Buitenlands avontuur Antillen: de olympische droom van Juliëtte Plantenga

In de serie ‘Buitenlands avontuur’ verhalen van Nederlandse hockeyers en coaches die over de grenzen hebben gespeeld en gecoacht. Deze week Juliëtte Plantenga. Ze maakte twee jaar deel uit van het nationale team van de Nederlandse Antillen, waarmee ze zich bijna kwalificeerde voor de Olympische Spelen van 2008.

Visualiseren. Het inbeelden van een beweging of situatie. Topsporters passen het toe om beter te kunnen presteren op belangrijke momenten. Dát belangrijke moment is voor Juliëtte Plantenga op de Pan American Games in 2007. In Rio de Janeiro staat bij het duel om de derde plaats tussen Chili en de Nederlandse Antillen na de reguliere speeltijd de stand 1-1 op het bord. Er moet worden verlengd.

‘Ik zei tegen mezelf: als we winnen, maken we nog een kans op kwalificatie voor de Spelen. We moeten scoren. Ík moet scoren’, haalt Plantenga het moment terug. Tijdens de wedstrijd heeft ze gezien dat er veel ruimte ligt aan de linkerkant in de verdediging van Chili. Daar liggen kansen, prent de opkomende rechtsachter van de Antillen zich in. ‘Ik ben gaan visualiseren dat ik over die kant zou opkomen en scoren.’

Gevisualiseerd

Het blijft in de verlenging lang 1-1 totdat vlak voor het eindsignaal de kans opdoemt waarover Plantenga heeft gevisualiseerd. Ze ziet de ruimte en trekt een volle sprint. ‘Nikki, hier’, roept ze naar haar ploeggenote die de bal heeft. ‘Ik kreeg de bal, liep de cirkel in en met een flats schoot ik keihard raak. Ik was daarna in alle staten, helemaal happy.’

Met haar golden goal houdt Plantenga de droom van kwalificatie voor de Olympische Spelen in 2008 met de Nederlandse Antillen levend. De 2-1 zege op Chili op de Pan American Games levert de ploeg een bronzen medaille op en een ticket voor het beslissende kwalificatietoernooi voor Beijing in het Russische Kazan.

Juliëtte Plantenga en broer Wouter tijdens de Pan America Games in Rio de Janiero in 2007. Foto: Juliëtte Plantenga

De missie Beijing krijgt voor het Antilliaanse team vorm in 2006 als Nienke van Ruiten, speelster bij Gooische, zich afvraagt of het mogelijk is om als Nederlandse voor de Nederlandse Antillen uit te komen. Van Ruiten heeft het idee afgekeken van de Nederlandse honkbalploeg waarvan een groot deel van de selectie uit Antilliaanse spelers bestaat.

Het blijkt inderdaad mogelijk om met een Nederlands paspoort uit te komen voor de Nederlandse Antillen, dat een zelfstandig lid is van de internationale hockeyfederatie. Van Ruiten formeert een groep speelsters, die actief zijn in de Hoofd- en Overgangsklasse, en meldt zich aan bij de Antilliaanse bond. Daar reageren ze enthousiast op het initiatief.

Eerste horde naar Beijing

Iedere speelster doet een bijdrage van vierhonderd euro en het team wordt ingeschreven voor de Central American & Caribbean Games in de Dominicaanse Republiek. Het is de eerste van drie etappes om op de Spelen van 2008 te komen. Hoewel in de finale van de Central American & Caribbean Games wordt verloren van Cuba (3-2) is het zilver voldoende voor plaatsing voor de Pan American Games, de tweede etappe van de drie.

Op het moment dat de Nederlandse Antillen in Santa Domingo naar het zilver grijpen, speelt Plantenga in de Hoofdklasse bij Pinoké. De verdediger, die ook voor Breda en Tilburg uitkwam, heeft even bij Jong Oranje gezeten, maar het ‘grote’ Oranje is voor haar uit het zicht.

‘Toen ik werd gebeld of ik interesse had om voor de Antillen uit te komen, dacht ik meteen: doen’, zegt Plantenga. De ‘Antillen-route’ is haar niet onbekend. Broer Wouter is op dat moment al wat jaartjes international van de Nederlandse Antillen. In de aanloop naar de Pan American Games sluit Plantenga bij het nationale damesteam aan. Een eerder debuut zit er niet in vanwege haar studie Algemene Cultuur Wetenschappen.

