met Man Bijt Hond-gehalte.

Goed, wat gebeurde er afgelopen weekend allemaal tijdens dat NK en natuurlijk ook tijdens de play-outs in Topsportcentrum Rotterdam?

Tribune op, tribune af
De belangstelling in Topsportcentrum Rotterdam was groot. De tribunes zaten goed vol, maar dat zorgde in de kleine zalen soms wel voor problemen. Bij het duel van Almere tegen USHC stond de tribune zo dicht op de balken dat de vrouwelijk scheidsrechter bijna over de uitgestoken benen van de mensen op de onderste rij struikelde. In de rust benaderde ze daarom een behulpzame KNHB-official. Die greep meteen kordaat in. ‘Allemaal van de tribunes af, dan gaan we die naar achteren schuiven.’ Een deel van de tribuneklanten had zijn stek al verlaten toen diezelfde scheidsrechter alweer op haar fluit blies. ‘We gaan beginnen.’ Waarop alle supporters maar weer braaf hun plekje opzochten zonder dat de tribune verplaatst was.

‘Meneer, weet u waar Breedtesporthal 2 is?’
Topsportcentrum Rotterdam is een fors complex. Daarom is een goede bewegwijzering een must. ‘Meneer, weet u waar Breedtesporthal 2 is?’, vroeg een dame met haar zoontje aan de arm ons wanhopig. ‘De wedstrijd begint over twee minuten.’
We moesten het antwoord schuldig blijven. Wij hadden al moeite genoeg om zelf de juiste hal te vinden en belandden een paar minuten later zelfs in een verlaten trappenhuis. De deur viel achter ons dicht. In het slot. Dat gold ook voor de andere deuren in het trappenhuis. Uiteindelijk restte ons niets anders dan via de buitendeur eruit en opnieuw via de hoofdingang naar binnen. Daar botsten we op de vrouw die nog steeds op zoek was naar Breedtesporthal 2. Bij zoonlief biggelden de tranen inmiddels over zijn wangen. Mismoedig schudde zijn moeder haar hoofd: ‘Ik geef het op. Laat die wedstrijd maar zitten. We gaan wat drinken.’

Gevalletje te vroeg juichen
In een weekend met zó veel finales mag een gevalletje ’te vroeg juichen’ natuurlijk niet ontbreken. Het gebeurde tijdens de eindstrijd tussen Kampong JA1 en Rotterdam JA1, die door middel van maar liefst achttien shoot-outs beslist moest worden. Achttien, ja. Dan raak je de tel wel eens kwijt. Een speler van Kampong JA1 vloog na een redding van zijn keeper dan ook op de betreffende doelman af terwijl ze nog helemaal niet gewonnen hadden. Voor de liefhebbers: er zijn beelden van. Op 1 minuut 54 zie je de Kampong-speler helemaal in zijn eentje naar zijn keeper stormen. Nog net voordat de samenvatting overschakelt naar de volgende shoot-out, zie je hem tijdens zijn sprint verward achterom kijken, zich afvragend waar zijn teamgenoten blijven. Overigens kon hij even later opnieuw juichen, want Kampong won wel.

De presentator doet alleen aan veldhockey
Op zo’n gigantisch evenement als het NK Zaal is natuurlijk ook een presentator aanwezig. Iemand die de hele dag in de microfoon moet lullen. Een uiterst moeilijke klus, vinden wij, waardoor wij heel goed begrijpen dat er af en toe een foutje in sluipt. Zoals die keer dat nummer 18 scoorde en de presentator op zijn blaadje spiekte wie nummer 18 was. ‘Sebas Molkenboer’, riep hij wild enthousiast om. Molkenboer droeg inderdaad nummer 18, alleen bij de tegenstander. Verkeerde blaadje.
Een andere keer maakte de keeper tijdens één van de shoot-out-series een overtreding waarvoor de scheidsrechter floot. Voor de presentator was het duidelijk welke straf daarop stond: ‘een strafworp’.
Tot slot dacht hij in de gaten te hebben waarom de scheidsrechters na een bepaald doelpunt het spel stillegden. Ze moesten vast even overleggen of het een geldige goal was. Pas enige tijd later sprak hij in zijn microfoon: ‘Oh wacht, het is een time-out’.

De verklaring voor zijn fouten was volgens hem simpel: ‘Ik doe alleen aan veldhockey.’

Coach toetert zelf één minuut voor tijd
Onze persoonlijke favoriet van het afgelopen weekend kwam op naam van Sonja Thomann. Zij is op het veld coach van de mannen van Cartouche. In de zaal leek het haar een goed idee om als toeschouwer vanaf de tribune één minuut voor tijd haar zelf meegenomen toeter te laten klinken ter aanmoediging. Een toeter. In de zaal. Een briljant idee. Terwijl Cartouche midden in een aanval was, schalde het getoeter door de zaal, waarop iedereen prompt stopte met hockeyen. Met het schaamrood op haar kaken wuifde Thomann haar mannen gedag, om aan te geven dat zij de schuldige was en dat er nog even door mocht worden gebald. Het getoeter had overigens geen invloed op het scoreverloop.

Wij als verslaggevers van hockey.nl weten het sinds het NK Zaal zeker: wij gaan bij zaalhockey.nl werken.