Hockeyverhalen: Thé Dansant – de festivallisering van de TD

In ‘Hockeyverhalen’ anekdotes van redacteur Sander Collewijn, die o.a. bij Hurley Hoofdklasse speelde. Deze week deel twee over Thé Dansants, die langzaam festivals werden. Hier lees je deel 1. 

‘SORRY, IK MOET EVEN NAAR DE WC.’

‘WAT?’

‘DAT IK NAAR DE WC MOET.’

Deze tekst is op een drukke Thé Dansant een beleefde manier om te zeggen dat je geen zin meer hebt om met iemand te praten. Dat is alleen wennen, als je een groentje bent op een TD.

Je hebt de TD vóór een uurtje of half acht, die als een diesel accelereert, om tot minimaal elf uur op topsnelheid te functioneren. De TD vindt na half acht zijn weg, op saunatemperatuur, afgekoeld door eindeloze plastic bekertjes vocht. De TD’s op Hurley zijn meestal zo druk dat een tocht naar de toiletten al een halve Thé Dansant kost. Heb je iemand bij je, waarmee je naar buiten wil gaan, dan moet je diegene goed bij de hand pakken. Op de tocht naar buiten word je continu vastgepakt, aangeklampt, je bier bijgevuld, en tegen je aan geluld.

Een volle dansvloer op Hurley. Foto: Kees Boelhouwer

Keuzes maken was lastig op TD

Een goede TD is zo overweldigend dat je er een soort aandachtsmanagement op moet toepassen. Het is als de songtekst van het liedje ‘Zoveel ik kan’ van de Nederlandse band De Dijk.

Er is zoveel te doen (lief)

En het gaat maar door

En niks wil ik missen

Want daar is het toch voor

Als er een hemel bestaat, dan wordt er elke zondagavond een TD georganiseerd. Als je op de hockeyclub een leuke bekende tegenkomt, is dat gezellig. Als je er tien tegenkomt, is dat moeilijk kiezen. Als het er tientallen zijn, waarmee je wilt praten en dansen, dan is dat onmenselijk.

Elke seconde telt op Thé Dansant. Op Thé Dansant kan het meisje uit Dames 2 waarmee je om negen uur zoent, om tien uur alweer met iemand anders zijn. Dan kun je verhaal halen, of je kunt het accepteren als TD-wet. De wet op TD is namelijk dat er geen wet is. Genot regeert, opgejaagd door een angstaanjagend drinktempo en vluchtigheid, met als veilige thuisbasis je eigen hockeyteam. De doorloop van de fusten bier is op TD zo hoog, dat iedereen in het clubhuis altijd wat over heeft. Van de omzet kan de hockeyclub op maandag drie Argentijnse aanvallers kopen.

Gezelligheid op Hurley TD. Foto: Kees Boelhouwer

Langzaam werden het een soort housefestivals

Thé Dansants werden met de jaren grootser en meeslepender. Dat was in eerste instantie een goede zaak. Elke week ergens een overvol clubhuis is goed voor de club en de hockey-economie. Maar vanaf het moment dat je op een TD op Hurley een muntje nodig had om een biertje te halen, veranderde er ook iets aan hockeyfeestje. Het was aan sommige hockeyers moeilijk uit te leggen. Die hadden net gehockeyd, de scheenbeschermers nog aan en wilden wat drank halen voor hun team. Dat kon opeens alleen maar met muntjes, die niet hadden.

Thé Dansants werden een soort festivals.

Elke jaar werd alles extremer. De DJ’s op hockeyclub Amsterdam werden steeds vaker beroemde house DJ’s. Op Hurley stonden dankzij de festivallisering van de TD artiesten als Anita Meyer, George Baker, Gerard Joling en Jan Smit, die duizenden hockeyers naar Het Bos lokte. Dat was aan de ene kant geweldig en zorgde ervoor dat het niet pas om half acht druk was, maar aan het einde van de middag. Dan stond je zondagmiddag om half zes al met je neus tegen de ramen van het clubhuis gedrukt, omdat je een glimp van Anita Meyer wilde meepikken. Toch zorgde de grootsheid van dit alles, dat het originele idee, met andere hockeyers theedansen, in verdrukking raakte. De charme van het kleinschalige hockeyfeestje was verdwenen. Het werd bij voorbaat al groots aangepakt en aangekondigd, met duizenden bezoekers.

