Hockeyverhalen: het district en de DOD, dat was geen groot succes

In ‘Hockeyverhalen’ anekdotes van redacteur Sander Collewijn, die o.a. bij Hurley Hoofdklasse speelde. Deze week over spelen in het district. Voor de ene speler een geweldige ervaring, voor de ander een kwelling.  

Een zaterdagmiddag, bovenin het bomvolle clubhuis van Amersoort. Ouders en kinderen met strakke gezichten. Het enige dat er op dat moment bestaat is het geluid uit de luidspreker, die door de ruimte galmt. Die luidspreker spuugt de namen uit van de uitverkorenen, de talenten die het gered hebben. De selectie van District Midden Nederland B. Bij elke naam die voorbij komt zijn de oren gespitst op de eerste letter, waarna er een klein zuchtje teleurstelling door mijn lichaam glipt. Totdat ik opeens, na zeker zo’n vijftien namen, toch mijn eigen naam hoor.

Ongelofelijk. Ik zit gewoon bij de beste twintig spelers van mijn leeftijdscategorie, van het hele district Midden-Nederland.

Het is snel gegaan. Een paar weken eerder had ik nog nooit van het concept ‘hockeydistrict’ gehoord. Vlak voordat ik op brugklaskamp ging, hoorde ik dat mijn club IJsseloever me had opgegeven voor de voorspeeldagen, samen met mijn teamgenoot Jasper. Ik was twaalf jaar oud en bedacht me tijdens het brugklaskamp wat dat district eigenlijk was en of ik daar in zou komen. Ik had nog nooit gehoord van het district en snapte ook niet waarom er districten zijn, als je Nederland normaal in provincies indeelt.

Meisjes B van Noord Nederland tijdens de teambespreking bij de DOD (DistrictsOntmoetingsDag) jeugdhockey. Foto: Koen Suyk

De Grote Voorspeeldag in Amersfoort

Er was een tussenronde op SCHC in Bilthoven, waar de wegen van Jasper en ik zouden scheiden. Bijna niemand viel af in die tussentijdse selectieronde, behalve Jasper. De kleine ausputzer met de mokerslagen huilde omdat hij niet tot bij de beste hockeyers van het district Midden-Nederland hoorde. Ik reed mee met Jasper en zijn vader naar IJsselstein en wist de hele terugrit niet wat ik moest zeggen, behalve dat hij misschien volgend jaar meer succes zou hebben.

Op de Grote Voorspeeldag in Amersfoort speelde ik voor mijn gevoel unaniem mee. Ik wist ook niet wat de bedoeling was. Moest ik laten zien dat ik een teamplayer was, of moest ik showen hoe vaak ik die bal wel niet op en neer kon halen? De meeste spelers waren een stuk ouder en beter, dus dat ik al op 12-jarige leeftijd tot de elite van Midden-Nederland hoorde, mag een klein wonder heten. Een man van de selectiecommissie kwam naar me toe, om me te vertellen dat ik wel heel jong was, maar dat ze veel potentie in me zagen.

Voordat ik in het district kwam heb ik met veel plezier gehockeyd. Daarna ook. Vanaf de dag dat ik in het district zat, werd ik elke training op IJsseloever begroet met de volgende woorden: ‘Daar is-ie, de jongen van de bond!!’ Ik vond het meestal vleiend, soms irritant, maar er was geen ontkomen aan. Ik was de enige van de hele club die het district had gehaald. Na de openbaring in Amersfoort kreeg ik regelmatig post van de hockeybond, met informatie over het district, met het KNHB-logo. Dat was elke keer weer bijzonder.

Noord- Holland vs Midden Nederland Jongens C Lucas Veen van Midden Nederland. VOLVO DOD (Districtontmoetingsdag) 2015 Hockey in Amstelveen. Foto: Koen Suyk

Aan alle kanten voorbij gelopen

Een paar weken later zaten mijn moeder en ik in haar autootje, op weg naar de allereerste training van het district. Het bleek de opmaat van drie jaar lang, elke maandag samen naar Amersfoort rijden. Meestal ging zij twee uur in de stationsrestauratie zitten, om haar werk te kunnen doen.

Af en toe bleef ze twee uur in het clubhuis, en dan zag ik vanaf het veld haar zitten bovenin het clubhuis, maar dat had niet mijn voorkeur. De wekelijkse opoffering kwam uit moederliefde, maar ze liet me ook weten dat zij haar vrije tijd opofferde om mij elke week naar het district te brengen, dus ik voelde ook de druk dat die tijd wat op moest leveren. De crème de la crème van Midden-Nederland stond elke maandagavond in Amersfoort te trainen. De eerste training staat in mijn geheugen gegrift. Mijn debuut bij de elite.

