Dit seizoen van landskampioen Amsterdam was als een sprookje

Het seizoen 2018/2019 was voor Amsterdam het seizoen van nooit opgeven, van de grote rehabilitatie, van de zoete revanche, van het vernederen van Den Bosch, van het winnen van de twintigste landstitel. Het was het jaar waarin het ensemble van Rick Mathijssen keer op keer liet zien dat in sport niets onmogelijk is.

Vier (!) keer achter elkaar winnen van Den Bosch. Drie keer scoren in krap een half uur tegen de Duitse angstgegner UHC Hamburg, die in de kwartfinale van de EHCC met 2-0 voor stond. Afscheid nemen van routiniers Jacky Schoenaker, Julia Müller en Anouk Lambers, maar toch kampioen worden. Den Bosch na hun vijf gewonnen landstitels op rij niet alleen onttronen, maar in de finale zelfs compleet wegspelen.

Het kon natuurlijk niet. Toch deed Amsterdam het.

De afscheid nemende Rick Mathijssen flikt het in zijn laatste jaar als coach van Amsterdam. Hij loodst zijn ploeg naar de landstitel. Foto: Willem Vernes

‘Leef, alsof het je laatste dag is’

Wat een seizoen is dit voor Amsterdam geweest, met het winnen van de dubbel: de landstitel en het EK voor clubteams. Dronken van geluk dansten en zongen de kersverse landskampioenen na het laatste fluitsignaal het bekendste nummer van André Hazes jr. mee. ‘Leef, alsof het je laatste dag is. Leef, alsof de morgen niet bestaat.’ Zo hockeyde Amsterdam in de beslissende fase van dit seizoen. Alsof het de laatste dag was. Alsof de morgen niet bestaat.

‘Pak alles wat je kan.’

Dit team gaat weliswaar bij de meeste mensen de boeken in als een vechtmachine, als een ploeg die elke tegenstander opvrat en die nooit de witte vlag hees, met hoeveel ze ook achter stonden. De comebacks tegen UHC Hamburg, tegen SCHC, tegen Den Bosch (twee keer): ze waren inderdaad ongekend. Maar Amsterdam is ook de ploeg die deze competitie de hockeyliefhebber de meeste goals heeft geschonken. De 7-2 tegen Laren, de 9-0 tegen Groningen, de 7-1 tegen Huizen: het regende doelpunten.

Met als hoogtepunt natuurlijk de eerste helft in de tweede finalewedstrijd tegen Den Bosch. De tegenstander werd even compleet weggespeeld. 2-0 had 4-0 kunnen zijn. Hoe vaak in de geschiedenis zou het zijn gebeurd dat Den Bosch zich al een paar minuten vóór het laatste fluitsignaal gewonnen gaf? Hoe vaak heeft het zich zó machteloos gevoeld als in deze pot? Misschien wel nooit.

Sian Keil is na de nederlaag kapot van verdriet. Foto: Willem Vernes

Op de dag van die historische 1-4 nederlaag werd het zaadje voor deze landstitel geplant

Het is ongekend knap wat Den Bosch de afgelopen jaren heeft gepresteerd. Hoe ze in de play-offs telkens de beast mode konden aanzetten, waardoor ze onoverwinnelijk waren. Hoe ze met het mes op de keel maximaal presteerden, keer op keer. Daar is alleen maar respect voor. Carlien Dirkse van den Heuvel, aanvoerder van SCHC, vertelde vorige week na de zoveelste uitschakeling door Den Bosch hoe radeloos ze ervan wordt, van iedere keer weer hopen, hopen, hopen, maar altijd weer de deksel op de neus krijgen. Den Bosch heeft de concurrentie zo gigantisch vaak recht in het hart gestoken dat de littekens nooit meer weggaan.

Het is een jaar geleden dat Den Bosch die historische 1-4 overwinning op Amsterdam boekte, in het Wagener Stadion, in de beslissende finalewedstrijd van de play-offs. Het is die dag geweest dat het zaadje voor deze twintigste landstitel van Amsterdam werd geplant. Door de tegenstander zo snoeihard op haar ziel te trappen, zorgde Den Bosch er eigenhandig voor dat bij Amsterdam het roer om ging, met de masterclass van zaterdag tot gevolg.

Terwijl Amsterdam na het laatste fluitsignaal feest viert, ligt Pien Sanders verslagen op de grond. Foto: Willem Vernes

Aan bijna elke speelster van Amsterdam kleeft dit seizoen een mooi verhaal

Je zou het bijna vergeten, maar aan het begin van dit seizoen stond Amsterdam er helemaal niet goed voor. 16 september was de dag van de 2-0 nederlaag uit tegen Den Bosch. 30 september: 3-1 op de broek tegen SCHC. 21 oktober: op eigen veld een 0-1 nederlaag tegen Kampong. Het moest nog november worden of Amsterdam had al drie keer verloren. De ploeg van Rick Mathijssen ging als twijfelgeval de winterstop in.

De afloop is bekend. Welke hockeyliefhebber heeft niet genoten van Marijn Veen, die dit jaar definitief doorbrak in de voorhoede van Amsterdam. Ze dribbelde, ze scoorde, ze dreef de verdediging van elke opponent tot wanhoop.

Eigenlijk kleeft aan bijna elke speelster van Amsterdam een mooi verhaal, zonder de speelsters van andere clubs natuurlijk te kort te doen. Iedereen van Amsterdam heeft op haar manier een bijdrage aan dit seizoen geleverd. Veel meiden roepen bij het noemen van hun naam al een herinnering op.