De Thé Dansant op Leonidas ziet er ook geweldig uit. 

Opeens was er criminaliteit op TD

Ondertussen had de hele wereld gehoord hoe fantastisch de TD’s waren. Er kwam met de festivallisering ook criminaliteit. Opeens moest je als hockeyer beter op je spullen passen, werd de uitsmijter in elkaar geslagen door een groepje niet-hockeyers, ontstonden er vechtpartijen, tot dan toe non-existent op hockeyfeestjes. De hockeyers gaven voornamelijk voetballers of andere lieden de schuld, mensen die in ieder geval niet de nobele hockeysport beoefenden. Door dit soort opstootjes kreeg het imago van het hockeyfeestje in Het Bos een krasje.

Voordat de niet-hockeyers op de Thé Dansants kwamen, hadden we van politie nooit veel last. Als er ooit politie kwam, was dat alleen maar om het alcoholpromillage te testen van de TD-gangers. Een TD in het Amsterdamse Bos was een logische fuik voor de politie. Als dat gebeurde, waarschuwde iedereen elkaar in het clubhuis. ‘Er is politiecontrole’, ging vaak als een lopend vuurtje door het clubhuis, waardoor iedereen zijn Volvo of andere hockey-auto voor de verandering in de parkeervakken liet staan.

Gerard Joling op Thé Dansant Hurley. Foto: Kees Boelhouwer

Afteren

Wat er na de Thé Dansant gebeurt op de after, verdroeg het daglicht meestal niet. Het lichaam trakteren op een vette hap of in ieder geval een bodem om nog door te gaan of te gaan slapen, was een eerste vereiste. Het eten in café 1890 smaakte na middernacht altijd fantastisch. Net zoals de gehaktbal van Hetttie in Bar Barrage, een paar honderd meter verderop. Daarna waaierde iedereen uit. Een teamgenoot maakte er soms een gewoonte van om naar huis te fietsen via de snelweg. Dan reed hij bij Amsterdam-Zuid, de S108 de ringweg A10 op, om er bij Amsterdam Rai, de S109 af te gaan.

Anderen zochten het Rembrandtplein op in Amsterdam, om via de grote Cool Down en de Thorbecke Bar te eindigen in de legendarische Savoy Bar. Populair is ook het Leidseplein, met de Bubbels en de Sugar Factory, voor de après-TD. Of een van de vele studenten- en hockeyhuizen in de stad, die perfect zijn voor een lange en intieme after. Dan kon je daarna op maandag, met je vieze hockeytas, de walk of shame fietsend doen.

Op de dinsdagtraining leek het logisch om alle verhalen van zondagavond met elkaar te delen, maar dat gebeurde bij Hurley nauwelijks. Er was een soort stilzwijgende afspraak om alles wat je had gedaan op Thé Dansant op dinsdag te vergeten, en te vergeven. Op TD mocht alles, en uren erover napraten is not done. What happens on TD, stays on TD. Een soort omerta, waar miskleunen je nooit lang worden nagedragen.

De Hurley-TD, druk als altijd. 

Er is een einde aan het TD-tijdperk

Thé Dansants lijken eindeloos te duren, maar blijken een tijdelijke periode. Als je eenmaal Heren 1 hebt verlaten en het rustiger aan doet in het tweede, kom je niet meer elke dag op de club. Dan sta je op een gegeven moment op TD en valt het je pas op dat iedereen zo jong is. Je moet muntjes kopen om een drankje te halen en je vindt dat irritant. Je kent weinig mensen, en de mensen die je spreekt moeten allemaal naar de wc.

Dan gebeurt het.

Je staat opeens, voor het eerst in tien jaar, even alleen. Al is het maar tien seconden, het is de guillotine die het einde inluidt van je TD-tijdperk. Je kijkt wie je aan zou kunnen klampen om tegen aan te praten. Het blijkt het einde van je leven als TD-ganger. Je gaat om acht uur al naar huis, om nog wat sport op televisie te kijken. Dat lijkt je leuker dan op TD blijven.

Dan ben je als hockeyer ook een beetje gestorven.