Onder leiding van bondscoach Ben Swildens, afkomstig uit Utrecht en in het dagelijks leven dierenarts, wordt serieus getraind op Rotterdam. ‘Met de Spelen in zicht wilden we het ook goed aanpakken’, zegt Plantenga. ‘We speelden oefenwedstrijden tegen hoofdklasseteams en Nederlands B. We hadden een goed team, want we waren zelf al goed opgeleid bij onze clubs in de Hoofdklasse. Veel meiden hadden ook gespeeld in Jong Oranje en beschikten over toernooi-ervaring.’

De bronzen medaille van Juliëtte Plantenga van het olympisch kwalificatietoernooi in Kazan (2008). Foto: Juliëtte Plantenga

Groot niveauverschil

In de loop der jaren loopt het aandeel Antilliaanse meiden in het nationale team wel terug. Iets wat Plantenga jammer vindt. Om zo goed mogelijk te presteren kiest Swildens ervoor meer speelsters met een Nederlandse achtergrond te selecteren. Het verschil in niveau is namelijk te groot. In Rio speelt van de enige twee overgebleven Antillianen alleen de reservekeepster op Curaçao. Later in Kazan treedt de Nederlandse Antillen aan met een complete selectie die geboren en getogen is in Nederland.

Met speelsters uit louter de Hoofd- en Overgangsklasse wordt het team al snel omgedoopt tot ‘het piratenteam’. ‘Dat vonden we wel mooi. Het sterkte ons en gaf ons meer groepsgevoel.’ Dat gevoel werd ook versterkt door het leren van het volkslied. ‘Daar hebben we echt op gestudeerd. Lekker meezingen. Het was in het Papiaments. Nee, ik heb geen idee meer hoe het volkslied gaat.’

Tijdens de Pan American Games in Rio de Janeiro kijkt Plantenga haar ogen uit. ‘Het was onwijs cool. We zaten met alle atleten op één plek, een soort olympisch dorp. We werden bij het dorp door de bus opgehaald en gingen onder escorte door Rio naar het hockeyveld. Dat was wel een ervaring. We voelden ons ook daar ook echt topsporter.’

Plantenga: ‘We verloren van Argentinië en de Verenigde Staten, maar niet met een heel groot verschil. We hadden het gevoel: wij horen hier. Op het podium stonden wij te stralen met onze bronzen medaille. Wie had dat gedacht? We waren helemaal euforisch.’

De mascottes van de Olympische Spelen in Beijing van 2008.

Blessure

‘In Rio was ik op de top van mijn kunnen en carrière’, blikt Plantenga terug. ‘Kazan was voor mij minder bijzonder. Ik raakte in de aanloop geblesseerd. Ik had last van mijn hamstring en rug. Ik had te lang doorgetraind en te weinig rust genomen. Het zag eruit dat ik niet meekon, maar uiteindelijk ging ik wel mee.’

In Kazan plaatst alleen de nummer een van het kwalificatietoernooi zich voor de Olympische Spelen van Beijing. De dames van de Verenigde Staten winnen het toernooi. De Nederlandse Antillen eindigen als derde.

‘Het was onwijs balen en zeker een teleurstelling dat we niet naar de Spelen gingen’, zegt Plantenga. ‘We wisten dat het een droom was. Het zou bizar zijn als die werkelijkheid zou worden. Het zou de grootste grap van de eeuw zijn geweest als we in Beijing tegen Nederland hadden gespeeld.’

Niet lang erna wordt de ‘Antillen-route’ afgesloten. De internationale hockeybond scherpt de regels voor een landenteam op de Olympische Spelen aan. Spelers die op de Spelen willen uitkomen dienen voortaan niet alleen over een geldig paspoort te beschikken, maar ze moeten ook kunnen aantonen dat ze in het betreffende land wonen.

‘Die discussie was al in Rio gaande’, herinnert Plantenga zich. ‘Het is gaaf dat ik het avontuur mee heb mogen maken. Het was allemaal te gek. Elke stap was bijzonder. Ja, het was zeker once in a lifetime.’

De bronzen medaille van Juliëtte Plantenga van het olympisch kwalificatietoernooi in Kazan (2008). Foto: Juliëtte Plantenga

Lees ook:

1 Reactie

  1. peter-de-ruiter

    Blijft een mooi verhaal.

Wat vind jij? Praat mee...