Assistent-coach Robert Tigges krijgt het na de zomer moeilijk om het succes van Rick Mathijssen van dit seizoen te evenaren. Foto: Willem Vernes

De geniale strafbal van Eva de Goede

De veerkracht van Maria Verschoor was ongekend. Weergaloos speelde ze vaak, in de belangrijkste wedstrijden van het jaar, nadat ze zichzelf streng had toegesproken dat het anders moest na haar vormcrisis, die haar een plek in de selectie van Oranje kostte.

De strafbal die aanvoerder Eva de Goede donderdag nam, was geniaal. Stalen zenuwen had ze, twee minuten voor tijd, oog in oog met keepster Josine Koning. Die werd verrast door haar snel genomen bal, zonder uitstap.

Kitty van Male stond in haar laatste twee wedstrijden van haar carrière op, met twee belangrijke goals: de 1-1 in de eerste finalewedstrijd, die de ommekeer betekende, en de 0-2 in de tweede finalewedstrijd. Haar strijdlust, haar rol als aanjager, haar talent om in belangrijke wedstrijden te pieken tot ongekende hoogte: het gaat volgend seizoen door Amsterdam zeker worden gemist.

De scoop van Lauren Stam was een belangrijk wapen. Ze wist de bal steeds verder naar de andere kant van het veld te slingeren, om onder de hoge druk van de tegenstander uit te komen. Verdedigend won ze talloze duels.

Charlotte Vega was zaterdag in de finale de maakster van de 1-0. Foto: Willem Vernes

Kimberly Thompson was de bewaker van welke topspits dan ook

Charlotte Vega, spits van beroep, had in de belangrijkste wedstrijden weer een indrukwekkend neusje voor de goal. Het was haar doelpunt uit de bekende strafcornervariant op het EK voor clubteams die Amsterdam tegen Den Bosch de overwinning bezorgde. Van levensbelang was haar vroege goal zaterdagmiddag in de finale tegen Den Bosch. Haar goal gaf Amsterdam vleugels.

Keepster Anne Veenendaal draaide een goed seizoen, met als hoogtepunt misschien wel de gewonnen shoot-out-serie in de halve finale tegen Oranje-Rood. Maar haar reddingen op de EHCC en in de finale van de play-offs tegen Den Bosch waren natuurlijk net zo belangrijk.

Felice Albers bewees in de finale al dribbelend dat het volstrekt logisch is dat ze door bondscoach Alyson Annan bij de Pro League-selectie van Oranje is gehaald, na de blessure van Hester van der Veld. Er ging vaak dreiging van haar uit.

Mandekker Kimberly Thompson was de bewaker van welke topspits dan ook. Van Delfina Merino, van Lidewij Welten, van Charlotte Stapenhorst (UHC Hamburg), van Ginella Zerbo, van Frédérique Matla. Ze was voor elke directe tegenstander als een mug, het beest waar je nooit van af komt, omdat die altijd achter je aan blijft vliegen.

Het feest is groot bij Amsterdam, na het winnen van de 20ste landstitel. Foto: Willem Vernes

Aanvaller Kelly Jonker had een moeilijk jaar, maar bracht in de aanvalslinie de nodige ervaring mee. Aanvallend was Amsterdam levensgevaarlijk dit seizoen.

Spits Sosha Benninga stroomde door uit de A1, als exponent van de jeugdopleiding. SCHC haalde Delfina Merino, Oranje-Rood haalde Maria Granatto, maar Amsterdam gaf de 18-jarige Benninga het vertrouwen. Dat betaalde ze terug met twee goals tegen UHC Hamburg, na de 2-0 achterstand. Daarmee stond ze misschien wel aan de basis van het groeiende zelfvertrouwen van Amsterdam, dat sinds die comeback explodeerde.

Leiah Brigitha nam net als Kitty van Male afscheid met de landstitel, de tweede in haar carrière.

Ilse Kappelle stond haar mannetje weer in de verdediging van Amsterdam, nadat ze was geteisterd door blessures.

De 18-jarige Noor de Baat liet zien dat ze veel talent heeft en er voor haar een mooie toekomst in het verschiet ligt.

Charlotte Adegeest kwam over van Hurley, maar stond in de verdediging alsof ze daar al jaren stond.

De beker is dit jaar voor Amsterdam. Foto: Willem Vernes

Rick Mathijssen neemt afscheid met de dubbel

Talenten Yasmin Geerlings en Floor de Haan zijn nog maar 19 en 18 jaar, maar deden het goed, nadat ze twee jaar geleden op hetzelfde veld aan de Oosterplas de landelijke jeugdfinale verloren van HGC.

Lana Kalse, Hanna Bergkamp en reservekeepster Zoë van den Barselaar maakten minder minuten, maar de landstitel is natuurlijk ook voor hen.

Schitterend was het moment hoe coach Rick Mathijssen zaterdag in de pauze voor het vierde kwart het publiek van Amsterdam opzweepte, omdat hij voelde dat de landstitel binnen bereik was. Hij smeedde dit jaar een team dat op een gegeven moment niet meer te verslaan was. Hij neemt afscheid van Amsterdam met het winnen van de dubbel.

Dit seizoen was voor Amsterdam een seizoen om nooit te vergeten. Het was voor iedereen die een bijdrage leverde aan het kampioenschap een sprookje.

Bekijk hierboven de reacties van Rick Mathijssen en Kitty van Male. De video start meteen bij de interviews.