Analyse: Laren stak dit seizoen te lang de kop in het zand

De val van voormalig topclub Laren kwam zondagmiddag tot een dieptepunt met de degradatie naar de Promotieklasse. Te lang dit seizoen zag de club, die negen jaar geleden de Europa Cup won, de bittere realiteit niet in. ‘Aan het begin van dit jaar had ik verwacht dat we voor een verrassing konden zorgen’, gaf aanvoerder Macey de Ruiter afgelopen zondag eerlijk toe.

Het was een nogal optimistisch persbericht dat Laren op zondag 7 juni 2020 de wereld instuurde. In de weken daarvoor waren met Lisanne de Lange (Pinoké), Klaartje de Bruijn (SCHC), Mila Muyselaar (hdm) en Elin van Erk (Victoria) vier ervaren speelsters vertrokken zonder dat er veel kwaliteit voor was teruggehaald. Zelfs met hen erbij was Laren een seizoen eerder niet verder gekomen dan de negende plaats, de laagste klassering sinds mensenheugenis.

Toch schreef de club in het persbericht, waarmee de aanstelling van eindverantwoordelijke Serge Spoelstra en assistent Darren Cheesman werd bekendgemaakt: ‘Met de samenstelling van de staf is er vooral gekeken naar de behoeften van de groep en de ambitie om aansluiting te krijgen bij de top, nu en in de toekomst.’

In plaats van zich bescheiden op te stellen nadat vier seizoenen op rij de play-offs niet waren gehaald, liet de club doorschemeren te dromen van een terugkeer naar de top. Tophockeycommissielid Hanneke Smabers vond het in de week na het versturen van het persbericht, drie maanden voor het begin van de competitie, nog moeilijk een doelstelling te formuleren, maar leek weinig rekening te houden met degradatie.

‘Ik vind het moeilijk in te schatten waar we nú staan. De huidige groep is nog niet definitief. Mogelijk worden er nog enkele speelsters van buitenaf aan toegevoegd.’ En: ‘Afgelopen seizoen zijn we negende geworden. Ik zou het al mooi vinden als we op den duur weer richting de vijfde, zesde plaats kunnen klimmen.’

Bij Laren-talent Sanne Hak staan de tranen in haar ogen. Foto: Bart Scheulderman

De club zag lang de nieuwe werkelijkheid niet volledig in

De speelsters die Laren de weken daarna aantrok, waren Djoeke Vogel (Pinoké), Cécile Knuvers (Pinoké), Liselot Timmermans (Nijmegen) en Vanessa Blockmans (Waterloo Ducks), minder ervaren hockeysters dan de namen die waren vertrokken. Met de vernieuwde selectie kende Laren een valse start. De oefenwedstrijd tegen Amsterdam op zondag 23 augustus eindigde in een 9-0 nederlaag, een teken aan de wand.

Ook het begin van de competitie was met nul punten uit de eerste vijf wedstrijden veelzeggend. Toch weigerde Spoelstra – clubman in hart en nieren – op dat moment te concluderen dat met deze selectie handhaving het einddoel moest zijn. ‘Omdat we nog niet weten wat reëel is.’ Klaarblijkelijk was er nog steeds hoop dat Laren sterk genoeg was om zich niet in het degradatiegevecht te hoeven mengen.

Terwijl concurrenten HGC en Victoria met ‘handhaving’ de meest realistisch mogelijke doelstelling hadden geformuleerd, sprak Spoelstra over het opknippen van het seizoen in ‘blokken’ en het stellen van ‘tussendoelen’ om daarna te zien ‘waar we staan’. De club uit het Gooi, waar de gloriejaren nog vers in het geheugen liggen, kreeg de zin ‘we moeten tegen degradatie vechten’ nog niet over de lippen.

Cécile Knuvers voelt de pijn van de degradatie. Foto: Bart Scheulderman

Er moest te veel worden geleund op jonge speelsters

Ondertussen werd steeds duidelijker dat de ploeg in de breedte niet sterk genoeg was. Laren kreeg te maken met een aantal blessures. Bieke Wijnmaalen (20) scheurde vlak voor het begin van het seizoen de voorste kruisband van haar rechterknie en speelde geen minuut, Florine Klinkhamer (19) stond lang aan de kant door een liesblessure. Ook clubtopscorer Pam van Asperen (26 jaar, vier goals), aanvaller Bente van der Veldt (20) en rots in de branding Fleur Kok (25) waren een aantal weken niet inzetbaar.

Er moest zodoende te veel worden geleund op jonge speelsters. Van de twintig beschikbare namen op de spelerslijst speelden er vorig seizoen vijf in de A’tjes, een kwart van de selectie. Bovendien is ook Belgisch international Vanessa Blockmans – overigens een prima aanwinst voor dit Laren – nog altijd slechts negentien jaar.

Het kostte al deze talenten tijd om aan te haken bij het hoofdklasseniveau. Daarnaast beschikte de ploeg over te weinig oudere speelsters om hen daarin te begeleiden. Met het terughalen van de toen 34-jarige Julia Müller probeerde Laren ervaring aan de groep toe te voegen, maar aan haar comeback kwam al snel een einde toen de voormalig Duits international bekendmaakte zwanger te zijn.