De dag dat ik hockeyles kreeg.

Ik kreeg een hesje en moest 1-tegen-1 duels verdedigen. Vanaf het eerste duel werd ik aan alle kanten voorbijgelopen. Die jongens waren stuk voor stuk beter. Twee koppen groter ook. Ik was samen met een jongen van Soest de enige die altijd in z’n eentje kwam. De rest van het district bestond uit groepjes van Laren, Gooische, Schaerweijde, Kampong en SCHC.

KNHB-coaches overleggen tijdens de DOD. Links Alyson Annan, rechts Rick Mathijssen, Steijn Spreij, Robert Jan Vos, Jisse Waasdorp. Foto: Koen Suyk

Bij IJsseloever moest er altijd wat gesloopt worden in de kleedkamer

Niet alleen werd ik elke training voorbijgelopen, ook was mijn kapsel afwijkend. Terwijl tweederde van het team over een kapsel beschikte dat je kon karakteriseren als ‘gordijntjes’ of ‘bloempot’, was mijn kapsel nogal kort, door de maandelijkse knipbeurt van een kennis, die het bijna gratis elke keer kortwiekte.

Met IJsseloever hadden we in de D’tjes met 16-0 van Laren verloren. Tegen Schaerweijde werd het 10-0. Het waren hockeyclubs waar ik tegenop keek en waar de mores anders was. ‘Ga toch terug naar je rijtjeshuis’, riepen ze op Laren. De manager van het district was een vrolijke, wat flamboyante man die in een Porsche rondreed. De kunst was dan ook om bij hem in de auto te komen zitten, iets wat mij nooit was gelukt.

De opmerking van het rijtjeshuis hoorde ik van mijn moeder. De mores op IJsseloever was het tegenovergestelde. Daar moest en zou bij een uitwedstrijd altijd wat uit de kleedkamer gesloopt worden, en als souvenir mee naar IJsselstein. Er was altijd iemand die een schroevendraaier mee had genomen, om iets wat vast zat, los te draaien uit de kleedkamer van de club die wij bezochten. Ik schaamde me dood als die jongens dat deden. Tussen die twee vuren acteerde ik.

Coaches Bas Bruin en Bas Dirks (r) tijdens de DOD (DistrictsOntmoetingsDag) jeugdhockey. Foto: Koen Suyk

‘Waarom speel je zo weinig?’

Omdat iedereen bij de eigen club centraal op het veld stond, was het in het district altijd puzzelen hoe de posities werden verdeeld. Zestien midden-middens konden we niet gebruiken. Voor mij was er geen andere positie die ik tot mijn twaalfde kende, dan spits. Sinds ik een stick vast kon houden, was ik verslaafd aan de indian dribble. Bij het district vond de staf heel lang dat ik een voorstopper was. Een mandekker. Achteraf lachwekkend, maar er zal vast een reden zijn geweest om dat te denken. Als verdediger voelde ik me tandeloos en speelde ik alleen maar surrogaat balletjes naar de rechtsachter. Dat begon al bij de afslag. Dan kreeg ik de bal, en dan had ik van tevoren bedacht dat ik de bal maar naar rechts zou pushen. Lekker veilig.

Want standaard was ik bloednerveus voor elke wedstrijd. Dit was het district, een vertegenwoordigend team van de hockeybond. Hier moest je het laten zien. De eerste wedstrijd speelden we in Rosmalen, tegen Zuid-Nederland. Een paar minuten invallen, als voorstopper, om de bal twee keer naar de rechtsachter en een keer naar de linksachter te spelen. Daarna zat ik de rest van de wedstrijd op de bank. Ik vocht tegen de tranen, in de autorit bij mijn vader, terug naar IJsselstein. Na een kwartier doodse stilte, zei mijn vader wat boos: ‘Waarom speel je zo weinig?’ Ik wist het ook niet, en zweeg totdat mijn vader de auto de carport van ons huis opdraaide.

Dit was de proloog, richting het hoogtepunt van het jaar. De Districtsontmoetingsdag. De ‘DOD’. De spannendste dag van het jaar. De dag dat je tegen de andere vijf districten speelde, de dag waar de verhoudingen vaak hetzelfde waren. De wedstrijd tegen Noord-Nederland won je altijd dik. Het niveau van Oost-Nederland fluctueerde. Zuid-Holland en Zuid-Nederland waren geduchte tegenstanders.

Ouders en publiek langs de lijn tijdens de DOD (Districtontmoetingsdag) Hockey in Amstelveen. Foto: Koen Suyk

De paradox van de DOD

De DOD, dat was voor mij de hel op aarde. Een hockeyveld, omringd door bondscoaches en selecteurs, door kritische ogen en oren, die alles zagen en noteerden. Elke verkeerde aanname, elk doelpunt, zelfs elke intentie moesten ze ruiken. Het was een zenuwenspel, waarbij ik me als hockeyer wederom afvroeg of je met het district moest winnen of dat je jezelf in de spotlights moest hockeyen voor de oranje jassen langs de kant.

