Het verhaal van Otto ter Haar, die werd ingevlogen vanuit New York

Toen zijn club Hilversum in het seizoen 1970/1971 dreigde te degraderen uit de hoogste competitie van Nederland, was international Otto ter Haar (1943-2016) al gestopt met hockeyen. Sterker nog, hij woonde niet eens meer in Nederland. Toch stond hij tijdens de beslissingswedstrijden binnen de lijnen. Drie keer werd hij ingevlogen helemaal vanuit de Big Apple.

‘Goh’, zegt de oude stem verbaasd aan de andere kant van de lijn. ‘U bent van plan een artikel te schrijven over Otje? Voor een internetpagina over hockey, zegt u? Daarvan krijg ik bijna tranen in m’n ogen.’

Het hockeysprookje over Otto ter Haar is inmiddels vijftig jaar oud, dus de stem biecht meteen eerlijk op dat hij zich niet ieder detail meer kan herinneren. Wat bovendien ook niet meehelpt, is dat het op sommige plekken in zijn hoofd sowieso nogal mistig is. Hij is 92 jaar. Maar al vertellend graven de herinneringen zich toch vanzelf op uit het geheugen van Ben ter Haar, de enige nog levende broer van Otto, de man om wie het allemaal draait.

‘Hij was wel een baasje, hoor, Otje’, begint Ben te lachen over zijn jongste broer die geboren werd toen hij al veertien was. ‘Op het veld bemoeide hij zich overal mee. Hij besliste bijvoorbeeld ook mee over de samenstelling van het team en dat soort zaken. Maar bovenal kon hij geweldig hockeyen. Vooral technisch was hij goed. Hij wilde heel veel zélf doen, maar hij was ook een teamspeler. Hij zou nooit de glorie opeisen.’

Bron: Algemeen Dagblad 06-04-1971

33 ‘Vrienden van Hilversum’ betaalden samen drie keer een retourtje New York-Amsterdam

Met trots vertelt Ben over zijn kleine broertje. Behalve voor zijn club Hilversum speelde Otto ter Haar voor het Nederlands elftal. Hij droeg 24 keer het shirt van Oranje, een respectabel aantal voor een hockeyer in de jaren zestig. Hoogtepunt van zijn loopbaan was zijn deelname aan de Olympische Spelen van 1968 in Mexico-stad, waar Oranje naast een medaille greep en vijfde werd.

Voor zijn werk bij ABN AMRO verhuisde hij op een gegeven moment naar New York. Hij deed af en toe nog wel iets met een bal en een stick, bij een team in Westchester, net boven New York, maar dat mocht geen naam hebben. Laat staan enig niveau.

Toen het seizoen 1970/1971 op de ontknoping afkoerste, kwam Hilversum er zonder hun clubicoon steeds slechter voor te staan. Na de zoveelste nederlaag werd achter de schermen een plan gesmeed dat het schaamrood op de kaken moest voorkomen bij de landskampioen uit 1944, die dreigde te degraderen. 33 leden en oud-leden – de ‘Vrienden van Hilversum’ – trokken zonder te mokken de portemonnee om voor de beslissingswedstrijden Otto ter Haar uit zijn hockeypensioen te halen en drie keer vanuit New York op en neer naar Amsterdam te vliegen.

‘Om eerlijk te zijn vind ik het bijzonderste aan dit verhaal niet eens dat Otje speciaal op en neer is gevlogen om met Hilversum de beslissingswedstrijden tegen degradatie te spelen’, vertelt Ben. ‘Het bijzonderste vind ik dat ik nu, vijftig jaar later, nog altijd niet weet wie de 33 personen zijn geweest die zijn drie vliegtickets bekostigd hebben. Daar werd geen ruchtbaarheid aan gegeven.’

Otto ter Haar aan de bal, in 1979. Bron: Hilversumsche Mixed Hockey Club 100 jaar.

Dit verhaal kreeg het einde dat je verwacht

Ook voor de hoofdrolspeler zelf moet het opmerkelijk zijn geweest om op vrijdagmiddag de deur van het kantoorgebouw achter zich dicht te trekken, dezelfde dag nog in het vliegtuig richting Amsterdam te stappen, op zaterdag of op zondag een wedstrijdje te hockeyen en daarna als de wiederweerga weer terug naar Amerika te vliegen, om op maandagochtend weer op tijd op zijn werk te verschijnen. Vooral de verwachtingen vond hij nogal hooggespannen. En niet alleen omdat hij een jetlag zou hebben. In een krant vertelde Otto: ‘Ik was al gestopt en moest hoognodig iets aan mijn conditie doen. Ik ben direct rondjes gaan hollen.’

Veel over de beslissingswedstrijden is er niet meer bekend, behalve dan dat ene feit dat het verhaal van Otto ter Haar tot een heldenepos maakt. Het stond 0-0 in het cruciale duel in het Wagener Stadion tegen hdm toen de bal voor de stick van de verloren zoon kwam te liggen en hij met een schot de winnende goal op zijn naam schreef, waardoor Hilversum in de hoogste divisie bleef. Of zoals Ben zegt: ‘Die drie retourtjes zijn iedere cent dubbel en dwars waard geweest.’

Lees ook:

• Het mysterie van de allereerste landkampioen: Haarlem, of toch Den Haag?
• Europese zaaltitel met dank aan haarlak en Spaanse schoenenverkoper
• Groninger Studenten en de greep naar de macht in de zaal
• Zaalfinale van 1983 een spektakelstuk met 35 doelpunten
• Uit pure liefde voor zaalhockey richtte Maarten Salverda IHC Titans op
• Jo Jurrissen: legendarische keepster en spits van Oranje
• Blinde uithaal Thole maakte einde aan bijna 2,5 uur durende slijtageslag
• 1898: Haarlem verslaat Velsen in eerste bondswedstrijd
• Rein de Waal vooroorlogs boegbeeld van Oranje
• 92 jaar geleden: olympische finale belangrijke mijlpaal voor Nederland
• Ab van Grimbergen: architect eerste wereldtitel Oranje Heren
• 75 jaar Vrijheid: international Pieter Arnold Roodenburgh in het verzet
• Het jubilerende Bloemendaal en het jaar van de treble
• Dit seizoen geen kampioen, in 1942 deelden hdm en Venlo de landstitel
• Dames Were Di gingen Europa in: ‘Barcelona was voor ons een enorm avontuur’
• Potje squash om boycot Olympische Spelen van 1956 te verwerken
• Ongekend strenge winter zet in 1963 streep door competitie
• Europees brons hoogtepunt gouden zaaldecennium Groningen
• Missie niet te degraderen leidt onverwachts tot Europees zilver
• Regelwijziging pakt succesvol uit voor Oranje Dames Zaal
• Bronzen EK 2010 zet zaalhockey in Nederland op de kaart
• Hattem: klein duimpje op het veld, grootmacht in de zaal
• WK 1994: Jorritsma en Shahbaz leiden Pakistan naar laatste hoofdprijs
• Het viel allemaal goed in de EHL voor vechtmachine HGC
• Ties Kruize: ‘We hadden veel vaker de Europa Cup moeten winnen’
• Hecht collectief van Kampong kwam even de punten ophalen
• Tackle Back: de dag dat Den Bosch Dames 1 haar eerste titel won