Maxime Kerstholt geeft de afscheid nemende keepster Karlijn Adank een knuffel. Foto: Bart Scheulderman

Coach Serge Spoelstra verkeek zich op de regels over degradatie

Terwijl concurrent Victoria na de winterstop vleugels kreeg en de ene na de andere overwinning boekte, zakte Laren steeds verder weg in het moeras. Halverwege februari stond de voormalige topclub voor de eerste keer onderaan. ‘Ik wist dat het moeilijk ging worden, maar zó moeilijk had ik eerlijk gezegd niet verwacht’, gaf tophockeycommissielid Hanneke Smabers inmiddels eerlijk toe.

Wel stelde ze nog altijd dat Laren de maanden daarvoor niet een te grote broek had aangetrokken. Nog altijd filosofeerde de club over een stapsgewijze terugkeer naar de top. ‘We hebben inderdaad de ambitie om daar ooit terug te keren, maar dat is natuurlijk een meerjarenplan’, zei Smabers. ‘Zonder geblesseerden hadden we dit jaar best een heel klein stapje in de goede richting kunnen zetten. Ik zeg niet we dan nu vijfde hadden gestaan, maar ik denk wel dat we dan meer punten hadden gehaald.’

En: ‘De geschiedenis heeft bewezen dat er mooie dingen mogelijk zijn in Laren. Nu de financiële middelen verdwenen zijn, zijn we hard gevallen. Ik hoop dat er met alle goede inspanningen weer betere tijden zullen komen.’

Ondertussen bleek coach Spoelstra de ernst van de situatie niet in te zien. In een interview met de Gooi- en Eemlander zei hij rekening te houden met een alternatieve ontsnappingsroute. Volgens hem was ‘het meest voor de hand liggend’ dat er niemand zou degraderen, omdat het vooruitzicht op het uitspelen van de Promotieklasse vanwege het coronavirus nogal somber was. ‘Op dat niveau moeten ze sowieso nog vier speelronden afwerken om tot een eindstand te komen’, zei Spoelstra. Hij zat ernaast. Ook bij het niet afronden van de Promotieklasse degradeerde de hekkensluiter van de Hoofdklasse. Het was veelzeggend dat hij zich in dat scenario helemaal niet had ingelezen.

Macey de Ruiter omhelst Djoeke Vogel, na haar goal in de gewonnen wedstrijd tegen HGC. Foto: Bart Scheulderman

Met slechts veertien doelpunten was Laren de minst scorende ploeg uit de Hoofdklasse

Eind februari begon Laren in te zien dat het vijf voor twaalf was. Er werd ingegrepen. De eindverantwoordelijkheid werd doorgeschoven naar Darren Cheesman. Spoelstra – die zich tot die tijd ook al nauwelijks met hockeyinhoudelijke zaken bemoeide – raakte zijn plek in de dug-out kwijt aan assistent Kim Lammers. Voor Heren 1-trainer Nanco Jansonius was inmiddels een rol op het trainingsveld weggelegd.

Het had effect. Laren, op dat moment slechts één keer gewonnen, boekte zeges op HGC, Hurley, Kampong en speelde gelijk tegen Oranje-Rood. In totaal verzamelde Laren uiteindelijk dertien punten. De laatste keer dat een puntentotaal van dertien niet genoeg bleek voor handhaving, was in jaargang 2002/03, achttien jaar geleden. Toen degradeerde hdm met veertien uit 22.

Toch waren de dertien punten van Laren dit jaar, door het ontbreken van een écht zwakke broeder, er drie te weinig. Eén van de grootste mankementen van het elftal bleek uiteindelijk het gebrek aan scorend vermogen. Met slechts veertien doelpunten was Laren de minst scorende ploeg uit de Hoofdklasse.

De ogen waren vooral gericht op spits en achtvoudig international Maxime Kerstholt, die na een jaar blessureleed de hoge verwachtingen niet waarmaakte en opvallend weinig scoorde: twee keer. In het seizoen 2017/2018 maakte Kerstholt – weliswaar met betere speelsters om zich heen – veertien doelpunten, het jaar daarna negen.

Macey de Ruiter in de armen van teamgenoot Sanne Hak. Foto: Bart Scheulderman

De kans op een nieuwe leegloop is groot

Vooral het gemis van een goede strafcorner was dit jaar groot. Terwijl Laren, dat het moest hebben van de slag van Maxime Kerstholt of de flats van verdediger Vanessa Blockmans, het hele seizoen niet één keer uit een strafcorner scoorde, beschikten de meeste andere degradatieconcurrenten wel over een strafcornerspecialist. Kampong (dat in totaal tien strafcornergoals maakte) had Renée van Laarhoven, HGC (acht) Dirkie Chamberlain, Victoria (acht) Daphne Voormolen en Bloemendaal (dertien) Demi Hilterman. Het gebrek aan scorend vermogen deed de ploeg de das om.

En dus speelt Laren volgend seizoen met het schaamrood op de kaken in de Promotieklasse. De kans op een nieuwe leegloop is groot. Er zullen speelsters zijn die stoppen, zoals keepster Karlijn Adank al heeft aangegeven, of voor een andere club in de Hoofdklasse gaan spelen. Voor Laren zit er niets anders op dan van onderaf opnieuw te gaan bouwen.

Aan een terugkeer naar de top van Nederland hoeven ze voorlopig nog lang niet te denken.

Lees ook

• Degradatie doet pijn: ‘De Hoofdklasse is waar Laren thuishoort’