Dat is de paradox van de DOD: je speelde tegen andere districten, maar wat telde aan het einde van de dag was niet welk hockeydistrict het beste van Nederland was. Ik kan me in ieder geval niet herinneren dat het beste district gehuldigd werd. Als je met 5-0 verloor, werd dat genoteerd en voor altijd vergeten.

Het enige dat telde waren de namen die aan het einde van de dag door de speakers van het clubhuis schalden. Als jouw naam genoemd werd, mocht je dat felbegeerde oranje shirt aantrekken en hoorde je bij de beste spelers van Nederland. De uitverkorenen mochten glimmend van blijdschap formulieren invullen, terwijl het merendeel van de jeugd sip aftaaide met hun ouders. Het district was het tussenstation voor Nederlands B en Nederlands A. Een verplicht nummertje, dat je zo snel mogelijk moest doorlopen, voordat het echte werk begon.

Knap genoeg wist ik drie keer een DOD te halen en drie keer het Nederlands B te missen. Zelfs in mijn laatste jaar. Dat is bijzonder. Het was overigens terecht dat ik niet werd geselecteerd. Ik was veel te bleu en onzeker in dat team om aanspraak te maken op meer. Toen ik overstapte naar Kampong – mede omdat ik in het district zat en naar een ‘grote club’ moest gaan – trainde ik nog even mee met district A, maar toen ik geen wedstrijden mocht spelen, heb ik voor het eerst durven bedanken voor de eer van ‘Midden-Nederland’. De DOD en de districten zoals we het kenden zijn medio 2020 nu verleden tijd.

Zuid Nederland coaches Hans Vermeer (l) en Gaby van Hout tijdens de DOD (DistrictsOntmoetingsDag) jeugdhockey, met formulieren met namen van spelers. Rechts Eric vd Pol. Foto: Koen Suyk

Informeren naar je geboortejaar

Twee keer was ik daarna nog dichtbij een nationale selectie. Bij Kampong had ik mijn mojo weer gevonden. Ik stond weer in de spits en had het naar mijn zin, in een leuk team, met jongens uit Nieuwegein, Driebergen en dat soort dorpjes. Daar voelde ik me op mijn gemak. Waar ik bij het district dromerig en ongemakkelijk om me heen keek speelde ik bij Kampong met branie. Toen we een oefenwedstrijd tegen Nederlands A speelden, kwam mijn coach voor de wedstrijd zelfs informeren naar mijn geboortejaar. Dat had hij beter niet kunnen doen.

Natuurlijk begreep ik dat er toen opeens een kans was dat ik me in de kijker kon spelen van Nederlands A. Op een veldje in MOP in Vught raakte ik die wedstrijd geen pepernoot. Die linksachter van hdm was me de baas, terwijl ik iedereen probeerde te dollen om me te bewijzen, maar me continu vastliep. Want het Nederlands A, dat bleef in mijn gedachten toch het hoogst haalbare.

Een paar jaar later leek ik alsnog de hockeyhemel te bereiken, om er voor het bereiken van het eerste wolkje alweer uit te lazeren. Met Kampong Heren 1 speelden we een competitiewedstrijd tegen Bloemendaal, en ik speelde niet onaardig. Een paar dagen later kreeg ik te horen van onze assistent, dat de bondscoach van Jong Oranje toeschouwer was en graag had gezien dat ik die week meedeed met een oefenwedstrijd tegen Jong Australië. Hij dacht alleen dat ik jonger was dan 21. Dus ook dat feestje ging niet door. Te oud.

Hockey, Volvo Districtsontmoetingsdag 2013. Meisjes B Midden Nederland – Zuid Nederland. Foto: Willem Vernes

Afgezegd voor Jong Oranje

Toen ik bij Hurley ging hockeyen, belandde ik in een team met jongens, die me elke week weer verbaasden, in positieve zin. Een van de spitsen had net bedankt voor Jong Oranje, want hij had geen zin in al die extra trainingen. Volgens mij heb ik drie keer gecheckt, of dit verhaal echt klopte. Ik kon het niet geloven.

Een teamgenoot die later een vriend werd, zei iets over het district, dat mijn ogen opende. ‘Het district? Ja, daar hebben we ook een jaartje ingezeten. Maar de DOD was op Koninginnedag, en toen waren we eigenlijk veel te brak van koninginnenacht. We vonden er ook niets aan, dat district, dus we zijn er na een jaar weer mee gestopt.’

Lees ook andere hockeyverhalen